Όταν ο κυρ-Γρηγόρης στο παντοπωλείο του έφερνε νέα χαρτάκια, ήξερες ότι κάτι καλό έρχεται. Τα χαρτάκια ήταν το κινητό μας, το ιντερνέτ μας, η παιδική μας εγκυκλοπαίδεια. Ο τρόπος για να μαθαίνουμε σιγά - σιγά τον κόσμο.
Μέσα από τις κουκουρούκου με τις σημαίες των χωρών, έμαθα όλες τις χώρες του κόσμου, λάτρεψα την γεωγραφία. Μέσα από τα υπερατού έμαθα τα ζώα, τα αυτοκίνητα. Κάθε φορά που έσκαγαν νέα χαρτάκια ένας ειδικός συναγερμός ηχούσε στην γειτονιά.
Ήταν μία ολόκληρη ιεροτελεστία. Άπλωνες το χέρι πάνω από το κουτί και έπρεπε να νιώσεις την κατάλληλη αύρα πριν τραβήξεις το φακελάκι. Το άγγιζες, το μύριζες, το ένιωθες. Έπρεπε όλα να είναι σωστά για να το διαλέξεις από τα άλλα.
Κάθε κάρτα ήταν ιερή, έπρεπε να είναι ατσαλάκωτη, στην σωστή σειρά, ομαδοποιημένη. Τα διπλά έμπαιναν αλλού. Πάντα με λαστιχάκι στην μέση, ο τρόπος για να μάθουμε το εμπόριο. Σου δίνω έναν Προτάσοφ για έναν Γκούλιτ. Πάρε έναν σπάνιο Λίνεκερ για 10 χαρτάκια. Τόσα δίνω, πόσα θες;
Τα άλμπουμ ήταν για τους φλώρους. Τα χαρτάκια ήταν τα λεφτά μας. Το παιχνίδι μας. Τα κουβαλούσαμε παντού μαζί μας. Στα αριθμάκια μαζευόταν κόσμος για να χαζέψει το θέαμα λες και παίζαμε παράνομο παπά! Στο άλμα εις μήκος (ποιος θα στείλει το χαρτάκι του πιο μακριά) εκτοξεύοντας το με τον δείκτη είχαμε κανονικούς κριτές με μεζούρα που κρατούσαν και τα ρεκόρ.
Τα χαρτάκια ήταν η περιουσία σου. Οι παίκτες ήταν οι imaginary friends σου. Τους ήξερες όλους απ’ έξω. Ήταν οι άνθρωποι σου. Ήξερες την ηλικία, το ύψος, την ομάδα τους. Ήξερες τα πάντα για αυτούς. Τα χαρτάκια τους ήταν η ευκαιρία σου -μια φορά στα δύο χρόνια- να τους μάθεις. Δεν είχες ιδέα αν είναι καλοί παίκτες -που να βρεις στιγμιότυπα τους, αλλά αυτό σε βοηθούσε να φτιάχνεις φανταστικές υπερβατικές ιστορίες μαζί τους. Οι παίκτες στα χαρτάκια σου ήταν οι καλύτεροι παίκτες του κόσμου ισάξιοι με τον Έρικ Καστέλ και τους ήρωες από το Μπλεκ, το Αγόρι και το Γκολ.
Σήμερα τα χαρτάκια απευθύνονται μόνο σε συλλέκτες ή σε μεσήλικες που ψάχνουν τρόπο να ανασύρουν από το μπαούλο τις παιδικές του μνήμες. Υπάρχουν ακόμα κάρτες, μα είναι πια ηλεκτρονικές, αυτές του Fifa και του Pro. Οι πιτσιρικάδες μπορούν να χαζέψουν τον αγαπημένο τους παίκτη στο Youtube, να τον καθοδηγήσουν με το Joypad στην παιχνιδοκονσόλα τους, να έχουν την φανέλα τους, να φοράνε τα παπούτσια τους. Η ιεροτελεστία όμως είναι διαφορετική, η σύνδεση μαζί τους έγινε πολύ πιο ατομική.
Ο σκληρός δίσκος είχε τότε τόσο κενό χώρο που αποθήκευες κάθε πληροφορία. Ήξερες απ’ έξω τους ομίλους, το πρόγραμμα, το ρόστερ, ακόμα τους εκφωνητές του ματς. Σήμερα -μετά από τέσσερα Μουντιάλ κι άλλα τόσα Euro στην επαγγελματική μου καμπούρα- χρειάζομαι σκονάκι για να θυμηθώ τους 24 φιναλίστ του Euro, δεν είμαι σίγουρος για τους ομίλους, δεν θυμάμαι όλους τους προπονητές, ξέρω μόνο το πρόγραμμα της επόμενης μέρας, θέλω γκουγκλάρισμα για να βεβαιωθώ για τον σύλλογο που παίζει ο καθένας. Και σίγουρα έχω απολέσει εκείνον τον αυθόρμητο ενθουσιασμό της αντίστροφης μέτρησης, την ανυπομονησία για την σέντρα.
Έγινε… δουλειά.
Ο μόνος τρόπος ώστε αυτό το Euro να… ξεγίνει δουλειά, είναι να επιστρέψει το παραμύθι. Να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Να πάρει την μπάλα αυτός ο αλητάμπουρας με τα κατεβασμένα σοσόνια -ο Τζακ Γκρίλις- και να τους περάσει όλους ως άλλος Ρόϊ Ρέης μέχρι να μπει με την μπάλα στα δίχτυα. Να βρεθεί ο τερματοφύλακας - γιατρός Μπεν Λήπερ και να οδηγήσει την ομάδα του μέχρι τον τελικό.
Το Euro είναι μία τέτοια διοργάνωση. Γεννάει ιστορίες, παραμύθια, ήρωες. Το πήρε η Τσεχοσλοβακία του Πανένκα. Το πήρε η Δανία επιστρέφοντας από τις παραλίες. Το πήρε η Ελλάδα. Το πήρε η Πορτογαλία. Το άγγιξε η Γιουγκοσλαβία. Το άγγιξε η Τσεχία. Το άγγιξε το Βέλγιο. Αντιθέτως, δεν το πήρε ποτέ η Αγγλία, δεν πλησίασε καν.
Είναι η διοργάνωση που επιτρέπει τα όνειρα σε όλους, κανείς δεν είναι χαμένος από χέρι. Αν μπόρεσε η Ελλάδα, γιατί όχι ο οποισδήποτε;
Το ποδόσφαιρο άλλαξε. Εμείς αλλάξαμε, ο καθένας μας ατομικά. Ακόμα κι έτσι όμως, τα Euro και τα Μουντιάλ είναι τα καλοκαιρινά καταφύγια μας. Το περσινό καλοκαίρι ήταν άδειο χωρίς αυτό. Το ότι υπάρχει, το ότι επιστρέφει είναι η καλύτερη είδηση για όσους πιστεύουν ακόμα στα παραμύθια…
