MENU

Ήταν το ματς της χρονιάς, της δεκαετίας, του αιώνα για αυτούς. Οι πληγές από τις φρικαλεότητες των ναζί και τις θηριωδίες τους από την κατοχή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν είχαν κλείσει. Υπήρχε όμως και μία τεράστια αθλητική πληγή που δεν είχε επουλωθεί ποτέ.

Οι Ολλανδοί είχαν δει την ομάδα που επινόησε το Total Football να πέφτει θύμα του ίδιου του ποδοσφαίρου της. Στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974 οι κυνικοί Γερμανοί βρήκαν τρόπο να βραχυκυκλώσουν την ομάδα του Ρίνους Μίχελς και ο Γιόχαν Κρόιφ μαζί με την παρέα του έμειναν με τα χέρια αδειανά, αφήνοντας μία ολόκληρη χώρα ξανά στο πένθος. 

Η δίψα για εκδίκηση υπήρχε, αλλά κανείς δεν το φώναζε. Το πορτοκαλί ποτάμι έκανε το κοντινό ταξίδι των τριών ωρών προς το λιμάνι του Αμβούργου, όμως αυτή τη φορά δεν υπήρχαν μεγάλα λόγια ή τυμπανοκρουσίες για τον μεγάλο ημιτελικό του Euro 1988.

H Γερμανία ήταν το μεγάλο το απόλυτο φαβορί, μετρούσε δύο συνεχόμενες παρουσίες σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου (1982, 1986) και είχε ήδη δύο κατακτήσεις Euro (1972, 1980). Συν τοις άλλοις έπαιζε και στην έδρα της, είχε φτάσει αήττητη ως εκεί και είχε τον Φραντς Μπεκενμπάουερ στον πάγκο της. Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί να ποντάρει εναντίον της.

Η Ολλανδία είχε φτάσει μετά κόπων και βασάνων στα ημιτελικά χάρη σε ένα γκολ του Βιμ Κιφτ, στο 82ο λεπτό του αγώνα με την Ιρλανδία, όμως παρότι είχε στο ρόστερ της την υπερηχητική τριάδα της Μίλαν (Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ) και μία φουρνιά γεμάτη ανερχόμενους σταρ (Κούμαν, Φάνεμπουργκ, Βάουτερς) έμοιαζε ένα κλικ μακριά από την εκτόξευση. 

Το παιχνίδι ήταν κακό. Γεμάτο προσωπικές μονομαχίες, «ξύλο» και τακτική. Η Γερμανία προηγήθηκε στο 55ο λεπτό με πέναλτι του Λόταρ Ματέους και όλα έδειχναν πως πάμε για μία κλασική, κυνική, επαγγελματική γερμανική νίκη.

Ωστόσο, αυτή τη φορά, στο τέλος δεν κέρδισαν οι Γερμανοί. Ο Ρόναλντ Κούμαν ισοφάρισε είκοσι λεπτά αργότερα από την λευκή βούλα και ο ημιτελικός θα κρινόταν πια σε μία κλωστή.

Δύο λεπτά πριν το τέλος, ο Ρόναλντ Κούμαν που έμοιαζε αμυντικός βγαλμένος από την σημερινή εποχή, με μακρινή μπαλιά ακριβείας βρήκε τον Γιάν Βάουτερς, εκείνος με κάθετη στον κενό χώρο σημάδεψε το τρέξιμο του Μάρκο Φαν Μπάστεν, ο οποίος έκανε το αδιανόητο. 

Με απόλυτη ισορροπία και αρμονία στο κορμί του, έκανε πέφτοντας με τάκλιν ένα άπιαστο διαγώνιο πλασέ που καρφώθηκε στο απέναντι πλαϊνό δίχτυ του Αϊκε Ίμελ. Το 1-2 ήταν γεγονός και μία ολόκληρη χώρα βγήκε στους δρόμους.

Στο μεθύσι των πανηγυρισμών κανείς Ολλανδός δεν διανοήθηκε να ανταλλάξει φανέλες με τους Γερμανούς. Εκτός από έναν. Ο Ρόναλντ Κούμαν πλησίασε τον Όλαφ Τον και του ζήτησε ευγενικά να ανταλλάξουν ενθύμια. Ήταν προμελετημένο, ο σκοπός του ήταν εκτός κάθε λογικής.

Ο Ολλανδός αμυντικός φόρεσε την φανέλα της Γερμανίας και ύψωσε τις γροθιές του προς τον κόσμο. Κατόπιν την έβγαλε και άρχισε να σκουπίζει τον πισινό του με αυτή, μπροστά στις κάμερες στα έκπληκτα μάτια του πλανήτη!

Αυτό ήταν! Ο Τύπος ξεσπάθωσε, χύθηκε ατελείωτο δηλητήριο για την ενέργεια του Κούμαν. Ανάμεσα στις δύο χώρες προκλήθηκε διπλωματικό επεισόδιο, όμως ο Ολλανδός ούτε απολογήθηκε, ούτε ανακάλεσε. 

Η κίνηση αυτή πήρε βαθιά συμβολική χροιά σε όλη την χώρα που με το σφύριγμα της λήξης ξεχύθηκε στους δρόμους, κρατώντας ποδήλατα που σημειολογικά σήκωνε στον αέρα. Ήταν τα ίδια ποδήλατα που τους είχαν κατασχέσει οι ναζί, φοβούμενοι ότι από αυτά θα μπορούσαν να φτιάξουν όπλα.

Οι «οράνιε» είχαν πάρει στο γήπεδο, μέσα στο γερμανικό άντρο, το αίμα των παππούδων τους πίσω. Κι ο Ρόναλντ Κούμαν ήταν πλέον το απόλυτο σύμβολο αντίστασης για μία ολόκληρη χώρα…

Και τώρα μπορείτε να πα να… σκουπιστείτε!