Πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία αν ο πιτσιρικάς Αντρές Ινιέστα, τον οποίο είχαν ανακαλύψει πρώτοι οι άνθρωποι της Ρεάλ, δεν κατέληγε στη «Μασία» της Μπαρτσελόνα για να γίνει τελικά σημαία της καταλανικής ομάδας;
Κι αυτό επειδή οι γονείς του δεν άφηναν το παιδί τους να κυκλοφορεί στην κακόφημη γειτονιά που είχαν την έδρα τους οι ακαδημίες της «βασίλισσας»...
Ένα αδύνατο και μικροκαμωμένο πιτσιρίκι, που όσο μεγάλωνε καθόλου δεν εντυπωσίαζε με τα φυσικά προσόντα του... Είχε, όμως, μυαλό ο Αντρές Ινιέστα. Μυαλό για να παίξει μπάλα, αλλά και για να μείνει σεμνός και ταπεινός όσα χρόνια κι αν πέρασαν, όσους τίτλους κι αν κατέκτησε, όσες προσωπικές διακρίσεις κι αν πέτυχε. Ποδοσφαιρικό του είδωλο ήταν ο Πεπ Γουαρδιόλα, την δική του αφίσα είχε στο δωμάτιό του στις ακαδημίες.
Τρεις μήνες έκανε οικονομίες ο πατέρας του για να του αγοράσει παπούτσια και να μπορέσει να πάρει μέρος στο τουρνουά Μπρουνέτε της Μαδρίτης. Εκεί ξεχώρισε με τη φανέλα της Αλμπαθέτε, εκεί προσέγγισαν τον πατέρα του οι άνθρωποι της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα. Στη «Μασία» μπήκε στα 12 του.
Tο πρώτο βράδυ δεν έφαγε και δεν κοιμήθηκε. Ήταν η πρώτη φορά που έφευγε από το χωριό του, την Φουεντεαλμπίγια, με τους 2.000 κατοίκους, εκεί που έζησε τα παιδικά του χρόνια. Οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι, δεν μπορούσε να προσαρμοστεί, δεν του άρεσε και το… σπανάκι που του επέβαλαν να τρώει!
Στις 16 Σεπτεμβρίου 1996, ο δωδεκάχρονος Αντρές περνούσε την πύλη της «Μασία». Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής του. Ήταν η ημέρα που «γεννήθηκε» ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής.
«Ναι, φαίνεται παράλογο, αλλά πέρασα τη χειρότερη ημέρα της ζωής μου στη Μασία. Ήταν η πρώτη ημέρα που πήγα εκεί. Ένιωσα το αίσθημα της εγκατάλειψης, της απώλειας. Ήταν μια δύσκολη απόφαση, σαν να καταπίνεις ένα πικρό χάπι, όταν χρειάστηκε να αφήσω την οικογένειά μου, ότι δεν θα τους έβλεπα κάθε ημέρα. Ήθελα να είμαι εκεί, ήξερα ότι ήταν το καλύτερο για το μέλλον μου». Το έγραψε ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, αυτήν που έχει τίτλο «Το παιχνίδι της ζωής μου». Αυτό το παιχνίδι που άρχισε πριν από είκοσι χρόνια...
Ο Λορένθο Σέρα Φερέρ τον έβαλε στην πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα, ο Λουίς Φαν Χάαλ του έδωσε την ευκαιρία για το... μεγάλο ντεμπούτο σε ηλικία 18 ετών. Η (ποδοσφαιρική) ζωή του όλη είναι η Μπαρτσελόνα. Καμία άλλη ομάδα, καμία μεταγραφή. Τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ, οκτώ πρωταθλήματα Ισπανίας, τέσσερα Κύπελλα. Και, φυσικά, παγκόσμιος πρωταθλητής με τους «φούριας ρόχας» το 2010, πρωταθλητής Ευρώπης το 2008 και το 2012. Και η «Χρυσή Μπάλα», πουθενά...
Ο ίδιος δεν εξέφρασε ποτέ παράπονο, αλλά ποιος αμφισβητεί ότι είναι ο πιο αδικημένος ποδοσφαιριστής σε αυτό το επίπεδο. Το 2010 ήταν στην τελική τριάδα μαζί με τον Μέσι και τον Τσάβι. Ο Ινιέστα είχε αγωνία και μια κρυφή ελπίδα μαζί ότι αυτή ίσως ήταν η στιγμή του. Ο Πεπ Γουαρδιόλα, το παιδικό ειδωλό του, ανέβηκε στη σκηνή, κρατούσε στα χέρια του τον φάκελο με τα αποτελέσματα. Ο Ινιέστα έμεινε δεύτερος πίσω από τον Μέσι. Το διαδίκτυο «πήρε» φωτιά για την μεγαλύτερη αδικία στην ιστορία του θεσμού. «Εγώ παίζω μπάλα διότι είμαι ευτυχισμένος με αυτό» ήταν η απάντηση του Ινιέστα.
Αυτός ο αθόρυβος μαέστρος έφτασε στο σημείο να αφιερώσει ίσως το πιο σημαντικό γκολ της καριέρας του στον Νεύτωνα. Ναι, τον γνωστό, αυτόν που μας… ενημέρωσε για τη βαρύτητα... Θυμόσαστε τις έγινε στις 11 Ιουλίου 2010 στο «Σόκερ Σίτι» του Γιοχάνεσμπουργκ; Εκεί που η Ισπανία και η Ολλανδία θα πήγαιναν στα πέναλτι στον τελικό του Μουντιάλ, αν η μπάλα δεν έπεφτε (να ο Νεύτωνας και η βαρύτητά του) στο πόδι του Ινιέστα για να τη στείλει στα δίχτυα και την πατρίδα του στην κορυφή του κόσμου.
«Είναι δύσκολο να ακούς την σιωπή, αλλά εγώ εκείνη την στιγμή την άκουγα. Απλά έπρεπε να περιμένω η μπάλα να πέσει, να υπακούσει το νόμο του Νεύτωνα. Ήξερα ότι οι αμυντικοί δεν θα έκοβαν, ότι το τέρμα δεν θα έφτανε. Το ήξερα από την στιγμή που η μπάλα ακουμπούσε στο πόδι μου ότι θα έμπαινε γκολ».
Υπήρχε άλλο ένα πρόσωπο που θυμήθηκε ο Ινιέστα σε εκείνο το γκολ… Ήταν ο Ντάνι Χάρκε, ο αρχηγός της Εσπανιόλ , ο οποίος είχε φύγει από τη ζωή τον Αύγουστο του 2009 λόγω προβλήματος στην καρδιά, στη διάρκεια της προετοιμασίας με την ομάδα στην Ιταλία. «Ήταν φίλος μου. Μεγαλώσαμε μαζί, είχαμε μοιραστεί πολλά.
Πολλές φορές αυτός με πήγαινε στο «Καμπ Νου», όταν εγώ ακόμα δεν είχα δίπλωμα. Ήταν ο φίλος μου και έβαλα εκείνο το φανελάκι γιατί ήθελα να ανέβει μαζί μου να σηκώσουμε το τρόπαιο» ήταν τα συγκλονιστικά λόγια του Ινιέστα μετά τον τελικό.
Άλλη μια απώλεια τον σημάδεψε… Τον Μάρτιο του 2014, η σύντροφός του ήταν έγκυος, αλλά το μωρό δεν γεννήθηκε ποτέ λόγω επιπλοκών στην εγκυμοσύνη. «Είμαστε σίγουροι ότι από εκεί ψηλά ο μικρός θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τον χαμό του» έγραψε ο ίδιος στα social media όταν έγινε γνωστή η είδηση. Το επόμενο γκολ που πέτυχε ήταν αφιερωμένο στον γιο που δεν γεννήθηκε ποτέ…
Ναι, δεν ήταν πάντα εύκολα. Η ζωή και η καριέρα είχε και σκοτεινές στιγμές. Είχε λάμψη και δόξα, είχε και κατάθλιψη πίσω από τα φώτα. Οι μαρτυρίες των γονιών του μαρτυρούν τι πέρασε. «Μια νύχτα ήρθε στο δωμάτιό μας μας και με ρώτησε: μαμά, μπορώ να κοιμηθώ εδώ μαζί σου;», θυμάται η μητέρα του, Μαρία. Ο πατέρας του, Χοσέ Αντόνιο, συμπληρώνει: «Οταν ο γιος σου είναι 25 ετών και ζητάει να κοιμηθεί στο κρεβάτι με τους γονείς του, κάτι δεν πάει καλά. Τον ρώτησα τι του συνέβαινε, όμως εκείνος δεν ήξερε να μου πει».
Ο Ινιέστα είχε μιλήσει για τους εφιαλτικούς δαίμονες στην αυτοβιογραφία του. «Ήμουν χάλια, χωρίς να γνωρίζω το γιατί. Το σώμα και το μυαλό μου δεν με υπάκουαν. Ο Αντρές που όλος ο κόσμος ήξερε, ήταν άδειος». Σε συνέντευξή του στον Guardian είχε πει: «Ευχόμουν να έρθει το βράδυ, για να πάρω το χάπι μου και να λυτρωθώ. Οταν υποφέρεις από κατάθλιψη, δεν είσαι ο εαυτός σου. Οταν είσαι τόσο ευάλωτος, είναι δύσκολο να ελέγξεις τις στιγμές της ζωής. Οποιος έχει πρόβλημα, αθλητής ή όχι, γνωστός ή όχι, πρέπει να ζητήσει βοήθεια, χωρίς να φοβηθεί μήπως στιγματιστεί».
Και η ευτυχία ήρθε με τα ποδοσφαιρικά τρόπαια, με τέσσερα παιδιά, με ανέμελες στιγμές στη Φουεντεαλμπίγια. Εκεί, όπου θα επιστρέφει πάντα για να ηρεμήσει, να... αδειάσει το μυαλό του, να πάρει δυνάμεις. Και για να πιεί και ένα ποτήρι κρασί από τους δικούς του αμπελώνες!
Κι αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να περιγράψει τον Ινέστα είναι το παντοτινό ποδοσφαιρικό μισό του. Κάποτε κάποιοι είπαν πως δεν είναι δυνατόν να παίξει μαζί με τον Τσάβι, πως θα είναι αδύνατον να συνυπάρξουν.
«Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα να παίζει ο Αντρές. Ηταν μία κατηγορία πιο κάτω. Κάποιος από τον σύλλογο μου είπε τότε: “Τσάβι, κάτω βρίσκεται ένας πιτσιρικάς που κάνει θαύματα. Λένε ότι είναι εκπληκτικός. Οτι είναι εκείνος και όλοι οι άλλοι. Είναι ο Αντρές και μου μοιάζει τόσο πολύ με σένα”. Αλλά όταν τον είδα να παίζει, μου φάνηκε διαφορετικός. Οτι είχε καλύτερη ντρίμπλα, ότι μπορούσε να παίξει στην πλευρά. Εγώ έπαιζα σαν ¨4”, όπως ο Γκουαρδιόλα παλιά και ο Μπουσκέτς τώρα. Ο Αντρές αντιθέτως, μπορούσε να παίξει και στο 4 και 8 και στο 6, ακόμα και ως εξτρέμ. Από μικρό παιδί είχε όμως κάτι που έχουν οι μαέστροι. Ο τρόπος που χρησιμοποιούσε το σώμα του, το πώς υποδεχόταν την μπάλα και με τα δύο του πόδια. Τώρα μπορεί να μοιάζει κάτι φυσιολογικό, αλλά εκείνη την εποχή ήταν κάτι πρωτοποριακό. Το πιο εκπληκτικό όμως που έκανε, ήταν το να μπορεί να χειρίζεται με τέτοιο μοναδικό τρόπο την μπάλα, δίχως να χρειάζεται καν να να την ακουμπήσει. Τον έβλεπες να αγωνίζεται έτσι και ήταν κάτι θεαματικό. Εκείνο που μπορούσες να σκεφτείς, εκείνος το έκανε πράξη στο χορτάρι. Ηταν λες και άκουγε τις σκέψεις σου και τις υλοποιούσε. Σταδιακά άρχισε να το κάνει με τέτοια άνεση, που ήταν λες και δεν χρειαζόταν να σκεφτεί καν την κίνηση. Ο Αντρές έπαιζε πάντα με το κεφάλι ψηλά και δεν έχανε μπάλες. Οσα δηλαδή εμείς χρειαστήκαμε χρόνια δουλειάς για να τα καταφέρουμε, εκείνος που ήταν τέσσερα χρόνια μικρότερος, τα έκανε λες και τα είχε από πάντα μέσα του.
Για εμένα ο Αντρές είναι ο πιο ταλαντούχος Ισπανός ποδοσφαιριστής που έχω δει. Και εάν μιλήσουμε για τον χαρακτήρα του, αυτός είναι ακόμα πιο ξεχωριστός. Παράδειγμα προς μίμηση, αλτρουιστής, ομαδικός, νικητής, ηγέτης εντός και εκτός γηπέδου, αυτός που ζητάει την μπάλα στα δύσκολα. Ο Αντρές πάντα ήθελε την μπάλα, όταν όλοι οι άλλοι φοβούνταν να την πάρουν. Αυτό σημαίνει να έχεις προσωπικότητα, να είσαι ηγέτης πραγματικός. Και την ίδια στιγμή να μένεις σιωπηλός, αυθεντικός. Εγώ, που σε όλη την καριέρα μου υπήρξα πασαδόρος, είχα ανάγκη γύρω μου από παίκτες όπως ο Αντρές, ο Λιονέλ, ο Μπουσκέτς. Εσείς όλοι υπήρξατε οι καλύτεροι συνεργάτες που θα μπορούσα να έχω ποτέ.
Και δεν ξέρω πώς το κατάφερνε, αλλά ο Αντρές πάντοτε εμφανιζόταν την πιο δύσκολη στιγμή και με έβγαζε από τη δυσκολία. “Δες με, εδώ είμαι”, μου φώναζε και ζητούσε την μπάλα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν χρειαζόταν σχεδόν ποτέ να μιλάμε στο γήπεδο. Στα όσα χρόνια παίξαμε μαζί, πάντα καταλαβαινόμασταν με μία ματιά, με τη γλώσσα του σώματος. Την ώρα του αγώνα πολλές φορές τον κοιτούσα και σκεφτόμουν: “Πώς ξέφυγες πάλι; Τι δαιμόνια ήταν αυτά που έκανες; Αυτό ήταν απίστευτο”. Για εκείνον όμως δεν υπήρξε ποτέ, τίποτα αδύνατο να συμβεί. Ο κόσμος νόμιζε ότι ο Αντρές δεν ήταν δυνατός. Οταν όμως έβαζε το σώμα του, δεν του έπαιρνε κανείς την μπάλα. Ηταν πολύ δυνατός, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Ρίξτε μία ματιά στο πόσα παιχνίδια έδωσε στην καριέρα του. Μέχρι και σε αυτό υπήρξε παραδειγματικός. Επειδή στο φινάλε, εκείνο που είναι σημαντικότερο όλων, είναι η νοοτροπία και η πνευματική δύναμη που μετράει. Ηταν δυνατός στις δύσκολες στιγμές. Στο δια ταύτα ο Αντρές έχει στο πλευρό του έναν φύλακα άγγελο. Μην με ρωτήσετε γιατί, αλλά έχει το χάρισμα. Είναι για εμένα όπως ο Ικερ Κασίγιας. Οι υπόλοιποι δεν τον έχουν, μόνο αυτοί.
Είναι που στην πιο κρίσιμη στιγμή θα δώσουν τη νικητήρια πάσα, θα κάνουν τη νικητήρια απόκρουση. Το νικητήριο γκολ. Με τον Αντρές το ζήσαμε στην Μπάρτσα, στην Εθνική, στο “Στάμφορντ Μπριτζ”, στο Γιοχάνεσμπουργκ, ακόμα και στον τελικό των πιτσιρικάδων της Μπάρτσα. Δείτε τι έγινε στο Μουντιάλ του 2010. Εάν κάποιος έχει χρόνο και όρεξη, ας δει άλλη μία φορά το παιχνίδι του κόντρα στην Ολλανδία. Και δεν μιλάω για το γκολ που μας έδωσε το τρόπαιο. Ηταν όλο το παιχνίδι του. Το είδαμε ξανά με τον Γκουαρδιόλα και καταλάβαμε πολλά. Ακόμα και το γκολ όμως. Ηταν ο άγγελός του. Εκείνος τον έστειλε σε εκείνο το σημείο για να σκοράρει. Ενας άγγελος που βρίσκεται δίπλα σε έναν έντιμο, ηθικό και ξεχωριστό τύπο όπως είναι ο Αντρές.
Και θυμάμαι τώρα ότι έλεγαν πως δεν μπορούσαμε να παίξουμε μαζί. Τώρα ξέρεις, μηχανή. Αυτή είναι Μπάρτσα. Ενας σύλλογος γεμάτος συζητήσεις. Πάντα ήθελα δίπλα μου παίκτες για να συνεργάζομαι καλά. Δεν είχα καλή συνεργασία με παίκτες που ήταν καλοί τεχνίτες αλλά δεν είχαν φυσική κατάσταση. Σίγουρα αυτοί είναι δυνατοί και σημαντικοί αλλά κοιτάξτε τους Αντρές, Λέο και Μπούσι. Με σκότωναν αυτές οι συζητήσεις στις οποίες έλεγαν ότι η Μπαρτσελόνα χρειάζεται παίκτες με σωματική δύναμη. Αλλά τι μου λες! Ο πιο σημαντικός μυς για να παίξεις ποδόσφαιρο, είναι το μυαλό, όπως έλεγε ο Κρόιφ. Είναι το πιο σημαντικό και το πιο πολύτιμο. Η αλήθεια είναι ότι και οι δυο μας υποφέραμε στη σιωπή. Και οι δύο σκάγαμε πολύ. Γι’ αυτό έχω μεγάλη ιστορία με τον Αντρές. Είμαι όπως εκείνος. Προτιμώ να σκάω και να μιλάω στο γήπεδο. Έρχονται τρεις νέοι παίκτες, λοιπόν, τέλεια. Θα πάω τρομερά, θα ανταγωνιστώ με αυτούς, κοστίζουν μαζί 250 εκατ. πεσέτες. Θα τους δείξω ότι μπορώ να είμαι παίκτης της Μπαρτσελόνα. Αυτή τη νοοτροπία είχαν στη μέρα τους ο Αντρές και ο Μπούσι, για παράδειγμα όταν ήρθε ο Γιάγια Τουρέ. Οποιος δεν σκέφτεται έτσι, πηγαίνει προς τα κάτω. Υπάρχουν δύο επιλογές. Ή κάναμε την επανάστασή μας ή πηγαίναμε προς τα κάτω σκεπτόμενοι ότι δεν μπορούμε να βγούμε από όλο αυτό. Θυμάμαι για παράδειγμα αυτό που συνέβη πριν το Mundial της Νοτίου Αφρικής. Ημασταν μια μέρα στην προπόνηση όταν ακούσαμε τον Πουγιόλ να φωνάζει «οοοοχι». Δεν ξέραμε τι είχε συμβεί, αλλά γύρισα και τον είδα να φεύγει από το γήπεδο απογοητευμένος και κλαίγοντας. Δεν είχε προλάβει να γυρίσει από τραυματισμό και είχε χτυπήσει ξανά.
Υπήρχαν αμφιβολίες για το αν θα προλάβει να παίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο όμως τα κατάφερε χάρη στην πολύ δυνατή νοοτροπία του. Δεν ξεχνάω εκείνη την κουβέντα που είχαμε στα αποδυτήρια της Μονακό μετά τον τελικό του Supercopa που είχαμε νικήσει με γκολ του Πέδρο. Αντρές, φίλε, σε χρειαζόμαστε. Εδώ είσαι πολύ σημαντικός. Πολύ, πολύ πολύ. Δεν μπορεί να συνεχίσεις έτσι, Αντρές. Η Μπάρτσα δεν μπορεί να επιτρέψει να μην παίζεις εσύ, φίλε. Σε χρειαζόμαστε πραγματικά. Είναι που είσαι διαφορετικός. Οταν δεν είσαι μηχανή, μας κοστίζει διπλά. Πίστεψέ το Αντρές, σε παρακαλώ, πίστεψέ το γιατί εμείς το πιστεύουμε. Σε χρειαζόμαστε. Εγώ δεν ανοίγομαι πολύ, αλλά όλοι βλέπαμε ότι ο Αντρές βρισκόταν σε μια υπαρξιακή κρίση εκείνους τους μήνες που είχαν πέσει μαζί όλα τα άσχημα πράγματα.
Αλλά εκείνος, με τη βοήθεια της οικογένειάς του, γύρισε την κατάσταση χάρη στην εκπληκτική του νοοτροπία. Κάποιες φορές έχω την αίσθηση ότι δεν μπορείς να περιγράψεις με λέξεις τι παίκτης ήταν ο Αντρές. Τα κάνει όλα τόσο εύκολα και νομίζεις ότι όλοι μπορούν να τα κάνουν. Ψέματα. Κανένας δεν μπορεί να τα κάνει όπως εκείνος. Στο γήπεδο, μεταμορφώνεται. Εκεί εμφανίζεται μια πραγματική προσωπικότητα. Είναι στην καθυμερινότητά του. Είναι ένας βιτσιόζος της μπάλας. Αν δεν την ακουμπά, δεν είναι ευτυχισμένος. Δεν θυμάμαι ένα μεγάλο ματς στο οποίο να μην έχει εμφανιστεί. Ο Αντρές είναι πάντα εκεί. Επίσης, ποτέ δεν τον άκουσα να υψώνει τη φωνή του. Ποτέ. Οταν παραπονιόταν το έκανε με σεβασμό, με επιχειρήματα αλλά χωρίς να ουρλιάζει ή να φωνάζει. Ακόμα και σε αυτό αποτελούσε παράδειγμα. Πάντα έβαζε την ομάδα πιο πάνω από τον εαυτό του, κάτι το οποίο δεν είναι εύκολο γιατί όλοι έχουμε το εγώ μας.
Θυμάμαι ακόμα το Champions League του 2006, τις εμφανίσεις του σε Λισσαβόνα και Μιλάνο. Τι απίθανη παράσταση είχε δώσει…Φτάσαμε στον τελικό στο Παρίσι και ο Ράικαρντ δεν τον χρησιμοποιεί στο βασικό σχήμα. Οταν το ακούω λέω στον Πουγιόλ «Δεν παίζει ο Αντρέας, τι έγινε…». Ο Πουγιόλ απάντησε «Δεν ξέρω, δεν ξέρω…». Δεν κατάλαβα γιατί, καθώς προερχόταν από εντυπωσιακές εμφανίσεις με Μπενφίκα και Μίλαν. Οταν μπήκε στην επανάληψη, όλα άλλαξαν. Eβαλε τα πράγματα σε μια τάξη. Μαζί με τον Λάρσον και τον Σάμουελ άλλαξαν τον τελικό. Ο Ινιέστα το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να σκεφτεί την ομάδα. Η διαχείριση του θυμού του, τον έκανε να είναι ακόμα καλύτερος. Αν ήταν άλλος θα είχε πετάξει τα παπούτσια του στα αποδυτήρια ή θα είχε αντιδράσει άσχημα. Αυτός, όχι. Αυτό τον κάνει πιο δυνατό. Με το ύφος του, χωρίς να λέει λέξη, αλλά να δείχνει μέσα στο γήπεδο ότι είχαν κάνει λάθος μαζί του. Αυτός είναι ο Αντρέας. Ο Ινιέστα κέρδισε τα πάντα, έχει παίξει απίστευτα, έχει τον σεβασμό όλων και τον θαυμάζει ο κόσμος. Είναι ένα παράδειγμα για όλους, δεν έχει κάνει ποτέ κακό, ούτε κακή χειρονομία. Τον θέλουν παντού. Γρήγορα θα ξέρεις τι έκανες πραγματικά, Μηχανή…»