Η πίστη. Η πίστη είναι αυτή που μπορεί να μετακινήσει ακόμα και βουνά. Η πίστη είναι αυτή που μπορεί να κάνει τα πόδια να τρέχουν ενώ τα πνευμόνια έχουν στερέψει από οξυγόνο. Η πίστη είναι αυτή που μπορεί να σε κάνει να υπερβείς τον εαυτό σου, να μην παραδοθείς, να συνεχίσεις κι άλλο, όσο πάει.
Η πίστη. Κάτι άυλο. Μα, τόσο χειροπιαστό συνάμα. Κάτι αφηρημένο. Μα, τόσο συγκεκριμένο.
Δεν έχει σημασία σε τι. Σε κάτι ανώτερο. Σε κάποια δύναμη. Σε ότι πιστεύει ο καθένας. Η πίστη στις ιδέες, σε πρόσωπα, στην νίκη. Η πίστη είναι αυτή που δημιουργεί ιστορίες που τις παίρνεις μαζί σου, σε ακολουθούν, φτιάχνουν αυτό που είσαι.
Αυτό έφερε τον ΠΑΟΚ στον τελικό κυπέλλου. Η πίστη. Η πίστη ότι ο Τόμας Μουργκ μπορεί να χρησιμεύσει κάπου μπαίνοντας ως αλλαγή στο 89ο λεπτό του πρώτου ημιτελικού στο ΟΑΚΑ. Η πίστη ότι αυτός πρέπει να εκτελέσει διότι μπορεί να το βάλλει αυτό το φάουλ.
Η πίστη ότι ο Μάικλ Κρμέντσικ που είχε σκοράρει μόλις ένα γκολ στα τελευταία 16 παιχνίδια πρωταθλήματος μπορεί να έρθει από τον πάγκο και να προσφέρει κάτι περισσότερο από τον Πολωνό που του έχει «φάει» τη θέση.
Η πίστη ότι ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς που σου ζητά αλλαγή γιατί έχει κλατάρει, έχει ακόμα κάτι να δώσει, ακόμα και στις καθυστερήσεις.
Η πίστη ότι όλο αυτό κάπου οδηγεί. Όλη αυτή η αλλαγή τακτικής, φιλοσοφίας, προσέγγισης, έχει κάποιο καταληκτικό προορισμό.
Ασχέτως αν ο Πάμπλο Γκαρσία είναι καλός, κακός ή μέτριος προπονητής είναι κάποιος που πιστεύει. Πιστεύει στο ανθρώπινο δυναμικό που διαχειρίζεται. Δεν είναι οι καλύτεροι στον κόσμο, πιθανώς δεν είναι αυτοί που θα επέλεγε αν είχε την δυνατότητα να το κάνει από την αρχή, αλλά είναι εκεί για να τους δώσει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, λίγη θετική σκέψη, λίγη πίστη ότι μπορούν να μπουν μέσα και να τα καταφέρουν.
Τι δεν είναι πίστη; Τα χέρια στο κεφάλι του άγνωστης ταυτότητας παίκτη της ΑΕΚ, ο οποίος με την μπάλα ψηλά στον ουρανό έχει πιάσει ήδη το κεφάλι από απόγνωση, ξέροντας τι είναι αυτό που τον περιμένει. Αυτό το μαύρο σύννεφο που έχει κάνει την ΑΕΚ να μην πιστεύει ότι θα κερδίσει ούτε σε προπονητικό διπλό.
Για τον ΠΑΟΚ κάθε μέρα είναι Σταύρωση κι Ανάσταση μαζί. Πόνος και λύτρωση συνάμα. Άσπρο και μαύρο. Νιρβάνα και ταχυπαλμία. Αυτοκαταστροφή και αγαλλίαση. ΠΑΟΚ σημαίνει να υποφέρεις…
Δεν υπήρχε περίπτωση να ξεμπερδέψει εύκολα, μία τέτοια πρόκριση δεν θα ήταν ΠΑΟΚ. Το θρίλερ φώναζε από μακριά ότι έρχεται. Η εστία έμοιαζε με κουμπότρυπα στην προσπάθεια του Ουάρντα να σκοράρει σε κενό τέρμα, αλλά και στην εκτέλεση πέναλτι του σπεσιαλίστα Βιεϊρίνια. Έπρεπε να δημιουργηθεί μία υπερβατική ιστορία, σασπένς, υπογλώσσια, ηρωισμοί και ακραία συναισθήματα στο φινάλε.
Ο τρόπος που πανηγύρισε όλος ο ΠΑΟΚ το γκολ του Μουργκ στο ΟΑΚΑ και αυτό του Ζίβκοβιτς επιβεβαίωσε μία λατρεμένη φράση του Άγγελου Αναστασιάδη: «Σημασία έχει τον Μάιο να είμαστε καλά». Ίσως όχι αγωνιστικά σε απόλυτο βαθμό, αλλά εντός των τειχών ο ΠΑΟΚ είναι καλά. Και μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερα...
