MENU

 

 

  • Πρώτα απ’ όλα σημαδιακό για το πόσο «γκαντέμικη» σεζόν περνάμε, είναι και το ότι τα γενέθλια της ΑΕΚ φέτος πέφτουν… Τρίτη και 13. Το προσπερνάμε, γιατί είτε Τρίτη και 13, είτε Παρασκευή και 13, είναι πάντα μια εξαιρετική μέρα.
  • Εξαιρετική μέρα ήταν και στις 13 Απριλίου του 2013, Σάββατο. Είχε τα γενέθλια της η ΑΕΚ. Γινόταν 89. Και την επομένη, Κυριακή 14 Απριλίου έπαιζε με τον Πανθρακικό στο ΟΑΚΑ. Μια κατηγορία…
  • Το θυμήθηκα αυτό, με αφορμή αυτό που είπα στην αρχή. Περί «γκαντέμικης» σεζόν. «Γκαντέμικη» ναι. Καταστροφική όχι. Την καταστροφή την ζήσαμε τότε. Την επομένη των γενεθλίων της ΑΕΚ το 2013.
  • Και την ανάσταση, την ζήσαμε λίγες μέρες πριν την κανονική Ανάσταση το 2013. Όταν έκανε την δήλωση ο Πόλυς Χατζηιωάννου με την οποία καταλάβαμε όλοι πως ήρθε η ώρα της επιστροφής του Δημήτρη Μελισσανίδη.
  • Το τι συμβαίνει από τότε μέχρι σήμερα, είναι ιστορία ήδη. Η ΑΕΚ, επειδή ακριβώς είναι η ΑΕΚ, μέσα σε 5 χρόνια από τα τάρταρα, κατάφερε τα πάντα. Το κορυφαίο, πως άρχισε να σηκώνει το νέο της γήπεδο. Που… δεν γινόταν στην Νέα Φιλαδέλφεια. Βασικά μετά από αυτό, φτάσαμε και στο ό,τι όντως δεν θα γινόταν όχι μόνο στην Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά πουθενά.
  • Μέχρι που έσκασε Μελισσάν και τελείωσαν τα παραμύθια. Ή μάλλον άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα.
  • Μαζί με αυτό κύπελλο, πρωτάθλημα, πορεία στο Europa League, επιστροφή στο Champions League. Πράγματα που υπό νορμάλ συνθήκες, θα χρειάζονταν καμιά 15αριά χρόνια για να συμβούν, μετά την καταστροφή.
  • Μακρύς ο πρόλογος, αλλά αναγκαίος, γιατί ακούμε και διαβάζουμε διάφορα, που θα μας κάνουν να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε.
  • Από κει και πέρα, δεν είμαι καλός στο να γράφω κομμάτια με αφορμή επετείους, γενέθλια κλπ. Ακόμη κι όταν αφορά την ΑΕΚ, που μετά την οικογένεια μου, είναι αυτό που με αγγίζει περισσότερο σε αυτή τη ζωή, δεν μου είναι πολύ εύκολο.
  • Όσο πιο απλά μπορώ, πρώτα ένα μεγάλο ευχαριστώ στον παππού μου και τον πατέρα μου. Στον παππού μου που έφτασε εδώ το 22’ αφήνοντας πίσω του αναγκαστικά στα χέρια των Τούρκων τον δικό του πατέρα, που ποτέ δεν μάθαμε τι απέγινε, παρά μόνο να φανταστούμε μπορούμε.  Και μαζί με τόσους και τόσους άλλους, από το μηδέν έφτιαξαν και δημιούργησαν τα πάντα.
  • Δεν ήταν τυχαίο πως αυτοί οι άνθρωποι από τα προπολεμικά χρόνια κιόλας, χωρίς καν να μένουν στην Αθήνα, αλλά μακριά κιόλας από αυτήν, αγάπησαν, δέθηκαν με την ΑΕΚ, συσπειρώθηκαν γύρω της. Δεν ήταν τυχαίο πως αυτός ο σύλλογος σε αθλητικό επίπεδο κατάφερε να συσπειρώσει γύρω του, το μεγαλύτερο κομμάτι των προσφύγων, σε όλη την Ελλάδα.
  • Όπως και οι άλλοι προσφυγικοί σύλλογοι που δημιουργήθηκαν εδώ ή συνέχισαν κι εδώ την δραστηριότητα τους από τις χαμένες πατρίδες, σημαίνει πολλά περισσότερα από έναν αθλητικό σύλλογο. Και όπως και οι υπόλοιποι, έτσι και η ΑΕΚ, υπήρξε αντανάκλαση όλων των δυσκολιών, όλων των τεράστιων εμποδίων που αντιμετώπισαν οι Έλληνες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, για να επιβάλλουν την παρουσία τους, σε μια κοινωνία που δεν ήταν έτοιμη να τους δεχθεί και σε μεγάλο βαθμό δεν ήθελε και να τους δεχθεί.
  • Μόνο που η ΑΕΚ τα κατάφερε καλύτερα απ’ όλους. Και γι’ αυτό μπήκε και στο μάτι των «Παλαιο-Ελλαδιτών» στον χώρο που δραστηριοποιήθηκε, περισσότερο απ’ όλους.
  • Όση δόξα κι όσο μεγαλείο κρύβει και το πιο μικρό κυπελλάκι που έχει κατακτήσει η ΑΕΚ σε οποιοδήποτε άθλημα, άλλος τόσος πόνος, πικρία και οργή κρύβεται πίσω από τα αμέτρητα που της έχουν κλέψει στην ψύχρα. Η αδικία και το κυνηγητό που έφαγαν κι εδώ επί χρόνια οι πρόσφυγες, αντανακλά στις αδικίες και το κυνηγητό που έφαγε η ΑΕΚ.
  • Αλλά κι αυτοί δεν έκαναν πίσω κι όπως είπαμε και πριν επέβαλλαν την παρουσία τους και η ΑΕΚ ακριβώς το ίδιο.
  • Προσωπικά την ΑΕΚ άρχισα να την γνωρίζω σε δύσκολα χρόνια. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω, είχε ξεκινήσει η πτωτική πορεία της μεγάλης ομάδας του Μπάρλου. Αλλά και πάλι ήμουν τυχερός, γιατί έστω και ως εικόνες τυπωμένες στο μυαλό μου ως πιτσιρίκος στα Φιλαδέλφεια μαζί με τον μπαμπά, κλείνω τα μάτια και βλέπω τον Ντούσκο, τον Ραβούση, τον Νικολάου, τον Αρδίζογλου, φυσικά τον τεράστιο Θωμά Μαύρο. Που με αξίωσε Ο Θεός να ζήσω από κοντά και να θυμάμαι κάποιες από τις μοναδικές στιγμές που πρόσφερε, σε περιόδους δύσκολες για την ομάδα.
  • Έμαθα την ΑΕΚ να μη παίρνει πρωτάθλημα, να παίρνει ένα κύπελλο το 83΄με τον ΠΑΟΚ, που μου φαινόταν το πιο εντυπωσιακό πράγμα που είχα ζήσει ποτέ.
  • Έμαθα την ΑΕΚ τις περισσότερες φορές ως ένας από τους δύο τρεις στην τάξη, σε κάποιες μπορεί και μόνος μου.
  • Έμαθα την ΑΕΚ του αποκλεισμού από το γκολ του Ματζίκου στην Λαμία και της χλεύης των Παναθηναϊκών και των Ολυμπιακών στο σχολείο την επόμενη μέρα.
  • Δέκα χρονών παιδάκι, πόσο με πείραζε ποτέ δεν το έχω ξεχάσει. Αλλά είχα τουλάχιστον ένα κουκουτσάκι μυαλό για να καταλάβω πως για να με περιμένουν πως και πως να με κοροϊδέψουν, αυτοί που την ίδια περίοδο πήγαιναν στους «4» του πρωταθλητριών Ευρώπης, κάτι σημαντικό είναι η ΑΕΚ τελικά…
  • Σε μια ηλικία που και υπό τέτοιες συνθήκες, πανεύκολα θα το πεις, εγώ ούτε καν το σκέφτηκα ποτέ. Δεν υπάρχει κάτι άλλο στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό, εκτός από την ΑΕΚ. Απλά πράγματα.
  • Έμαθα να ονειρεύομαι λοιπόν κι αυτό νομίζω πως ήταν από βασικά συστατικά της ψυχολογίας μας, από τότε που ιδρύθηκε ο σύλλογος. Έτσι, όταν έζησα το όνειρο το βράδυ του γκολ του Τάκη, είχα μια εμπειρία σχεδόν μεταφυσική.
  • Η δεκαετία του 80’, οι αντιστάσεις μέσα από τις οποίες ατσαλώθηκε η συναισθηματική σχέση με την ΑΕΚ, με έκανε να μη θεωρώ τίποτα τόσο άσχημο που να μη διορθώνεται γύρω από αυτή την ομάδα. Κάτι που μου χρησίμεψε πολύ, καθώς στην πορεία ήρθαν και μεγαλύτερες αναποδιές από αυτές που ζούσα εκκολαπτόμενος Ενωσίτης.
  • Η ΑΕΚ είναι ένα θαύμα του κόσμου και ό,τι πιο κοντινό σε θαύμα έχω ζήσει όντας στην πέμπτη δεκαετία της ζωής μου εκτός από την γέννηση των παιδιών μου, το έχω ζήσει κοντά στην ΑΕΚ.
  • Δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά. Η ΑΕΚ, η ύπαρξη της, η πορεία της, είναι για μένα το όγδοο θαύμα του κόσμου και η επίδραση της στις ζωές μας, είναι κάτι που ξεπερνά κάθε λογική. Δεν εξηγείται, δεν θα εξηγηθεί ποτέ, δεν είναι ανάγκη να εξηγηθεί. Το ζεις, το νιώθεις, δεν είναι ανάγκη να προσπαθήσεις να το κατανοήσεις.
  • Περιμένοντας την επιστροφή στο μέρος που μάθαμε να θεωρούμε δεύτερο σπίτι μας, δεύτερη μας γειτονιά, όπου και να μέναμε. Σκέφτομαι τις γενιές που έχουν δεθεί με την ΑΕΚ σε αυτά τα 97 χρόνια και σε όλους αυτούς, όσους δεν είναι πια μαζί μας και όσους ακόμη είναι εδώ και περιμένουν, αφιερώνω τα χρόνια μου πολλά για την ΑΕΚάρα μας. Ραντεβού στα Φιλαδέλφεια. Πλησιάζει…

 

 

 

 

 

 

 

Η ΑΕΚ είναι ένα θαύμα του κόσμου...