Ήταν σαν ένας πίνακας ζωγραφικής. Όλα γίνονταν σε υπέρτατο βαθμό αισθητικής. Το μόνο που χαλούσε την ομορφιά ήταν η καταρρακτώδης βροχή που δεν σταμάτησε να πέφτει από τα μέσα του πρώτου ημιχρόνου.
Στο ημίωρο το σκορ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στο 3-0. Η Μπαρτσελόνα κυκλοφορούσε με απόλυτη φλυαρία και δίχως σκοπό την μπάλα μπροστά, όμως κάθε κόντρα της βασίλισσας μύριζε γκολ.
Οι παίκτες του Ζιντάν έμοιαζαν με ορκισμένους κομάντο που ήξεραν ακριβώς πως πρέπει να αναχαιτίσουν τον αντίπαλο και που να χτυπήσουν, την ώρα που οι Καταλανοί έφαγαν ένα ημίχρονο δίχως να ξέρουν που πατούν και που βρίσκονται.
Κι όμως, στην επανάληψη όλα άλλαξαν. Ο Ρόναλντ Κούμαν με τις σούπερ επιθετικές του αλλαγές έπαιξε με τον… Χάρο. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχασε σε ενέργεια, σε ρυθμό, σε αποτελεσματικότητα.
Η Μπαρτσελόνα βρήκε στο πρόσωπο του Όσκαρ Μινγκέθα το πιο απρόβλεπτο σκόρερ για το 2-1, τρύπησε πολλές φορές την αντίπαλη άμυνα (κυρίως με τους πλάγιους μπακ που γίνονταν εξτρέμ), όμως η μπάλα δεν ήταν σύμμαχος της.
Το δοκάρι αρνήθηκε στον Μορίμπα το 2-2 στην τελευταία φάση των καθυστερήσεων και κάπως έτσι, η Ρεάλ Μαδρίτης πήρε μία παλικαρίσια νίκη, που την φέρνει ξανά στην κορυφή ισόβαθμη με την Ατλέτικο Μαδρίτης σε ένα χορταστικό clasico που θύμισε κάτι από τα περασμένα ένδοξα χρόνια…