Η χθεσινή αναμέτρηση θα καταγραφεί ως μία από τις πιο φοβικές της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με μία ΑΕΚ να προέρχεται από εντός έδρας τάληρο και συνεχόμενες ήττες, με έναν ΠΑΟΚ που για μήνες δεν καταλαβαίνει πως χάνει, με τον κόμπο να έχει φτάσει στο χτένι.
Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες και όλη η πίεση να καταλήγει στη βιτρίνα που δεν είναι άλλη από τον προπονητή και τους παίκτες. Όμως η διαχείριση της πίεσης, είναι και ένα σημαντικό κομμάτι της υψηλής μισθοδοσίας που έχουν οι επαγγελματίες του ποδοσφαίρου. Όσο απάνθρωπη και να είναι αυτή, είναι κομμάτι της δουλειάς.
Η στιγμή του Τόμας Μουργκ έδωσε στον ΠΑΟΚ ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Δεν πέρασε στον τελικό αλλά ορίζει πλέον σε μεγάλο βαθμό την τύχη του. Το 0-0 είναι κακό σκορ γιατί ελάχιστοι είναι αυτοί που θυμούνται όταν μιλάνε για ρεβάνς, πως αυτή δεν θα γίνει με παρουσία κόσμου. Όπως χθες παίχτηκε κάτι σαν ποδόσφαιρο στο ψυχρό ΟΑΚΑ, πιθανότατα κάτι τέτοιο θα δούμε και στη ψυχρή Τούμπα. Δεν παίζουν μεγάλο ρόλο οι έδρες και η αστοχία του ΠΑΟΚ να βρει ένα εκτός έδρας γκολ για 93,5 λεπτά, θα μπορούσε να αποβεί καθοριστική – καταστρεπτική.
Εγώ θα κρατήσω από το χθεσινό παιχνίδι το ότι κομβικοί για τον ΠΑΟΚ ήταν παίκτες που έχουν ακούσει τα περισσότερα. Στη δύσκολη στιγμή, εμφανίστηκαν στη ζωή του με θετικό πρόσημο. Ο Πασχαλάκης αρχικά, ο Αγκούστο κυρίως με την εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου και ο Μουργκ στη πινελιά πολυτελείας που έβαλε με το buzzer beater του.
Αυτό που θα κρατήσω επίσης, είναι τα μούτρα των παικτών της ΑΕΚ με το που δέχτηκαν το γκολ. Ξέχωρα από αντιπαλότητα και ένταση που υπάρχει μεταξύ των συλλόγων, θα πρέπει να κατανοούμε πως αυτά τα παιδιά, τη δεδομένη χρονική στιγμή, έχουν μέσα τους κάθε μορφής ανασφάλεια.
Αυτά που είδαμε μέχρι το 93,5΄, είναι κακά μαντάτα για τις δύο ομάδες. Το ποδόσφαιρο που παίχτηκε ήταν τόσο χαμηλού επιπέδου που δικαιολόγησα έναν φίλο μου που μου μιλούσε για αγώνα μικρότερων κατηγοριών. Και για να μεταφερθώ στο δικό μας στρατόπεδο που σήμερα είναι καβάλα στο άλογο λόγω μίας στιγμής, παρατήρησα τον εαυτό μου να ανεβάζει σφυγμούς για κάθε λεπτό που έβλεπα Ζίφκοβιτς και Τζόλη στις πλευρές που δεν βολεύονται.
Προφανώς με τα όσα έχει ζήσει φέτος ο Πάμπλο Γκαρσία, να προσπαθεί να βρει τρόπο να φυλάξει τα νώτα του. Και σίγουρα υπάρχουν πράγματα που μπορεί να κάνει για να αλλάξει η μοίρα του. Αυτό σίγουρα δεν είναι το να ακυρώσεις τους δύο πιο ποιοτικούς σου μεσοεπιθετικά παίκτες και μαζί τους τον Κρμέντσικ που δεν έχει άνθρωπο να συνδυαστεί.
Και δεν είναι κάτι που το έκανε πρώτη φορά. Είναι κάτι που το επιχειρεί συνεχώς και αν εξαιρέσουμε το 3-1 με την κακή ΑΕΚ, δεν τους βγήκε ποτέ.
Η δικαιολογία της αμυντικής προσαρμογής στο παιχνίδι έχει μία βάση, αλλά όχι σε αυτό το επίπεδο. Να το κάνεις πχ σε ευρωπαϊκό αγώνα που ο αντίπαλος υπερέχει συνολικά και σε όλα τα στοιχεία, έχει μία βάση. Να το κάνεις στην Ελλάδα, δεν έχει καμία. Ακόμη και απέναντι στον Ολυμπιακό που επιχειρήθηκε και το κοντέρ κατέληξε στο 3-0. Και δουλειά δεν έκανες στην άμυνα και ακυρώθηκες στην επίθεση.
Ο Λιβάι Γκαρσία έκανε γιογιό τον ΠΑΟΚ στο 2-2 όχι γιατί οι εξτρέμ ήταν σε λάθος πλευρά, αλλά γιατί αριστερό μπακ τοποθετήθηκε ένα παντελώς ανέτοιμο παιδί, όπως τότε ο Περέιρα.
Στην ίδια λογική, να στήσουμε αλλιώς την ομάδα την Κυριακή, γιατί στο πρωτάθλημα ο Σίτο έκανε γιογιό τον Ροντρίγκο.
Εννοείται πως ο ΠΑΟΚ κέρδισε ένα παιχνίδι τίτλου. Δεν είχε περιθώρια για λάθος και έστω με τον τρόπο που ήρθε η νίκη, δίνει μία πάρα πολύ σημαντική ανάσα.
Μία νίκη σε ένα παιχνίδι που πάλι ο αντίπαλος έκανε σύνολο τέσσερις – πέντε τελικές προσπάθειες, όπως συμβαίνει σχεδόν με όλους, απλά η στατιστική ήταν η φυσιολογική. Μία μεγάλη ομάδα πρέπει να δέχεται γκολ ανά 12-13 τελικές του αντιπάλου. Όχι ανά 2.
Αυτή η νίκη ανάσα, είναι κατάλληλη για να πάρει λίγο μπρος ο ΠΑΟΚ. Την Κυριακή έχει ένα δύσκολο μεν αλλά στα μέτρα του δε παιχνίδι στη Τρίπολη. Να παίξει να το πάρει για να πάει παρακάτω.
Και αυτή η ανάσα είναι σημαντική για όλους τους οπαδούς της ομάδας γιατί σε μία κακή συγκυρία για την κοινωνία, ο ΠΑΟΚ παίζει πολύ πιο καταλυτικό ρόλο στη καθημερινότητά του.
ΥΓ Ο Χιμένεθ είναι σαφές πως θα αποχαιρετήσει την ΑΕΚ. Το βασικό λάθος με αυτόν τον κύριο, δεν είναι πως προπονητικά είναι κάτω του μετρίου. Είναι πως ως φυσική παρουσία μειώνει τον σύλλογο που εργάζεται. Το να μιλάει για διαιτησία, έχοντας παρουσιάσει εδώ και μήνες αυτή την εικόνα, είναι αν μη τι άλλο θλιβερό. Το αν είναι φάουλ ή όχι, φαίνεται. Απλωμένα δύο χέρια του στόπερ του σε αντίπαλο και σπρώξιμο. Ο διαιτητής έχει τη σωστή γωνία και το βλέπει. Η κουβέντα για την διαιτησία λοιπόν στη χθεσινή αναμέτρηση είναι άστοχη, όσο και η σχέση του Ισπανού με το ποδόσφαιρο.
