Σε θεωρητικό επίπεδο «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Με βάση τον παραπάνω ορισμό του Γερμανού καγκελάριου Μπίσμαρκ, ένας πολιτικός οφείλει να αναγνωρίζει τα εμπόδια και τους περιορισμούς ενός περιβάλλοντος με αλληλοσυνδεόμενες δομές. Να πράττει περισσότερα, με γνώμονα το ρεαλισμό και να λέει λιγότερα.
Αλλωστε, στη ζωή των ανθρώπων, γενικότερα, το κυρίαρχο ζητούμενο είναι να διαχειριζόμαστε σωστά όσα έχουμε κι όχι όσα θα θέλαμε να έχουμε.
Επιστρέφοντας στην πολιτική, σε πρακτικό επίπεδο έχουμε βιώσει πολλάκις το εντελώς αντίθετο από τον ορισμό του Μπίσμαρκ. Ανέφικτα λόγια, βαρύγδουπες φανφάρες, ανακολουθίες λόγων και πράξεων. Μπόλικες εντυπώσεις, μηδαμινή ουσία.
Τρανό παράδειγμα η περίπτωση της κατασκευής νέου σύγχρονου γηπέδου στον Παναθηναϊκό. Μακέτες, μπουλντόζες, περιφερόμενοι πολιτικοί θίασοι από τη μία περιοχή της Αθήνας στην άλλη, προεκλογικά τρικ. Πολλές μαζεμένες τρύπες στον ίδιο κουβά με νερό.
Η καχυποψία και η δυσπιστία των φίλων του Παναθηναϊκού φτιάχνει ένα βουνό από δίκιο. Χρόνια ολάκερα, περισσότερο από δύο δεκαετίες, γήπεδο ακούμε και γήπεδο δεν βλέπουμε.
Σε αυτή τη χρονική συγκυρία ωστόσο, τα δεδομένα είναι διαφορετικά και το τάιμινγκ φαντάζει ιδανικό από πάσα άποψη. Το «εφικτό» υφίσταται.
Η ύπαρξη Προεδρικού Διατάγματος και το γεγονός ότι έχει ξεπεραστεί οριστικά ο «σκόπελος» του ΣτΕ για το συνολικό πρότζεκτ, καθώς επίσης και η χρηματοδότηση για την ανάπλαση των δύο περιοχών από το μείγμα κονδυλίων που εξασφαλίστηκε από την Ευρωπαϊκή Ενωση και την Πολιτεία, έχουν ανοίξει διάπλατα το δρόμο.
Ολα δείχνουν ότι τα μεγαλύτερα αγκάθια έχουν αφαιρεθεί.
Δεν εμπεριέχει ίχνος υπερβολής αλλά απτό ρεαλισμό η κοινή διαπίστωση «ή θα γίνει τώρα γήπεδο στο Βοτανικό για τον Παναθηναϊκό ή δεν θα γίνει ποτέ».
Εκτός αν προτιμάτε καλύτερα, τα λόγια του Δημάρχου Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη στον Βασίλη Βέργη και την εκπομπή «Face to Face» του SDNA. «Ολοι ξέρουμε ότι αυτή είναι μία χρυσή ευκαιρία για τη γενιά μας προκειμένου να γίνει το έργο. Αν δεν τα καταφέρουμε θα πρέπει να ντρεπόμαστε»!
Αυτή η φράση ήταν και η πιο «βαριά» που ακούστηκε από τα χείλη του Δημάρχου Αθηναίων η οποία αποτυπώνει την ενσυναίσθηση που τον διακατέχει στο ενδεχόμενο αποτυχίας, όπου το φορτίο που θα κουβαλήσουν άπαντες, αλλά και ο ίδιος προσωπικά, θα είναι ασήκωτο για την πολιτική του σταδιοδρομία.
Τα πράγματα είναι απλά: εάν όσοι εμπλέκονται φέρουν εις πέρας την αποστολή τους θα γίνουν μάγκες, εάν όχι… δάγκες. Πολλώ δεν μάλλον από τη στιγμή που η… μπάλα βρίσκεται πλέον στο σημείο του πέναλτι.
Ο Κώστας Μπακογιάννης ήταν πολύ προσεκτικός σε ό,τι κι αν είπε και αυτό είναι σαφέστατα δείγμα σοβαρότητας. Τα λόγια του ήταν μετρημένα και αποφασιστικά μαζί. Εμφανίστηκε αισιόδοξος και σίγουρος, δίχως μεγαλοστομίες και χλιδάτο περιτύλιγμα εντυπώσεων.
Το κυριότερο όμως ήταν ότι έδειξε με σαφήνεια πως η θωράκιση του έργου αποτελεί τη βασική του προτεραιότητα, σε βαθμό… ψείρας. «Το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσα να κάνω είναι να χαλαρώσω ως προς ένα χρονοδιάγραμμα. Είμαστε πειθαρχημένοι και προσηλωμένοι. Μπορεί να γινόμαστε... ψείρες, αλλά αυτό πρέπει να κάνουμε» ήταν η ενδεικτική του φράση.
Προφανώς και απαιτούνται λεπτοί χειρισμοί για να διευθετηθούν τα πάντα, κάθε νομική λεπτομέρεια, κάθε είδους σύμβαση των εμπλεκόμενων μερών.
Σαφώς και επιβάλλεται ο Παναθηναϊκός (στο σύνολο του) να έχει το μέγιστο δυνατό όφελος και πάνω απ’ όλα πρέπει να υπάρξει η έγκριση από την επικείμενη Γ.Σ. του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού για να προχωρήσει το έργο σε φάση υλοποίησης.
Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και μία χρυσή ευκαιρία που δεν πρέπει να πάει χαμένη, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν ρεαλιστικές εναλλακτικές επιλογές και το τάιμινγκ είναι ιδανικό από πάσα άποψη.
