Την Τετάρτη (24/03) συμπληρώνονται ακριβώς πενήντα χρόνια από την ισοπαλία της Έβερτον με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο, με την οποία το τριφύλλι σφράγισε την πρόκριση στους «4» της διοργάνωσης.
Με αφορμή αυτό ο Μίμης Δομάζος μίλησε στο SDNA και αναφέρθηκε στα δύο ματς με την μεγάλη αγγλική ομάδα ενώ στάθηκε και στα λόγια του Πούσκας πριν από κάθε παιχνίδι.
Η απάντηση του σε αυτούς σε όλους αυτούς που προσπαθούν να υποβαθμίσουν την πορεία του τριφυλλιού αλλά και η επική ατάκα του Σούρπη κατά τη διάρκεια του πρώτου παιχνιδιού με την Έβερτον.
Αναλυτικά όσα είπε στο SDNA:
Πως ήταν τα δύο παιχνίδια με την Έβερτον;
«Η αλήθεια είναι ότι από τις Σλόβαν, Ερυθρό Αστέρα, Έβερτον και Άγιαξ η μόνη ομάδα που μας πίεσε τόσο πολύ και είχαμε τύχη ήταν η Έβερτον . Στο πρώτο ματς, όχι εδώ. Θυμάμαι ότι στο πρώτο παιχνίδι το μισό γήπεδο είχε πατημασιές και το άλλο δεν είχε. Δεν είχαμε πατήσει στην περιοχή τους. Τόση πίεση είχαμε. Κάθε λεπτό η μπάλα πέρναγε πάνω από τον Οικονομόπουλο. Τελικά πετύχαμε το γκολ με τον Αντωνιάδη στις 9 η ώρα και με όλη τη σύμπτωση με τα… εννιάρια.
Θυμάμαι πως όταν έβαλε το γκολ ο Αντωνιάδης, ο Άλαν Μπολ πήρε το παπούτσι, μου το πέταξε και μου είπε κάποια… γαλλικά. Του απάντησα και εγώ ένα… ελληνικό. Επίσης και στο γκολ της ισοφάρισης υπήρχε φάουλ. Στο δεύτερο παιχνίδι παίξαμε πάρα πολύ καλα. Είχα και εγώ ένα δοκάρι. Την παίξαμε πολύ καλά την Έβερτον και την δυσκολέψαμε γιατί και εμείς είχαμε πολύ καλή ομάδα τότε. Τα αποτελέσματα που φέραμε ήταν ένα δείγμα του πόσο καλή ομάδα είμαστε.
Δεν δεχθήκαμε γκολ στη Λεωφόρο. Για να φτάσεις και να παίξεις σε μία τέτοια γιορτή του ποδοσφαίρου πρέπει να έχεις ποιοτική ομάδα. Πλέον οι ομάδες έχουν και ξένους παίκτες ενώ εμείς ήμασταν μόνο ελληνόπουλα. Η διοργάνωση τότε ήταν πολύ δύσκολη καθώς αν έχανες σε ένα παιχνίδι τότε θα αποκλειόσουν. Τώρα υπάρχουν και οι όμιλοι και είναι κάπως διαφορετικά».
Πριν από τον δεύτερο αγώνα είχατε μια ομιλία στους συμπαίκτες σας και μεταξύ άλλων τους αναφέρατε: «Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, πάνε να τους ξεπουπουλιάσουμε»;
«Ναι (σ.σ. γέλια). Τώρα που είπες αυτό θα ήθελα να σου πω μία άλλη ιστορία από τότε με τον Σούρπη. Στο πρώτο ματς που μας πίεζε η Έβερτον μας έλεγε: «Μη φοβάστε, με τον Ηλυσιακό παίζουμε» (σ.σ. γέλια). Είχαν ψυχή όλοι οι παίκτες τότε. Μην ξεχνάς και ότι ήμασταν μια οικογένεια.»
Θυμάστε τι άλλο τους είπατε τότε;
«Γενικά εμένα δεν μου άρεσε να μιλάω στους συμπαίκτες μου. Μπορεί να είπαμε κάτι πριν βγούμε έξω, αλλά εμένα μου άρεσε να μιλάω μέσα στο γήπεδο . Ετσι ήταν το στυλ μου. Αν ρωτήσεις τους τότε συμπαίκτες μου δεν μίλαγα πολύ. Ο λόγος που μίλησα σε αυτό το ματς ήταν λόγω του αντιπάλου. Μην ξεχνάμε τι ομάδα είχαμε απέναντι μας. Όλες οι ομάδες που αντιμετωπίσαμε είχαν ιστορία».
Ποια ήταν τα συναισθήματα σας πριν το δεύτερο παιχνίδι; Φοβόσασταν;
«Εκείνη την εποχή απέναντι σε αυτές τις ομάδες δεν είχαμε να χάσουμε τίποτα. Πάντα είχαμε στο μυαλό μας τα λόγια του Πούσκας. Ξέρεις τι μας έλεγε ο Πούσκας; «Έντεκα παίζουμε εμείς, έντεκα παίζουν αυτοί. Αν σας κερδίσουν αυτοί δεν τρέχει κάτι γι΄ αυτούς. Αν τους κερδίσετε εσείς θα σας μάθει όλη η Ευρώπη». Αυτά ήταν τα λόγια του προπονητή και αυτά είχαμε στο μυαλό μας. Δεν ήμασταν επαγγελματίες. Κάναμε δεύτερη δουλειά για να ζήσουμε. Οι αντίπαλοι είχαν τέλειες συνθήκες. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα να καταλάβεις κάτι απ΄ αυτά που ζούσαμε τότε. Υπήρχαν φορές που κάναμε προπόνηση με χιόνι και κρύο και για να τρέχαμε για να μπούμε στα αποδυτήρια. Ξέρεις γιατί; Γιατί θέλαμε να προλάβουμε να κάνουμε πρώτοι μπάνιο διότι ο δεύτερος θα έκανε με κρύο νερό».
Ο Φέρεντς Πούσκας σας είπε κάτι συγκεκριμένο πριν αυτό το παιχνίδι ή όχι;
«Όχι, όχι. Η αλήθεια είναι ότι ο Φέρεντς Πούσκας έκανε πολλές πλάκες. Αυτός ο άνθρωπος το έβλεπε αλλιώς το ποδόσφαιρο. Η ατάκα που μας έλεγε πριν από κάθε ματς ήταν: «11 αυτοί 11 εμείς, αν κερδίσετε θα γίνετε γνωστοί». Έτσι προχωράγαμε. Με αυτά τα λόγια προχωράγαμε».
Τι έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο σε αυτή την πορεία;
«Ο Παναθηναϊκός τότε ήταν μία οικογένεια. Είχαμε μεγάλους παίκτες. Αυτά μαζί δείχνουν το πόσο μεγάλη ομάδα ήμασταν. Ακόμα και με τον Ερυθρό Αστέρα που χάσαμε 4-1 το δεύτερο γκολ δεν έπρεπε να μετρήσει. Δεν ήταν για να φάμε τέσσερα γκολ σε αυτό το παιχνίδι. Θέλω να πω ότι όλα αυτά δημιουργούσαν μια μεγάλη ομάδα. Παράδειγμα είναι ο Άγιαξ, που ακόμα και το πως έπαιζε τότε δεν μπορει να παίξει ο τωρινός. Θυμάμαι ότι όλοι οι παίκτες τότε άλλαζαν συνεχώς θέσεις και δεν ήξερες ποιον να πιάσεις. Ο μόνος που δεν άλλαζε θέση ήταν ο τερματοφύλακας του».
Τι έχετε να πείτε για αυτούς που προσπαθούν απομυθοποιήσουν όλο αυτό το επίτευγμα; Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό;
«Αυτά τα λένε σε καφενειακές κουβέντες και όσοι δεν καταλαβαίνουν και θέλουν να κάνουν τους έξυπνους. Εμείς ξέρουμε τι ιδρώτα ρίξαμε για να καταφέρουμε αυτά που καταφέραμε και να φτάσουμε εκεί που φτάσαμε. Θέλω να σου πω ότι όταν έπαιρνε ο Παναθηναϊκός ή η ΑΕΚ ή ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα στην Ελλάδα, τότε δεν το μάθαινε κανείς. Από την ώρα που πήγε μια ελληνική ομάδα που παίξαμε στον τελικό, τότε έμαθαν ότι υπάρχει ελληνικό ποδόσφαιρο. Έγιναν και μεταγραφές. Ξεκίνησαν όλα. Καταλαβαίνεις ότι κάθε φορά που συμβαίνει αυτό είναι καλό για όλους.
Όλα τα άλλα που λένε τα λένε στα καφενεία και τα λένε επειδή δεν μπορούν να χωνέψουν ότι φτάσαμε στον τελικό. Εμείς ξέρουμε πως καταφέραμε να φτάσουμε εκεί και τι ιδρώτα ρίξαμε. Κάναμε θυσίες για να φτάσουμε εκεί που φτάσαμε. Δεν μας νοιάζει τι λενε και τι κάνουν. Πενήντα χρόνια μετά μας χαιρετάνε ακόμα και ξέρουν τι έχουμε πετύχει. Εμείς και που φτάσαμε στον τελικό και μόνο αυτό ήταν σα να το πήραμε.
Στον τελικό παίξαμε για να τους κερδίσουμε. Μπορώ να σου πω ότι αυτοί μας φοβόντουσαν. Φυσιολογικά, όταν μια ελληνική ομάδα δεχόταν ένα γκολ στο πρώτο λεπτό σε μια τέτοια διοργάνωση το λογικό ήταν να διαλύσει. Εμείς όμως συνεχίσαμε και προσπαθήσαμε να αντιδράσουμε. Εκείνη την μέρα δεν είχαμε τύχη εμείς. Αν τους είχαμε ισοφαρίσει θα τους κερδίζαμε».
