Αν ο Αϊνστάιν ζούσε και ασχολούνταν με τα αθλητικά θα μπορούσε άφοβα να εξάγει ένα αλάνθαστο αξίωμα: «Δύο ομάδες είναι ανίκητες. Ο Ολυμπιακός και οι Χάρλεμ Γκλόουμπτρότερς. Αν και για τους Χάρλεμ δεν είμαι και τόσο σίγουρος».
Όχι, δεν είναι ο Γιάννης Αυλακιώτης στα… πλήκτρα, το συγκεκριμένο άρθρο δεν είναι χιουμοριστικό ούτε σατιρικό. Ήρθε για να πει αλήθειες, που ως γνωστόν κανείς δεν θέλει να αγγίζει.
Αν έριχνε κανείς μια ματιά στα φίλα ερυθρόλευκα Μέσα μετά το τέλος του αγώνα με την Άρσεναλ θα νόμιζε κανείς ότι οι Πειραιώτες την πάτησαν την ομάδα του Αρτέτα. Ότι την στρίμωξαν στα σχοινιά, ότι την διέλυσαν και ήρθε ένας δόλιος, αγύρτης διαιτητής για να στερήσει μία ακόμα χαρά στον Ολυμπιακό με το «έτσι θέλω».
«Έστειλαν χειρούργο διαιτητή και ο Γερμανός εκτέλεσε τον Ολυμπιακό. Οργή στον θρύλο», γράφει ο «Κόκκινος Πρωταθλητής» που σε κάτι τέτοια δεν χαρίζεται. Βρε λες; Λες, όντως εκεί να οφείλεται η ήττα του Ολυμπιακού;
Ας ρίξουμε μία ματιά τι έγινε σε προηγούμενες ήττες της ομάδας του Πέδρο Μαρτίνς. Τι να έφταιξε άραγε εκεί;
(απαραίτητη σημείωση: παρατίθενται τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας Κόκκινος Πρωταθλητής, μόνο και μόνο επειδή θεωρείται ένα Μέσο που απεικονίζει πλήρως τις θέσεις του Ολυμπιακού εδώ και πολλά χρόνια)
«Έγκλημα στο Βελοντρόμ. Βρομιάρηδες. Άγρια σφαγή του θρύλου με δύο κάλπικα πέναλτι», γράφει η ίδια εφημερίδα μετά την αναμέτρηση στην Μασσαλία με την Μαρσέιγ. Περίεργο. Μπορεί να είναι και σύμπτωση.
«Κλοπή με κάλπικο γκολ, έπεσε ο Ολυμπιακός», λίγο μετά την εντός έδρας ήττα από την υπερηχητική Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρντιόλα; Τι στο καλό; Κι εκεί κλοπή;
«Ύαινες, κατασπάραξαν το ευρωπαϊκό όνειρο του Ολυμπιακού, δύο καθαρά πέναλτι, έκλεψε ο Πολωνός διαιτητής. Ακύρωσαν καθαρό γκολ του θρύλου», έγραφε η ίδια φυλλάδα μετά την ήττα - αποκλεισμό με την Γουλβς. Ε, δεν θα ‘μαστε καλά. Τόσες μαζεμένες κλοπές, αλλά καμία τιμωρία διαιτητή από την UEFA; Πωτς γκένεν αυτό;
Συνεχίζουμε..
«Την πάτησε και… την πάτησε. Κυρίαρχος, αλλά άτυχος», ήταν η ετυμηγορία μετά την ήττα από την Πόρτο. «Την πάτησε από ΈΝΑ λάθος (άσχετα αν έληξε με 2-0, δεν παίζει κάποια σημασία αυτό)».
Λίγο μετά το 3-0 από την Μάντσεστερ Σίτι το αφήγημα ήταν διαφορετικό: «Κι όμως ήταν Ευρωπαίος. Για 36 λεπτά (90 λεπτά δεν κρατάει ένα ματς;) στο β’ ημίχρονο ΧΑΖΕΨΕ τους χρυσούς παίκτες της Μάντσεστερ»! Κι εκεί άτυχος; Κι εκεί άτυχος.
Όλες λοιπόν οι ευρωπαϊκές ήττες του Ολυμπιακού έχουν μία κοινή συνισταμένη. Είτε «μας έσφαξε ο διαιτητής», είτε ο «ο θρύλος τους πάτησε, αλλά ήταν άτυχος». Ενδεχόμενο να ήταν καλύτερος ο αντίπαλος, να ήταν η διαιτησία πενηνταρίσια, να είχε άσχημη απόδοση ο Ολυμπιακός δεν υπάρχει. Δεν ξημέρωσε ακόμα η μέρα που θα βρεθεί ομάδα να κερδίσει τον Ολυμπιακό στα ίσα. Γκέγκε;
Μήπως όμως αυτό είναι μόνο ευρωπαϊκό άλλοθι; Μήπως είναι μία καραμέλα που χρησιμοποιείται μόνο για τα ματς εκτός συνόρων; Για να δούμε τι διαβάζαμε μετά την περσινή ήττα του Ολυμπιακού στα πλέι-οφ από τον ΠΑΟΚ, εκείνη που του έσπασε το περσινό αήττητο: «Έκλεψαν γκολ, κατάπιαν πέναλτι»! Που; Δεν έχει σημασία. Δικαιολογία να υπάρχει και η αλήθεια δεν έχει την παραμικρή σημασία.
Ας δούμε τι έγινε στην μοναδική φετινή ήττα των «ερυθρόλευκων» στο πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό: «Κάνει θαύματα και ο Άγιος Βαλεντίνος; 2-1 αντί 2-5! Δύο πέναλτι έπνιξε ο Σκωτσέζος ρέφερι! Την ανατροπή του Χασάν από τον Σένκεφελντ και το χέρι του Σανκαρέ στο φάουλ του Βαλμπουενά». Όποιος εκπλήσσεται προσφέρεται δωρεάν σύννεφο για να πέσει.
Όπως λοιπόν θα πρέπει να καταλάβατε, ο Ολυμπιακός δεν χάνει ποτέ. Μόνο τον κλέβουν ή λιώνει τον αντίπαλο, μα η μπάλα δεν μπαίνει μέσα. Αυτή η άτιμη η UEFA τον κυνηγάει λυσσαλέα (γιατί να το κάνει αυτό άραγε σε μία ομάδα που δεν έχει φτάσει ποτέ πιο πάνω από τα προημιτελικά σε κάποια ευρωπαϊκή διοργάνωση;) και αυτή η ρουφιάνα η τύχη όλο το γυρνάει την πλάτη (άσχετα αν οι δύο μοναδικές φετινές ευρωπαϊκές του επιτυχίες, η νίκη επί της Μαρσέιγ και η πρόκριση επί της Αϊντχόφεν ήρθαν με γκολ στα… χασομέρια).
Κάπως έτσι, μεγάλωσαν γενιές και γενιές από το 1996 μέχρι σήμερα. Με την ίδια ακριβώς συνταγή. Είτε μας κλέβουν, είτε μας αδίκησε η μπάλα. Μία ερώτηση μόνο. Αν υποθέσουμε ότι η διαιτησία παίζει τόσο μεγάλο ρόλο και έχει την δυνατότητα να στερεί νίκες, προκρίσεις, τρόπαια, πως γίνεται ο Ολυμπιακός των τόσων τίτλων τα τελευταία 25 χρόνια εντός συνόρων να μην έχει ευνοηθεί ποτέ, αλλά μόνο να αδικείται;
Πως γίνεται σε φάσεις και ματς εντός συνόρων που ο Ολυμπιακός παίρνει το σφύριγμα που θέλει να επικαλείται τους ξένους διαιτητής και το VAR, αλλά στην Ευρώπη όταν οι αποφάσεις είναι εναντίον του να ξεκινάει το αφήγημα με τους κακούς ξένους διαιτητές που κυνηγάνε τον θρύλο, ακόμα και με το VAR; Ποιο από τα δύο ισχύει;
Για να μην το κουράζουμε άλλο, το θέμα με τον Ολυμπιακό και τις κακές διαιτησίες που τον σφάζουν κάθε φορά που χάνει θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο με τον βοσκό και τον λύκο. Καμιά φορά θα τολμήσει κάποιος διαιτητής να τον «σφάξει» στα αλήθεια και τότε δεν θα τους πιστεύει κανείς…
