MENU

Από το τρόπαιο του 2014 όταν ο καλός Μάρκους (Μπεργκ) άφησε "άλαλα τα χείλη" στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος με τον ΠΑΟΚ στο Στάδιο, εφέτος ο Παναθηναϊκός κλείνει μία επταετία με 0/14 τίτλους. Επτά πρωταθλήματα, δεν πήρε κανένα. Επτά κύπελλα, δεν πήρε κανένα. Μπορεί να συμβεί, ακόμη και σε ένα Παναθηναϊκό. 'Η τέλος πάντων, έχει ξανασυμβεί στον Παναθηναϊκό! Από το πρωτάθλημα του 1996 με τον Ρότσα τη χρονιά που έφτασαν στους "4" του Τσάμπιονς Λιγκ, ως το νταμπλ του 2004, ό,τι μεσολάβησε ήταν μία, ακριβώς, επταετία με (και τότε) 0/14. Αλλά...καμία σχέση. Τότε ο Παναθηναϊκός έσκιζε στην Ευρώπη, έγραφε στη διεθνή ιστορία του λαμπρά κεφάλαια το ένα πίσω από το άλλο, και το παράλληλο 0/14 στον εσωτερικό ανταγωνισμό ήταν, περισσότερο, μία απόδειξη της βαναυσότητας της Παράγκας Α'.
     
Θέλω να πω, οι αριθμοί που εν τέλει μένουν, ναι, μετράνε. Μηδέν/δεκατέσσερα. Αλλά το ίδιο μετράει, και το πώς αυτοί οι αριθμοί διαμορφώνονται. Τώρα, ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε με τις δύο καθαρές ήττες από τον ΠΑΣ. Θύελλα! Κι όμως, δεν συνέβη κάτι διαφορετικό από το σύνηθες όλων αυτών των (επτά) ετών. Ο Μπόλονι, του Μπόλονι, τον Μπόλονι, ω Μπόλονι, σύμφωνοι, αλλά το 2015 ο κάτοχος Παναθηναϊκός αποκλείστηκε πριν τους "8" από την Ξάνθη με το γκολ του Βασιλακάκη στο 88' της ρεβάνς στην Αθήνα, το 2016 αποκλείστηκε σε προημιτελικό από τον Ατρόμητο, το 2017 αποκλείστηκε σε ημιτελικό στην Τούμπα, το 2018 αποκλείστηκε πριν τους "8" με τα τέσσερα γκολ που έφαγε στη Λαμία, το 2019 αποκλείστηκε ξανά πριν τους "8" ξανά από τη Λαμία (στα πέναλτι), το 2020 αποκλείστηκε με τις δύο ήττες από τον ΠΑΟΚ.
     
Αλλο λοιπόν ένα 0/14, αλλά τουλάχιστον να 'χεις παίξει/χάσει και δυο-τρεις τελικούς. Και άλλο ένα 0/14, και σε τελικό να μη έχεις περάσει ούτε απέξω. Εδώ προκύπτει ότι σ' αυτή την επταετία στο κύπελλο ο Παναθηναϊκός έπαιξε...κανένα τελικό και μόλις ένα ημιτελικό. Ετσι κι αλλιώς η "αντικειμενική πιθανότητα" να κατακτούσε ο Παναθηναϊκός το τρόπαιο, ήταν εναντίον. Δεν ήταν υπέρ. Περισσότερο κι από το τρόπαιο όμως, εκείνο που του λείπει, αν θέλετε το αληθινό κόστος όλων αυτών των διαδοχικών αποκλεισμών, είναι η εμπειρία. Η εμπειρία, ενός ταξιδιού ως τον τελικό. Να δουν και να μάθουν "τι είναι και πώς είναι" που έλεγε κι ο Ντούσκο κάποτε. Να το ζήσουν. Να βιώσουν την αδρεναλίνη. Να αποτύχουν. Και να επανέλθουν πιο ώριμοι, πιο σοφοί. Να αποτύχουν, εκ νέου. Και πάλι να επανέλθουν.
     
Δεν είναι του Μπόλονι, λοιπόν, αυτό. Του Μπόλονι είναι μόνον, ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα. Προτού καν δώσει ο Παναθηναϊκός τον πρώτο υπό τον Μπόλονι αγώνα, τον Οκτώβριο, σημείωσα εδώ πως δύο-τρία προληπτικά τηλεφωνήματα του κυρίου Αλαφούζου θα αρκούσαν. Για ν' αντιληφθεί ο ιδιοκτήτης, ότι το προφίλ του προπονητή και τα χαρακτηριστικά των παικτών είναι δύο ασύμβατα πράγματα. Θα ήταν το παράξενο, να συνδεθούν και να κολλήσουν. Εκτοτε, η μάχη του Μπόλονι είναι να...αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά των παικτών και να τα φέρει στα μέτρα του δικού του προφίλ. Οχι, να χτίσει κάτι "επάνω" στα χαρακτηριστικά. Ωσπου φτάσαμε στο τέρμα της διαστροφής, εναντίον της ΑΕΚ (στο 90% της δράσης) ο Καμπετσής να μαρκάρει τον Σβάρνα κι ο Ν'Γκμπακοτό τον Ελντερ Λόπες. 
     
Ενώ υποτίθεται πως στο ποδόσφαιρο, κατ' αρχήν οι αμυντικοί υπάρχουν για να μαρκάρουν τους επιθετικούς. Δεν είναι πρωταρχικός λόγος ύπαρξης των επιθετικών, το να μαρκάρουν τους αμυντικούς. Ο Μπόλονι, την επόμενη εβδομάδα γίνεται 68 ετών. Τη μεθεπόμενη εβδομάδα, γίνεται πέντε μηνών προπονητής στον Παναθηναϊκό. Ξεκίνησε με το 4-4-2, Καρλίτος/Μακέντα, το εγκατέλειψε μετά από ένα μήνα ή κάπου τόσο, όχι αδικαιολόγητα. Επανεπινόησε τον Μολό που στο μεταξύ είχε γίνει παλτό, κι από παλτό ξανάγινε καθ' οδόν Μολό. Στην Τούμπα πήγε με 4-2-3-1. Αλλ' είχε πρωτοδεί (με την ΑΕΚ) και το 4-3-3 στο οποίο, μετά την ΑΕΛ και με αφετηρία τη νίκη στον Αρη, επέστρεψε οριστικά. Για τον Μπόλονι, ακόμη και το να μη συνεχίσει στον Παναθηναϊκό δεν θα ήταν κάτι το ιδιαίτερο.
     
Ηδη ο Ρουμάνος στον Παναθηναϊκό έχει μείνει πιο πολύν καιρό (και έχει "παίξει" πιο πολλά ματς) απ' όσο στο Μονακό, στο Αμπού Ντάμπι, στη Λανς, στη Τζέντα, στη Γάνδη, δηλαδή περίπου στους μισούς σταθμούς της επαγγελματικής διαδρομής του! Οταν φύγει, πίσω θα μείνει στον Παναθηναϊκό ένα spirit, μία νοοτροπία, "αμφιβόλου ποιότητος". Πολύ σωστά μια φορά κι ένα καιρό, ο Νίκος Νταμπίζας είχε απαγορεύσει να φωταγωγηθεί το προπονητήριο για ένα 3-0 του Παναθηναϊκού μες στο Καραϊσκάκη. Πολύ σωστά, ο κύριος Αλαφούζος δεν έδωσε στους ποδοσφαιριστές μπόνους για μία νίκη επί του Ολυμπιακού. 'Η, εν πάση περιπτώσει, συνέδεσε τη νίκη επί του Ολυμπιακού (εάν επρόκειτο να ενδώσει...) με πρόκριση επί του ΠΑΣ.  
     
Οταν ζητάς μπόνους, πρέπει και να μπορείς να το υποστηρίξεις όλο αυτό. Ειδάλλως, μετά από λίγο καιρό βλέπεις τον εαυτό σου στο βιντεάκι που τότε δημοσιοποιήθηκε μες απ' τα αποδυτήρια, και...πώς νιώθεις; Στο πρώτο παιγνίδι κυπέλλου με τον ΠΑΣ, στο Αγρίνιο, μου καρφώθηκε μία εικόνα. Βάζει ο Κάργας το 2-1, πανηγυρίζουν, κι όταν ο σκόρερ μένει μονάχος μπροστά στην κάμερα, λέει "για την πόλη". Ο Κάργας εξ όσων γνωρίζω, δεν είναι απ' τα Γιάννενα. Απ' το Κιλκίς είναι! Αλλά χρειάζεσαι γενικώς στη ζωή και ειδικώς στη μπάλα (να παίζεις για) κάποιον σκοπό. Αν δεν τον έχεις έτοιμο, θα σε ωφελήσει να βρεις ένα. Οι παίκτες του ΠΑΣ, επαναλαμβανόμενα στο κύπελλο, χτύπησαν σαν καταδρομείς και στο Περιστέρι και στη Λεωφόρο. Αν στη Λεωφόρο προηγήθηκαν 2-0 στο 9', στο Περιστέρι είχαν προηγηθεί 3-0 στο 13'. 
     
Φαίνεται να είναι γκρουπ που έχουν, πέρα από τα ποδοσφαιρικά στοιχεία, συνείδηση σκοπού. Είναι γκρουπ που, και να μοιάζουν ο "αδύναμος κρίκος" στο κάδρο των ημιτελικών, πάλι δεν τους θέλεις αντίπαλους...       
        

Μηδέν στα δεκατέσσερα