Το ποδοσφαιρικό βήμα από την Ελλάδα στη Δυτική Ευρώπη, μπορεί να είναι από ασφαλές έως μετέωρο. Κατά κανόνα, για να μη είναι άγουρο, πρώτα κάτι δείχνεις/χτίζεις στην πατρίδα και ύστερα κοιτάζεις να πας στο εξωτερικό. 'Η, η άλλη περίπτωση, έχεις πάει στο εξωτερικό από πολύ μικρός, ενταγμένος σε πρόγραμμα ακαδημίας. Οπως, ας πούμε, ο Χατζηδιάκος στην ΑΖ. 'Η κάποτε ο Σαμαράς, στη Χέιρενφεϊν. Η θερμή παράκληση προς γονείς/ατζέντηδες που παίζουν ρόλο στην καριέρα ανθρώπων ενήλικων μεν νέων και άπειρων δε, είναι να τους κατευθύνουν σε αυτή τη λογική. Ο Παναθηναϊκός μας δίνει, σε διαδοχικά παράθυρα μετακινήσεων, παράδειγμα και αντιπαραδείγματα.
Ο Χατζηγιοβάνης που τον Μάιο θα είναι 24 ετών και έχει ήδη παίξει 100+ ανδρικά ματς, πράγματι μπορεί ν' αρχίσει να το σκέπτεται. Ο Ζαγαρίτης που είναι 19 ετών, έφυγε με προίκα 20 ματς. Πήγε, με όλες τις τεχνικές/τακτικές ελλείψεις του, σε κλαμπ που μάχεται για επιβίωση στη Serie A. Ενόσω δεν θα του ήταν καν, και δεν θα είναι εφόσον η Πάρμα υποβιβαστεί, καθόλου εύκολη ούτε η Serie B. Ο Εμμανουηλίδης που είναι 20 ετών, τουλάχιστον πρόλαβε να πάρει εδώ καμιά πενηνταριά ματς και επιπλέον πήγε σε πρωτάθλημα που είναι "η χώρα της ευκαιρίας". Μήνες πριν, ο Βαγιαννίδης έφυγε 18 ετών...με δύο ματς!
Κι ο Παπασταθόπουλος, ναι, 20 ετών ήταν όταν πωλήθηκε στη Τζένοα. Αλλ' είχε κιόλας φορέσει περιβραχιόνιο στην ΑΕΚ, συμμετείχε στον κύκλο της Εθνικής (ο επιλαχών που κόπηκε από την τελική λίστα του EURO 2008), αντιμετώπισε (σε Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ) Μίλαν, Σεβίλλη, Παρί Σεν-Ζερμέν, Φιορεντίνα, Βιγιαρεάλ, Χετάφε. Ηταν ώριμος, για το βήμα. Φυσικά, κάποιες φορές στη ζωή δεν έχεις όλες τις επιλογές στρωμένες στα χέρια. Κι όταν εξαντλείς τις υπόλοιπες, έρχεται το έξω να γίνεται ο μόνος δρόμος. Κατανοητό. Συμβαίνει. Καλύτερα...να μη συνέβαινε!
Κάπως έτσι, στο κλείσιμο του παράθυρου τώρα, ο Παναθηναϊκός μετρά -3 (με τον Μαυρομάτη) ελληνόφωνους, +3 γαλλόφωνους, πράγμα όχι ακριβώς για να πέφτει κανείς από σύννεφο εάν δούμε ποιοι είναι σήμερα ο προπονητής και ο αθλητικός διευθυντής. Οι δύο χαφ στον άξονα ιδίως, όντως αποσυμπιέζουν την κατάσταση. Πλέον μπορεί ο Κουρμπέλης να κάνει με ηρεμία την αποκατάστασή του, μπορεί ο Μαουρίσιο να προσβλέπει σε όσες ανάσες έχει ανά σειρά αγώνων ανάγκη, μπορεί ο Φραν Βέλεθ να επιστρέψει στους σέντερ-μπακ και να είναι η όλη ισορροπία πιο αρμονική. Ο winger, είναι πάγιο αίτημα...από την πρώτη σεζόν του Δώνη. Μακάρι, επιτέλους να βρήκαν τη σωστή απάντηση!
Το σωστό και το λάθος βέβαια, πάντοτε είναι σχετικό. Οταν ο Πέντρο Μαρτίνς κλήθηκε, 12 Σεπτεμβρίου εναντίον της ΑΕΚ στον Βόλο, να παίξει τελικό κυπέλλου με δεξιό μπακ τον Μπρούνο και αριστερό τον Τοροσίδη, έπειτα ο Ραφίνια κι ο Χολέβας δεν ήταν υποβάθμιση σε σχέση με Ελαμπντελαουί και Τσιμίκα, ήταν μάννα! Τέσσερις-πέντε μήνες μετά, έγινε συνείδηση ότι (ήταν υποβάθμιση, οπότε) χρειαζόταν...αναβάθμιση. Ο Λαλά και ο Ραμπτσούκ, πραγματικά ανοίγουν τη δυνατότητα για παιγνίδι σε πιο υψηλό τέμπο. Και ο Σωκράτης επιτρέπει μεγαλύτερη άνεση, στη διαχείριση φιλοδοξιών των νεότερων στόπερ. Τω καιρώ εκείνω αν θυμάστε, στον Βόλο, και ο Ρούμπεν Σεμέντο φευγάτος ήταν!
Το μείζον είναι ότι οι δύο καινούργιοι πλάγιοι και ο Σωκράτης, δείχνουν σχέδιο αμυντικής γραμμής με ορίζοντα ετών, όχι μηνών. Ενώ τον Ιανουάριο, πιο συχνά απαντώνται εδώ κι εκεί λύσεις "να κάνουμε τη δουλειά" ως τον Μάιο...και το ξαναπιάνουμε τότε. Ο όχι αξιοθέατος, έως αντιτουριστικός, οπωσδήποτε όμως πιο αισθητός από κάθε άλλον νούμερο-εννέα Κρμεντσικ, ένας φορ που ξέρει καλά τη δουλειά, μπαίνει σε αυτή την κατηγορία. Επίσης σε αυτή την κατηγορία μπαίνει ο Ράχμαν, ένας πολύ επιθετικός ακραίος μπακ, όσο επιθετικούς ακραίους μπακ χρειάζονται ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ στο 90% των παιγνιδιών της Σούπερ Λιγκ. Ο,τι προλάβουν!
Ο,τι προλάβουν, είναι και ο Νιάς στον Παναθηναϊκό, ο Μπεν Χατιρά στην ΑΕΛ, ένα δυνατό όνομα για δεκάρι, ο Ελντερ Μπαρμπόζα και ο Καρέλης στον Παναιτωλικό, ο Μπουένο, κι αυτός ένα δυνατό όνομα που έφερε ο Βόλος για τη θέση στο πλάι του Δουβίκα. Αυτοί που κοίταξαν "να κάνουν τη δουλειά" και πέραν του Μαίου, σε μια λογική μακρύτερης πνοής, είναι ο ΟΦΗ εκεί που κατ' εξοχήν πάσχει (στον σέντερ-φορ, αφότου πώλησε τον Ζοάο Φιγκεϊρέντο) με τον Καστανιός, και η ΑΕΚ στον δεξιό μπακ με τον Νταντσένκο, για τον οποίον άξιζε ο κόπος και η αγωνία. Είναι επίπεδο, τουλάχιστον Ραμπτσούκ. Οταν θα μπορέσει να συνδεθεί και να επικοινωνεί με το νέο περιβάλλον...
Ενας παίκτης μία κατηγορία, είναι ο Καγκάουα. Ηχηρή έλευση, από εκείνες που έχει ανάγκη, για πολλούς και διάφορους λόγους, η Σούπερ Λιγκ. Για τον ΠΑΟΚ ωστόσο, περισσότερο από ανάγκη, ο Καγκάουα μοιάζει σαν πολυτέλεια. Πολυτέλεια, σ' ένα χώρο στον οποίον ο ΠΑΟΚ, πίσω από (και περί) τον φορ, είχε και πριν τον Ιάπωνα πληθώρα επιλογών. Τώρα, έχει υπερπληθώρα. Θαυμάσια! Αλλά πάλι, η αληθινή ανάγκη δεν φαίνεται να θεραπεύτηκε. Υποψιάζομαι ότι, και στα αμέσως επόμενα ραντεβού με τον Ολυμπιακό, η ατζέντα της συζήτησης (η υστέρηση στην υπόθεση της ισορροπίας των χαφ) δεν θα αλλάξει...
