Παραδοσιακά είμαι του ρεαλισμού. Αποφεύγω τον λαϊκισμό, δεν γουστάρω τις υπερβολές και αν έχω ένα συναίσθημα για σένα θα καταλάβεις ποιο είναι αυτό. Άρα μέσα από αυτή τη λογική, χαιρετίζω την θέση που τοποθετεί επισήμως ο ΠΑΟΚ τον Ολυμπιακό. «Είστε ό,τι πιο σιχαμένο υπάρχει παγκοσμίως».
Αφήσαμε τους τύπους και μπήκαμε στην ουσία. Και από τις αντιδράσεις, αντιλαμβάνομαι πως η λέξη σιχαμένο άγγιξε μεγάλη μάζα της κοινής γνώμης. Ουσιαστικά υπήρξε μία συμφωνία. «Ναι, αυτή είναι η λέξη για τους συγκεκριμένους» αναφώνησαν με μία ανάσα.
Μία άλλη επιτυχία του ΠΑΟΚ με την χρήση αυτής της λέξης, αφορά τον παγκόσμιο ιστό.
Αναζητάς στη google τη σημασία της και δεν υπάρχει. Άρα με το που θα αναζητήσεις τη λέξη «σιχαμένο», βγαίνει η ανακοίνωση του ΠΑΟΚ που αναφέρεται με αυτόν τον χαρακτηρισμό στον Ολυμπιακό.
Πώς οδηγηθήκαμε σε αυτό το συμπέρασμα; Γιατί η λειτουργία αυτού του κλαμπ μας κάνει να συμφωνούμε όλοι – πλην Ολυμπιακών και Αρειανών εννοείται – σε αυτόν τον μειωτικό κατά γενική ομολογία χαρακτηρισμό;
Είναι το μοτίβο του. Αυτό που έκανε στην υπόθεση Σιαμπάνη, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Νομίζω πως για όλους τους κανονικούς ανθρώπους που νιώθουν από ποδόσφαιρο, αυτή η σταγόνα έχει εμφανιστεί προ πολλού.
Το μοτίβο του λειτουργεί όπως ένα καθεστώς. Αυτός ελέγχει, αυτός υπάρχει, είναι το κράτος, δεν έχει ηθικούς κανόνες, δεν έχει κόκκινες γραμμές. Δεν υπάρχουν θεσμοί αν αυτοί δεν είναι στην υπηρεσία τους, «δολοφονούνται« προσωπικότητες αν δεν είναι γιουσουφάκια.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από το να καταλάβεις αν κάποιος τους κάνει τη δουλειά. Απλά δεν τον βρίζουν, δεν τον σκάβουν, δεν βλέπεις δημοσιεύματα που να τον λασπώνουν. Αν κάποιος τους κάνει πολύ καλά τη δουλειά, γνωρίζει την αποθέωση. Βλέπε τον συγχωρεμένο τον κυρ Σάββα πως μιλούσε για τον Άρη, βλέπε την ανακοίνωση κατά του ΠΑΟΚ που γράφεται ο Άρης με κεφαλαία και καταλαβαίνεις τι ακριβώς παίζει.
Εγώ το έχω βιώσει επί προσωπικού στη περίπτωση του «ο Κόλκας στην Αθήνα ήταν Παναθηναϊκός». Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα να τσεκάρεις το τι ήταν ο Κόλκας όταν βρισκόταν στον Χολαργό. Πηγαίνεις στον Ψηλό και τον ρωτάς, αλλά εκεί είναι βαρύ το χέρι.
Η στόχευση σε μένα βέβαια, ήταν να πειστεί η κοινή γνώμη που δεν ξέρει, πως δεν είμαι αυτό που δείχνω. Πως είμαι υποκριτικός και πως το «παίζω» για να κονομήσω. Σου στήνουν το προφίλ όπως τους βολεύει για να έχουν ένα ηθικό πλεονέκτημα το οποίο δημιουργείται μέσα από τον όγκο των ΜΜΕ που ελέγχουν. Γιατί αν έχεις μυαλό, ηθικό πλεονέκτημα και αυτοί, δεν συναντήθηκαν ποτέ.
Η πιο υποκριτική τους θέση, είναι αυτή με τη δικαιοσύνη. «Να μιλήσει η δικαιοσύνη», «Η δικαιοσύνη δεν εκβιάζεται» και άλλες τέτοιες αηδίες, τη στιγμή που το μπούλινγκ που έχουν κάνει σε δικαστικούς ξεπερνά κάθε όριο.
Και παράλληλα εμείς, πήγαμε να καταδικαστούμε χωρίς να δικαστούμε. Καλά που υπήρχε το CAS.
Δε θα μιλήσει παιδιά η δικαιοσύνη. Θα μιλήσει η κοινή λογική. Και αυτή φέρνει μία λέξη όταν απλώνεται. Τη λέξη «σιχαμένο».
Εννοείται πως πλέον έχει καταλάβει και ο πλέον αδαής ότι προσπάθεια δωροδοκίας Σιαμπάνη δεν υπάρχει και η υπόθεση δεν θα οδηγηθεί πουθενά. Προφανώς κάποιοι που… κατήγγειλαν θα πληρώσουν κάτι ψιλά και μέχρι εκεί.
Απλά αυτή η πολύ ωραία υπόθεση, ήταν η αφορμή για τον ΠΑΟΚ να αντιδράσει ΠΑΟΚτδήδικα. Γιατί κάτι που έχουμε μάθει από μωρά παιδιά όταν αντιμετωπίζουμε αυτούς, είναι πως δεν χωράει κανένας πολιτισμός απέναντί τους. Δεν λειτουργούν με νορμάλ κανόνες ανταγωνισμού για να κάνουμε κάτι αντίστοιχο.
Πάμε και στα ποδοσφαιρικά, εκεί όπου ο ΠΑΟΚ είναι υποχρεωμένος να καλύψει κάποιες κακογραφίες. Ο Γκαρσία προφανώς χρειάζεται άμεσα φορ, χρειάζεται άμεσα γρήγορο χαφ, χρειάζεται και ένα δεξί μπακ για να βγει η χρονιά αν θεωρήσουμε δεδομένο πως και ο Άντρε θα χρειαστεί να πάει και αριστερά.
Ακούστηκε το όνομα του Δουβίκα που προσωπικά με έχει ενθουσιάσει φέτος. Το πακέτο χαρακτηριστικών του είναι πολύ γεμάτο και αν δεν υπήρχε η πίεση του ΠΑΟΚ – όπως και όλων των μεγάλων ομάδων – θα υπέγραφα με δύο χέρια πως θα γίνει τοπ.
Είναι η έτοιμη λύση που χρειάζεται ο Πάμπλο; Πιθανότατα όχι, όμως αυτές τις εγχώριες περιπτώσεις δεν τις αφήνεις να πάνε αλλού. Και ειδικά σε αυτή τη θέση.
Και ναι, υπάρχει ο Κούτσιας, ο οποίος όμως είναι το 2004. Ο Δουβίκας είναι το 1999. Άρα προφανώς και δεν συγκρούονται ως πρότζεκτ.
ΥΓ Εκπληκτικό το ντοκιμαντέρ του Όλιβερ Στόουν για την λειτουργία των προέδρων της Αμερικής τον 20ο αιώνα. Μας βοηθά να καταλάβουμε πολλά και για την πατρίδα μας, για το πως προκύπτουν κυβερνήσεις, για το πως εκμεταλλεύεται η εξουσία το συμπλεγματικό κομμάτι της μάζας.
