Ο Άρης και κέρδισε στο Αλκαζάρ και έχει λόγους να χαμογελάει. Αρκετούς που θα αναλύσουμε παρακάτω. Ο πρώτος και καλύτερος; Απορρόφησε ανώδυνα την πρώτη ήττα το περασμένο Σάββατο από τον Ολυμπιακό, επέστρεψε στην κορυφή της βαθμολογίας, έφτιαξε την ψυχολογία του και έστειλε ένα μήνυμα στους δύσπιστους ότι φέτος θα επιδιώξει το βήμα παραπάνω.
Ποιο μπορεί να είναι αυτό; Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Όσο όμως κερδίζει και μάλιστα μακριά από το γήπεδό του Βόλο, Λάρισα, Παναιτωλικό (ο Παναθηναϊκός παρά τα προβλήματά του τα τελευταία χρόνια παραμένει μεγάλη ομάδα) είναι στο σωστό δρόμο. Αυτό είναι για μένα στην ως τώρα διαδρομή της σεζόν, το μεγάλο επίτευγμα του Άρη. Ότι δεν στραβοπατάει στο… ισιάδι.
Δεν σπαταλάει άσκοπα βαθμούς με τις μικρομεσαίες ομάδες. Τα “κυκλωμένα” ματς τα κερδίζει και προχωράει. Κάτι που δεν το έκανε, ούτε τα δυο προηγούμενα χρόνια που εξασφάλιζε το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Η διαφορά του χθεσινού με τα τρία προηγούμενα διπλά ήταν ότι το έκανε και με πειστικό τρόπο, κυρίως μετά το 70ο λεπτό. Σχετικά άνετα. Οπωσδήποτε όμως όμορφα και ωραία. Και με ροτέισον από τον προπονητή ώστε να αντέξει το γκρουπ τα τρία ματς μέσα σε επτά μέρες.
Απόδειξη ότι ο φετινός Άρης έχει και το αναγκαίο βάθος στο ρόστερ για να κάνει πρωταθλητισμό. Πάμε τώρα και στα επιμέρους κέρδη που αφορούν κάποια πρόσωπα. Πρώτος και καλύτερος ο ποδοσφαιριστής που έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στο διπλό. Ο Δημήτρης Μάνος. Το έψαχνε το γκολ για να πιστοποιήσει την καλή του παρουσία και την εμπιστοσύνη του Μάντζιου που αφήνει τον Λόπεθ στον πάγκο για χάρη του και στο Αλκαζάρ βρήκε δυο. Σεντεφορίσια γκολ. Επιθετικού που… μυρίζεται το γκολ μέσα στο κουτί. Ο Άρης ζητάει επίμονα να πάρει σκορ από τους σέντερ φορ και ελπίζει ο Μάνος να έκανε στη Λάρισα την αρχή. Από κοντά ο Ματέο. Επιτέλους θύμισε σε κάτι τον παίκτη που θαυμάσαμε πριν από δυο χρόνια.
Πήρε τη σκυτάλη από τον Γκάμα, παίζοντας παντού και πιο απλά. Σκόραρε και ένα κανονικό γκολ που θα ήταν το επιστέγασμα της εμφάνισής του αλλά του το στέρησε ο ανεκδιήγητος Καραντώνης. Εμφάνιση ψυχολογίας για τον “μικρό” που μεγαλώνει και νιώθει το βάρος να πάρει τον Άρη στις πλάτες του. Αν το διαχειριστεί όπως χθες και βρει την ισορροπία, θα είναι μια win-win κατάσταση για το club και για τον ίδιο.
Ο Μάντζιος έχει παίξει ποδόσφαιρο και ξέρει καλά τι σημαίνει η ψυχολογία στον αθλητή. Ο Σιαμπάνης τα… άκουσε για το πρώτο γκολ του Ολυμπιακού από αυτούς που έχουν ανάγει σε επάγγελμα τη λασπολογία, αλλά ο προπονητής του τον στήριξε. Αυτός τι έκανε; Του το ανταπέδωσε με δυο σωτήριες επεμβάσεις στο καλό δίλεπτο της ΑΕΛ με το σκορ στο 0-1. Αν έμπαινε το ένα ίσως βλέπαμε άλλο ματς. Οπότε στην οικονομία του αγώνα υπήρξε καθοριστικός.
Για τον Γιώργο Δεληζήση κρατάω πάντα μια ατάκα του Παύλου Μυροφορίδη που τον έφερε στον Άρη. Είχε πει: “Όσοι αλλοδαποί κεντρικοί αμυντικοί και αν έρθουν, αυτός θα παίζει στο τέλος”. Η αλήθεια είναι ότι φροντίζει με το μαχητικό του πνεύμα να το κερδίζει κάθε φορά από τους προπονητές του. Είναι ίσως και παγκόσμιο φαινόμενο ένας ποδοσφαιριστής με τόσο σημαντικό πρόβλημα να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο, προσφέροντας μαθήματα ζωής.
Άφησα στο τέλος τον Σίλβα για τον οποίο έχω πει και έχω γράψει ότι μπορεί να γίνει η ατραξιόν του πρωταθλήματος με τα προσόντα που διαθέτει. Το γκολ που βάζει στο τέλος είναι με διαφορά το καλύτερο του πρωταθλήματος μέχρι σήμερα και σίγουρα υποψήφιο για γκολ της χρονιάς. Φοβερή ενέργεια από την αρχή μέχρι το τέλος. Γκολ για χαιλάιτ. Ο πορτογάλος έχει στοιχεία που δεν διαθέτει κανείς ποδοσφαιριστής στο φετινό ρόστερ του Άρη και χθες μας παρουσίασε ότι έχει και το τελείωμα στο ρεπερτόριό του. Αν αρχίσει να σκοράρει κι αυτός ο Μάντζιος θα χαμογελάει πιο συχνά. Τα άκουσε κι αυτός για την επιλογή του να παίξει περισσότερο αμυντικά και με 4-3-3 κόντρα στον Ολυμπιακό. Αδίκως φυσικά. Ο προπονητής πρέπει να προσαρμόζεται στον αντίπαλο, να κάνει σωστή διαχείριση και να παίρνει αποτελέσματα με κάθε τρόπο. Μέχρι στιγμής τα κάνει όλα και έχει την ομάδα στην κορυφή.
Next stop Ατρόμητος. Άλλη μια δύσκολη έξοδος. Άλλο ένα ματς αποδείξεων και αντοχών. Μετά το εν μέρει αναγκαστικό (λόγω των τραυματισμών-προίκα από τον αγώνα με τον Ολυμπιακό Τζέγκο και Μπεναλουάν) και εν μέρει κατ’ επιλογή (βλέπε Σούντγκρεν) ροτέισον που έγινε στη Λάρισα και τη διαχείριση των αλλαγών στα τελευταία λεπτά, η ομάδα μπορεί να διατηρήσει τη φρεσκάδα της και να στείλει ακόμη ένα μήνυμα…
Κλείνοντας δεν μπορώ να μην ασχοληθώ ξανά με την ακύρωση του εξαιρετικού τέρματος του Γκαρσία. Είναι κρίμα για το ίδιο το ποδόσφαιρο και ντροπή για τους διαιτητές την εποχή του VAR να ακυρώνουν τέτοια γκολ. Το ότι ο κ. Κούγιας διαμαρτύρεται για τη διαιτησία σε έναν αγώνα που έληξε 0-3 (κανονικά 0-4) καθιστά το δημοσιογράφο ανήμπορο να σχολιάσει μπροστά στον κίνδυνο να γίνει γραφικός.
Προφανώς και κάτι παθαίνει όταν η ομάδα του χάνει και ο ίδιος μετά τον έλεγχο στην προσπάθειά του να ρίξει σκιές στην πεντακάθαρη και Κρυστάλλινη νίκη του Άρη. Δεν εξηγείται η επίθεσή του στον Θόδωρο Καρυπίδη, στον Δημήτρη Νιαρχάκο και όλα όσα λέει από χθες το βράδυ. Αν έχει στοιχεία να πάει να τα καταθέσει αλλιώς καλό είναι να μην ρίχνει νερό στο μύλο της αναξιοπιστίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο υγιής φίλαθλος και όχι ο… κολλημένος θέλει να ακούει και να διαβάζει για την γκολάρα του Σίλβα, τα τακουνάκια του Ματέο κτλ. Όχι τον Κούγια και την κοκορομαχία του με τον Καρυπίδη για τον οποίο η άποψή του αλλάζει ανάλογα με τις εποχές του χρόνου.
ΥΓ. Τι κοινό έχουν οι Γκαρσία και Μπαράλες; Κουίζ που θα απαντηθεί στο επόμενο κείμενο.
