Είναι η 20ή του συμμετοχή στους χρυσοφόρους ομίλους του Champions League. Αυτό, μεταφράζεται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ως μπόνους από την ΟΥΕΦΑ, ένα απίστευτο στρατηγικό πλεονέκτημα, που θεωρητικά θα αρκούσε για να το δίνει το απόλυτο πλεονέκτημα, απέναντι σε ομάδες με όχι τόσο συχνή παρουσία σε αυτό το πάρτι των… πλουσίων.
Αυτές οι 20 συμμετοχές όμως θα έπρεπε θεωρητικά να του δώσουν και κάτι άλλο. Θάρρος. Αέρα. Να τον κάνουν να παίζει κανονικό ποδόσφαιρο και όχι… ταμπούρι.
Σύσσωμος ο οργανισμός του Ολυμπιακού (όπως εκφράζεται από τα ερυθρόλευκης απόχρωσης Μέσα) από το βράδυ της Τρίτης εστιάζει στην διαιτησία του Ισπανού Χιλ Μανθάνο, όμως είναι σαν την γνωστή φράση με το δέντρο και το δάσος.
Ο Ολυμπιακός «χαλάει τον κόσμο» για φάσεις που μέσω τηλεοπτικού φακού δεν φαίνεται να τον δικαιώνουν και ξεχνάει να ασχοληθεί με το πιο σημαντικό. Με το ποδόσφαιρο. Κι από ποδόσφαιρο σε αυτούς τους ομίλους του Champions League, ο Ολυμπιακός είχε να επιδείξει λίγα, πολύ λίγα πράγματα.
Ένας ασφαλής τρόπος να το δεις αυτό είναι τα γκολ. Η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς είναι ουραγός από τις 32 ομάδες που συμμετέχουν στους ομίλους, έχει σκοράρει μόλις δύο φορές, αμφότερες στα παιχνίδια με την Μαρσέιγ. Από δύο γκολ έχουν επίσης Μαρσέιγ και Ρεν, με την τελευταία να έχει ένα παιχνίδι λιγότερο…
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί κάποιος ότι οι ερυθρόλευκοι έκαναν ευκαιρίες, αλλά ήταν άστοχοι. Ούτε κι αυτό ισχύει. Ο Ολυμπιακός κατέχει άλλη μία θλιβερή πρωτιά ανάμεσα στις 32 ομάδες των ομίλων του Champions League. Είναι η ομάδα με τις λιγότερες τελικές προς την αντίπαλη εστία: Μόλις 9, σε 5 παιχνίδια! Υπό αυτό το πρίσμα, ακόμα και τα δύο γκολ, ακούγονται πολλά!
Δεν είναι όμως ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να «καδράρει» την αντίπαλη εστία. Η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς είναι στην 29η θέση (στους 32) σε μέσο όρο των τελικών ανά παιχνίδι. Έκανε μόλις 37 σε 5 αγωνιστικές (μέσος όρος 7,4) και βρίσκεται πάνω μόνο από την Πόρτο (6,8), την Σαχτάρ Ντόνετσκ (6,8) και την Λοκομοτίβ Μόσχας (6,6).
Δύο παρατηρήσεις εδώ: Σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες που μετρούν το παραγωγικό ποδόσφαιρο (γκολ, τελικές, τελικές προς την αντίπαλη εστία, μέσος όρος εύστοχων μεταβιβάσεων) στις τελευταίες κατηγορίες θα δεις σχεδόν παντού τα ονόματα του Ολυμπιακού, της Πόρτο και της Μαρσέιγ. Τρανή απόδειξη ότι ο Ολυμπιακός έπεσε σε έναν πολύ βατό όμιλο, με μέτριες ποιοτικά ομάδες σε επίπεδο παραγωγής παιχνιδιού, κι όμως μετρά 4 ήττες σε 5 παιχνίδια.
Σε ότι αφορά τον χρόνο κατοχής μπάλας στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, οι αριθμοί κι εδώ λένε πολλά. Ο Ολυμπιακός δέχθηκε πολύ πίεση, το 32% του καθαρού χρόνου παιχνιδιού στις αναμετρήσεις του ήταν στο δικό του τρίτο με εκείνον αμυνόμενο (27ος στους 32), ενώ βρέθηκε επιτιθέμενος στο αντίπαλο τρίτο μόνο στο 22% του καθαρού χρόνου παιχνιδιού (26ος στους 32). Με άλλα λόγια, ο Ολυμπιακός έμοιαζε εγκλωβισμένος, έχοντας παθητικό ρόλο σχεδόν σε όλα τα ματς, με εξαίρεση κάποια 20λεπτα πίεσης σε κάποια παιχνίδια.
Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με το θάρρος. Ο Ολυμπιακός επέλεξε να παίξει σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια πίσω από την μπάλα, παρήγαγε ελάχιστο ποδόσφαιρο, έκανε πολύ λίγα θετικά πράγματα με την μπάλα στα πόδια. Ομάδες πρωτάρες στην διοργάνωση και με πολύ πιο… ελαφριά φανέλα όπως η Μίντιλαντ, η Κράσνονταρ, η Φερεντσβάρος, η Μπασάκσεχιρ, η Ρεν έχουν μέχρι στιγμής πολύ πιο αξιοπρόσεχτη παρουσία, άφησαν ένα μεγαλύτερο αποτύπωμα στην φετινή διοργάνωση, παίζοντας πολύ πιο παραγωγικό και θελκτικό ποδόσφαιρο.
Το κακό για τον Ολυμπιακό δεν βρίσκεται μόνο στο δημιουργικό κομμάτι, όπου είναι ουραγός σε όλες τις σημαντικές κατηγορίες, αλλά και αμυντικά. Οι ερυθρόλευκοι δέχθηκαν 8 γκολ μέχρι στιγμής μετά από 5 παιχνίδια (αρκετά καλή επίδοση), αλλά δεν είχαν την απαιτούμενη αμυντική ασφάλεια.
Σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια δέχθηκαν σημαντική πίεση, κάτι που αποτυπώνεται και πάλι από τα νούμερα. Η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς επέτρεψε κατά μέσο όρο στους αντιπάλους της 14,8 τελικές προσπάθειες και βρίσκεται κι εδώ πολύ χαμηλά (28ος από τις 32 ομάδες), έστω κι αν έπαιζε σε έναν όμιλο με ομάδες που πλην της Μάντσεστερ Σίτι, είχε ομάδες που δυσκολεύονταν πολύ στην δημιουργία φάσεων.
Το εύκολο είναι να τα ρίξει κάποιος στην διαιτησία. Είναι πιασάρικο, ανέξοδο και βρίσκει πάντα ευήκοα ώτα. Το δύσκολο είναι να δει κανείς την αλήθεια κατάματα. Και η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός έδειξε φέτος ότι διαθέτει λιγότερη ποιότητα από πέρσι (αισθητές οι απώλειες Ποντένσε, Τσιμίκα, Γκιγέρμε, Ομάρ), έκανε βήματα προς τα πίσω και όχι προς τα εμπρός.
Σαφώς και στην πορεία του προέκυψαν τραυματισμοί βασικών παικτών (Βαλμπουενά) και αρκετά κρούσματα Covid-19 (Ελ-Αραμπί, Καμαρά) όμως σε αυτό το επίπεδο τέτοιες δικαιολογίες δεν στέκουν -όλες οι ομάδες είχαν και έχουν ανάλογα προβλήματα.
Ο Ολυμπιακός δεν παρουσίασε κάτι φρέσκο, ήταν αρκετά παθητικός σχεδόν παντού, δεν πήρε τίποτα από παίκτες που ήρθαν το καλοκαίρι θεωρητικά για να τον αλλάξουν επίπεδο (Βινάγκρε, Μπρούμα, Πέπε, Τιάγκο Σίλβα) και αρκέστηκε σε μερικές αξιοπρεπείς ήττες και τίποτα παραπάνω.
Βέβαια, αν κάποιος θέλει να σταθεί στην διαιτησία, τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να του αλλάξει την γνώμη. Η καραμέλα αυτή δεν λιώνει ποτέ...
