Είναι το πρώτο πράγμα που εισπράττουμε ερχόμενοι στον κόσμο. Τα χέρια τυλίγονται γύρω από το κορμί, αλλά ουσιαστικά κρατούν την ψυχή. Δεν έχει φωνή, αλλά μπορεί να πει τα πάντα. Μπορεί να πει «σ’ αγαπώ», «σε θέλω», «σε στηρίζω» μπορεί να πει «συγγνώμη», μπορεί να δώσει κουράγιο, θάρρος, ελπίδα, ασφάλεια. Η αγκαλιά δεν κοστίζει τίποτα, είναι όπως μία ασίστ, μπορεί να κάνει δύο άτομα χαρούμενα.
Η αγκαλιά είναι καταπραϋντική, είναι το παυσίπονο της ψυχής. Καταπολεμά την μοναξιά, την ανασφάλεια, τον φόβο, τον θυμό. Η αγκαλιά, το άγγιγμα, η επαφή είναι η έμπρακτη μορφή εμπιστοσύνης, στήριξης, ενότητας. Φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, τους κάνει να γίνονται ένα, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα.
Η αγκαλιά. Το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, που όσο πάει γίνεται όλο και πιο δυσεύρετο. Οι άνθρωποι έφτασαν πια να την τσιγγουνεύονται, με την πανδημία σχεδόν ποινικοποιήθηκε.
Η αγκαλιά απαιτεί γενναιοδωρία. Για να ανοίξεις τα χέρια, πρέπει να έχεις ανοιχτή και μεγάλη καρδιά. Η αγκαλιά αφήνει στην άκρη το «εγώ» και χτίζει γέφυρες στο «εμείς». Χωρίς αγκαλιές ο κόσμος μας θα ήταν αποστειρωμένος, μίζερος, φρικτός.
Δεν είναι όλες οι αγκαλιές ίδιες. Κάθε μία είναι μοναδική, κρύβει το δικό της νόημα, έχει την δική της σημασία. Άλλοτε κρύβουν μία διδαχή, ένα μάθημα κι άλλοτε μία αναγνώριση, μια νουθεσία, μία σιωπηρή υπόσχεση.
Στο πρόσωπο του Πάμπλο Γκαρσία, ο ΠΑΟΚ δεν βρήκε απλώς έναν προπονητή, μία ηγετική μορφή, μία πατριαρχική φιγούρα, αλλά βρήκε κάτι περισσότερο: έναν άνθρωπο με μία τεράστια αγκαλιά, ικανή να χωρέσει όλες τις ασπρόμαυρες καρδιές.
Το χιτσκοκικό παιχνίδι με τον ΠΑΣ Γιάννινα είχε μόλις ολοκληρωθεί, οι σφυγμοί ήταν ακόμα στον Θεό, οι φλέβες ακόμα τεντωμένες. Ο Δικέφαλος είχε βρει νικητήριο, λυτρωτικό γκολ στις καθυστερήσεις, θα περίμενε να δει κανείς έναν προπονητή να μοιράζει συγχαρητήρια, χαμόγελα, σφιγμένες γροθιές και πόζες σε κάμερες και φωτογράφους.
Εκείνος δεν ενδιαφέρθηκε για τίποτα από όλα αυτά. Λίγο μετά το τελευταίο σφύριγμα, γράπωσε από τον σβέρκο ένα δικό του παιδί και ξεκίνησε την κατήχηση. Από την ημέρα που ο Πάμπλο Γκαρσία ανέλαβε τα ηνία, ο Γιάννης Μιχαηλίδης παίζει από ελάχιστα έως… καθόλου. Από εκεί που είχε την φανέλα του βασικού στο δωμάτιο του, έγινε ξανά ο «μικρός» που πρέπει να πολεμήσει για κάθε κερδισμένο λεπτό στο γήπεδο.
Ο charrua τον πήγε καροτσάκι για πολύ ώρα μέσα στο γήπεδο. Το ύφος του ήταν διδακτικό, έκρυβε στοργή, αγάπη, ενδιαφέρον. Ήταν μια αγκαλιά στήριξης. Στα δύσκολα, όχι στα εύκολα. Στις δηλώσεις του, χαρακτήρισε την ανατροπή ως κάτι διδακτικό για την φιλοσοφία και την νοοτροπία που θέλει να περάσει στα νέα παιδιά. Σχεδόν τον φωτογράφισε. Μία εβδομάδα μετά, τον εμφάνισε ξανά βασικό στην Λαμία. Ο μικρός ήταν αλάνθαστος.
Μερικές ημέρες αργότερα, στο Αϊντχόφεν, ένας άλλος μικρός βάλθηκε ξανά να τρελάνει τον κόσμο. Ο Χρήστος Τζόλης στο πρώτο τέταρτο έκανε τους Ολλανδούς αμυντικούς να κουτουλάνε, στην ουσία είχε σκοράρει δύο γκολ (και το πρώτο δικό του ήταν στην πραγματικότητα). Ένιωθε βασιλιάς του κόσμου, «ψήλωσε», χάθηκε, ζαλίστηκε από την έκρυση αδρεναλίνης στο κορμί του. Σταμάτησε να κυνηγάει τον παίκτη του. Ο δεξιός μπακ της PSV, ο Ντάμφρις άρχισε να κάνει ανενόχλητος περατζάδες χωρίς πίεση. Ο ΠΑΟΚ έφαγε ένα σωρό φάσεις από την πλευρά του Τζόλη, το 0-2 έγινε 3-2. Παρότι είχε βάλει δύο γκολ, ο Πάμπλο τον έβγαλε αμέσως μετά το τρίτο γκολ. Ήταν φύρα για το σύνολο. Ήταν το λάθος παράδειγμα.
Στις δηλώσεις του, πήρε όλη την ευθύνη πάνω του, αλλά σχεδόν τον φωτογράφισε, χωρίς να τον δώσει βορά στα θηρία: «Εγώ φταίω. Αμυντικά έπρεπε να κάνουμε άλλα πράγματα. Πρέπει να δουλέψουμε». Στην πρώτη προπόνηση, ασχολήθηκε μαζί του. Του έδειξε πως γίνεται. Πως πρέπει να γίνεται. Με τον σκληρό τρόπο. Δείτε την φωτογραφία.
Είναι μία σκληρή αγκαλιά. Μία σκληρή επαφή. Ο canario φόρεσε και πάλι τα αγαπημένα του κατάμαυρα παπούτσια και προστάτευσε την μπάλα με την ίδια ιερότητα που το έκανε όσο αγωνιζόταν. Δεν είχε απέναντι του έναν 18χρονο, αλλά κάποιον που πάει να του την πάρει. Χωρίς λόγια του έδωσε το σημαντικότερο μάθημα: «Αν θέλεις την μπάλα στα πόδια σου, πρέπει να την κερδίσεις από αυτόν που την έχει. Τίποτα δεν θα έρθει από μόνο του».
Δυο μέρες μετά, ο Τζόλης ήταν ξανά βασικός. Αλλαγμένος προς το καλύτερο. Συνεπής στο ραντεβού του με το γκολ, αλλά και συνεπής αμυντικά. Με περισσότερη θέληση, νεύρο, τσαγανό, τρεξίματα. Τόσο πολύ που ξεπέρασε τα όρια στην μονομαχία με τον Σκόνδρα, αφού πρώτα είχε φάει μία γερή κλοτσιά «εμπειρίας». Η «τιμωρία» του ήταν ξανά η ίδια. Αλλαγή. Και μία νέα αγκαλιά.
Λίγο μετά το πρώτο του γκολ σχεδόν μετά από ένα χρόνο, ο Αντρέ Βιεϊρίνια δεν το σκέφτηκε πολύ. Πήγε σφαίρα στον πάγκο και αγκάλιασε κάποιον που αντιμετώπιζε με δέος, με σεβασμό, με θαυμασμό όταν έπαιζαν μαζί με την ίδια φανέλα. Αν ο Πορτογάλος έγινε αυτό που είναι σήμερα, το οφείλει και στον canario. Από αυτόν πήρε τα πρώτα σημαντικά μαθήματα ηγεσίας, μαζί του άντρεψε μες τα γήπεδα. Ήταν μία αγκαλιά αμφίδρομης αναγνώρισης. Μία αγκαλιά όλο ΠΑΟΚ.
Πριν από ένα μήνα, ο Δικέφαλος δεν είχε ούτε Πάμπλο, ούτε Αντρέ στα αποδυτήρια του. Σήμερα, τους έχει και τους δύο, σαν ένα παιχνίδισμα της μοίρας. Κι αμέσως είναι διαφορετικός, αλλιώτικος.
Μέχρι πριν λίγο καιρό ο ΠΑΟΚ δεν είχε ένταση, φωνή, ύψος, βάρος, όγκο, νεύρο, παρακολουθούσε στωικά την πραγματικότητα και έπαιζε με τις τάπες των βαρελιών μέχρι το ουίσκι να ωριμάσει. Αίφνης μυρίζει και πάλι σαν κανονικός ΠΑΟΚ. Και δεν αφήνει πια τίποτα να πέσει χάμω.
Στην σιβυλλική δήλωση του charrua μετά το τέλος της αναμέτρησης με την Λαμία, οι περισσότεροι στάθηκαν στην αινιγματική του τοποθέτηση περί φιλικών αγώνων που παίζουν κάποιοι. Το πραγματικά σημαντικό κομμάτι των δηλώσεων είναι αυτό που λέει πως πλέον ο ΠΑΟΚ βλέπει και αντιμετωπίζει κάθε παιχνίδι σαν τελικό. Με ένταση, σεβασμό, μαχητικότητα και σοβαρότητα. Χωρίς χαλαρότητα ή εκπτώσεις.
Αίφνης, ο ΠΑΟΚ βρήκε κυματοθραύστες, αλεξικέραυνα, σημεία αναφοράς που θα απορροφήσουν όλη την πίεση, την τοξικότητα, την ένταση πάνω τους και θα αφήσουν την ομάδα να αποσυμπιεστεί, να απελευθερωθεί.
Αίφνης, ο ΠΑΟΚ είναι ξανά μια αγκαλιά. Μία σφιχτή, ενωμένη, έντονη αγκαλιά. Κοιτάει ξανά μόνο ευθεία, χωρίς να επηρεάζεται από εξωτερικούς θορύβους ή οχλοβοή.
Ο κανονικός ΠΑΟΚ επέστρεψε. Είναι εδώ…
