MENU

Ακόμη δεν τον είδαμε Γιάννη τον βαφτίσαμε. Καταρχήν ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ να ξεκαθαρίσουμε για τους πονηρούς πως το «Γιάννης» είναι τυχαίο και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και προϊόν μυθοπλασίας Πάμε παρακάτω λοιπόν…

Έγινε το πρωί της Τετάρτης ένας (ακόμα) χαμός με τις δηλώσεις του Αδωνι Γεωργιάδη. Είχε ξαναγίνει και με τον Μαλακατέ και ποιος ξέρει πόσες φορές θα το δούμε και πάλι το έργο. Ως Υπουργός Ανάπτυξης σαφώς και έχει λόγο για το έργο και είναι λογικό να ζητείται η άποψή του. Αλλωστε μέχρι πρότινος σε ότι αφορά τα αθλητικά πρόσωπα τη φωνή του την ακούγαμε για να μας πει πόσο μετάνιωσε που πήγε στο συλλαλητήριο και για να φτιάξει το προφίλ του Βαγγέλη Μαρινάκη. Άλλο πάλι και τούτο, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Είπε, ξείπε και τελικά χάθηκε ΞΑΝΑ η μπάλα, μέχρι να βρεθεί εκ νέου με μια διευκρινιστική δήλωση. Λογικό και επόμενο καθώς ο κόσμος έχει κουραστεί πάρα πολύ με το γηπεδικό, είναι καχύποπτος και ψειρίζει τα ΠΑΝΤΑ. Γιατί το κάνει; Μα γιατί πολύ δεν εμπιστεύεται ΚΑΝΕΝΑΝ. Οι εμπλεκόμενοι έχουν κερδίσει με το… σπαθί τους και με τις πράξεις τους την αμφισβήτηση σε ότι λένε και ότι κάνουν. Είτε αυτό αφορά πολιτικούς, είτε τον ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού.   

Γράψαμε και στην προτελευταία μας επικοινωνία πως έγινε ένα πολύ μεγάλο βήμα για το γηπεδικό, αλλά έχουμε ψωμί ακόμα. Το MOU φυσικά και ΔΕΝ είναι δεσμευτικό και τα πρώτα μέρη της συμφωνίας παίρνουν διορθώσεις μέχρι τις τελικές υπογραφές. Μέχρι τις διμερείς συμφωνίες, όπως ακριβώς λέγεται και που όταν έρθει εκείνη η ώρα θα μπορούμε να δούμε και να κρίνουμε τι χάνει και τι κερδίζει ο Παναθηναϊκός και κατά πόσο εν τέλει τον συμφέρει το κομμάτι των εμπορικών χρήσεων.

Επειδή όλες αυτές οι ζυμώσεις θα κρατήσουν τουλάχιστον δυο μήνες γνώμη μου είναι ότι θα ήταν καλό να μην το σκαλίζουμε κάθε τρεις και λίγο γιατί βλέπετε ότι κάθε μέρα είναι μια… άλλη μέρα. ΠΡΟΣΟΧΗ, δεν λέμε αφήστε τους να υπογράψουν και μετά να είναι αργά για δάκρυα. Λέμε να το δούμε όταν θα είναι έτοιμο το πράγμα και τότε να κρίνουμε. Όχι οι δημοσιογράφοι αλλά σε πρώτη φάση τα μέλη του Ερασιτέχνη και κατ΄ επέκταση ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Οτιδήποτε άλλο λέγεται και γράφεται έως τότε μόνο κακό κάνει. 30 χρόνια περιμέναμε, ας το αφήσουμε δυο μηνάκια ακόμα και βλέπουμε. Βασικά για να το πούμε σωστά όχι να το αφήσουμε αλλά τουλάχιστον να μην το ανακατεύουμε. Το «ψάχνω» από το «ανακατεύω, επειδή δήθεν ξέρω» έχει μεγάλη απόσταση.

Στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι είχαμε σοβαρές εξελίξεις με την πρόσληψη του Ντρεοσί. Δεν χωρά αμφιβολία ότι είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός έναν τέτοιο άνθρωπο και να του ευχηθούμε σιδεροκέφαλος. Το βιογραφικό του σαφώς και είναι καλό, στα θετικά επίσης η χημεία του με τον Μπόλονι αλλά το κατά πόσο θα πετύχει δεν εξαρτάται αποκλειστικά από αυτόν. Το ράβε – ξήλωνε καλά κρατεί, από τους ισπανόφωνους πάμε στους γαλλόφωνους και η ζωή συνεχίζεται. Αν σταματήσει το… football manager και ο ιδιοκτήτης ίσως μαζευτεί κάπως το πράγμα, αλλιώς σε ίδιους μήνες τα ίδια πράγματα θα λέμε.

ΥΓ: Για τον Μπόλονι που… φταίει για όλα και τον τρόπο που βγαίνουν πράγματα (που έγιναν και που… δεν έγιναν) από τα αποδυτήρια το ανέφερα και στο OPEN την Κυριακή. Πρέπει να το δει σοβαρά ο Παναθηναϊκός, ώστε να μην θυμίζουν τα αποδυτήριά του ξέφραγο αμπέλι και ο καθένας να κάνει την πολιτική του «βγάζοντας» ότι τον συμφέρει.

ΥΓ1: Σαν σήμερα 12 χρόνια πριν ο τελευταίος ΜΕΓΑΛΟΣ Παναθηναϊκός κέρδισε στο Μιλάνο την Ίντερ του Μουρίνιο και βγήκε ΠΡΩΤΟΣ στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Νωρίτερα είχαν περάσει κι άλλοι από το «ταμείο». Τότε ντε που… «μικραίναμε στην Ευρώπη για να πάρουμε ένα πρωτάθλημα». Ετσι δεν (σας) έλεγαν και κάποιοι το έχετε «φάει» κιόλας; Περαστικά μας και καλά μυαλά…

Να μιλήσουν όταν ΟΛΑ είναι έτοιμα!