MENU

Ίσως έπρεπε να συστηθούμε και πάλι. Διότι κάποιοι δεν ήξεραν. Δεν πρόλαβαν. Δεν θυμούνται. Το βίντεο ήταν ατμοσφαιρικό, σαν ένα σκοτεινό φιλμ νουάρ. Η φωνή του βαθιά, στεντόρεια, σταθερή, αυστηρή. Οι λέξεις πολύ προσεκτικά επιλεγμένες: «Ήρθα από την άλλη άκρη του κόσμου. Έφυγα από το χωριό μου πολύ νέος, 20 ετών. Το μοναδικό όνειρο που είχα ήταν αν γίνω ένας από τους καλύτερους στην θέση μου. Όταν έφτασα στην Τούμπα ένας φίλαθλος που μιλούσε ισπανικά μου είπε: «Έχεις τα μάτια του ΠΑΟΚ».

Ο Πάμπλο δεν διάλεξε τυχαία αυτές τις λέξεις, το ακροατήριο στο οποίο απευθυνόταν δεν ήταν ο απλός φίλαθλος, αλλά οι παίκτες του. Οι νυν και οι... επόμενοι. 

Ξεκίνησε από το μηδέν, από το τίποτα, από την άλλη άκρη του κόσμου, από ένα χωριό. Δεν μεγάλωσε σε σαλόνια, δεν έμαθε μπάλα σε ακαδημίες, δεν βρήκε έναν δρόμο στρωμένο. Είναι ένας... χωριάτης του ποδοσφαίρου που στα 20 του έφυγε για το άγνωστο με ένα και μόνο όνειρο: να γίνει ένας από τους καλύτερους στη θέση του. Μόνος του. 

Αν ο Πάμπλο τα κατάφερε, τότε όλοι μπορούν. Αρκεί να έχουν αυτό το βλέμμα. Αυτά τα… μάτια του ΠΑΟΚ

«Θέλω έναν ΠΑΟΚ με πάθος και δύναμη. Να γίνεται καλύτερος κάθε μέρα. Με επιθετικό ποδόσφαιρο, με πολλές θυσίες και δύναμη. Τώρα ξεκινάω. Είμαι ο Πάμπλο Γκαρσία». 

Ίσως πρέπει να συστηθούμε ξανά. Όχι, ο Πάμπλο Γκαρσία δεν ήταν ένα τσεκούρι, ένας τραμπούκος, ένας κάφρος των γηπέδων. Υπήρξε ο επιδραστικότερος παίκτης στην σύγχρονη ιστορία του ΠΑΟΚ. Για όσους ξέρουν και καταλαβαίνουν τι βλέπουν, υπήρξε και ο ποιοτικότερος, ο πληρέστερος κεντρικός μέσος (που έχουν δει τα μάτια μου) με την φανέλα του. 

Ο Πάμπλο «διάβαζε». «Διάβαζε» τα πάντα μες το γήπεδο. «Διάβαζε» τον χώρο, τις κινήσεις, τους αντιπάλους. «Διάβαζε» τα μάτια των αντιπάλων και των συμπαικτών του. Μυριζόταν τον φόβο ή την υπερβολική σιγουριά. Το αριστερό του ήταν μοιρογνωμόνιο. Μπορούσε να σημαδέψει τα πάντα με ακρίβεια εκατοστού στα 40 και τα 50 μέτρα. Ήξερε να να ηρεμεί ή να.. αγριεύει τον ρυθμό ενός ολόκληρου παιχνιδιού από μόνος του. 

Ήταν αυτός που έκανε τους συμπαίκτες του καλύτερους. Αυτός που ενέπνεε εμπιστοσύνη. Αυτός που έβγαινε παντού και πάντα μπροστά. Στρατηγός, αλλά και πρώτος στρατιώτης στην μάχη. Ήταν ο Πάμπλο. Ένας γεννημένος νικητής. Ένας… comandante. Ένας αληθινός ηγέτης.

Είναι ακόμα ο Πάμπλο. Έχει ακόμα αυτό το βλέμμα. Μόνο που τώρα ξεκινάει. Το ξέρει.

Άλλος, δεν θα ρίσκαρε την υστεροφημία του. Αυτό το «τιμή και δόξα στον Πάμπλο τον Γκαρσία» θα έμενε ανεξίτηλα αναλλοίωτο, αν αποφάσιζε να αποτραβηχτεί, να κάνει κάτι άλλο. Εκείνος όμως περίμενε μια ζωή. Ένα αγύριστο ινδιάνικο κεφάλι, ένας charrua που δεν σκέφτεται όπως οι περισσότεροι.

Ο Πάμπλο είναι πια προπονητής και πρέπει να κρίνεται προπονητικά. Όχι, ως «τιμή και δόξα». Το ξεκίνημα του στους πάγκους είναι... ότι πιο Πάμπλο μπορούσε να προκύψει. Τέσσερα ματς που στράβωσαν, τέσσερα ματς που κερδήθηκαν. Τέσσερα παιχνίδια, που ο ΠΑΟΚ έδειξε ψυχραιμία, ατσάλινη θέληση, πίστη, θέληση, νεύρο, νοοτροπία νικητή. Λένε πως οι ομάδες μοιάζουν στον χαρακτήρα του προπονητή τους, ο canario το πέρασε αυτό μέσα σε 22 ημέρες, άλλοι δεν το πετυχαίνουν ποτέ.

Με αυτόν στο τιμόνι, ο ΠΑΟΚ είναι πάντα καλύτερος στο δεύτερο ημίχρονο από ότι στο πρώτο. Με τον Αμπέλ συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Μία παραδοξότητα, όταν μιλάμε για την ίδια ομάδα, τους ίδιους παίκτες.

Όχι, δεν είναι όλα τέλεια, οι τέσσερις νίκες δεν πρέπει να ξεγελούν κανέναν. Ο ΠΑΟΚ έχει ακόμα φοβερά προβλήματα και ανορθογραφίες στο ρόστερ του. Αδυνατεί να καθαρίσει εύκολα παιχνίδια, είναι απόλυτα εξαρτημένος από την παρουσία ή την απουσία πολύ συγκεκριμένων παικτών, δεν έχει βάθος σε θέσεις κλειδιά (κεντρικός μέσος, εξτρέμ), δεν παίρνει γκολ από αυτόν που αποκτήθηκε για βασικός στράικερ, αδυνατεί να κρατήσει το μηδέν. Έχει όμως πια αυτοπεποίθηση. Και ηρεμία. Πιστεύει ότι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο το ματς θα το πάρει. Και το κάνει. 

Και τα τέσσερα ματς στον πάγκο του ΠΑΟΚ του στράβωσαν. Και τα τέσσερα! Ένα ταχύρρυθμο μάθημα πρακτικής προπονητικής, που ισούται με ένα χρόνο στα θρανία (και αν). Ο Πάμπλο απέδειξε ότι το μυαλό του στροφάρει, όπως τότε που φορούσε εκείνα τα ολόμαυαρα εξάταπα. Εξακολουθεί να «διαβάζει» τα πάντα μέσα στο γήπεδο άμεσα και να παίρνει γρήγορες και δραστικές αποφάσεις.

Οι αλλαγές του τα γύρισαν και τα τέσσερα. Δεν είναι άστρο. Είναι παρεμβατικότητα με βάση τις ειδικές συνθήκες κάθε ματς. Στο Αγρίνιο ήρθε ο Νινούα, όταν ο Ουρουγουανός οσμίστηκε ότι θα προκύψουν φάουλ, όπου ο Γεωργιανός είναι σπεσιαλίστας. Απέναντι στην PSV ήρθε από τον πάγκο ο ανακατωσούρας Χρήστος Τζόλης για να διαλύσει με την ενέργεια του (ένα γκολ, μία ασίστ) την αργή στο αμυντικό τρανζίσιον ολλανδική άμυνα. Στην Ριζούπολη ήρθε ο Ελ-Καντουρί για να δώσει ηρεμία και σιγουριά όταν ο Απόλλωνας είχε ισοφαρίσει και η άμμος στην κλεψύδρα άδειαζε.

Απέναντι στον ΠΑΣ, ο Πάμπλο δεν χρειάστηκε να περιμένει τίποτα. Η τριπλή αλλαγή του στην ανάπαυλα θύμισε σε τρέλα, εκκεντρικότητα, επιδραστικότητα τον Άγγελο. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε με τρεις πλέι-μέικερ (Σβαμπ, Ελ-Καντουρί, Μπίσεσβαρ) και η ροή ενός σχεδόν χαμένου ματς άλλαξε ως διά μαγείας. Το νικητήριο γκολ ήρθε ξανά από μία αλλαγή του, που ήρθε από ασίστ μιας άλλης αλλαγής (Τσόλακ) που ήρθε για να γεμίσει την περιοχή σε ένα all-in 3-3-4 στο τέλος. 

Σε μία δύσκολη εξίσωση που απαιτεί rotation και διαχείριση λόγω Ευρώπης, ο Ουρουγουανός προσπάθησε να μεγαλώσει το ρόστερ (Περέιρα, Βιείρίνια), να δώσει χρόνο παντού, να εξοικονομήσει τρεξίματα, ανάσες, ενέργεια, να έχει τους πάντες στην τσίτα. Το πέτυχε με το μικρότερο δυνατό κόστος. Οι νίκες πάντα αγοράζουν χρόνο, ηρεμία, πίστη στο πλάνο, σε πρόσωπα.

Ο Πάμπλο εξακολουθεί να οιστρηλατεί τους γύρω του, να τους κάνει καλύτερους. Δεν τους δέρνει, δεν τους φοβερίζει, δεν τους τρομάζει, δεν τους τρομοκρατεί, δεν τους μπινελικώνει στα αποδυτήρια, όταν δεν παίζουν καλά, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι. Δεν χρειάζεται κιόλας. Απλώς, τους ρίχνει ένα από τα διαπεραστικά, στραβωμένα του βλέμματα και τους κάνει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Είναι ευθύς, απλός και κατανοητός. Το σημαντικότερο; Είναι… διεισδυτικός. Το μήνυμα του, περνάει. Είναι ένας comandante, που απολαμβάνει τον σεβασμό όλων.

Είναι ο ΚΟΟΥΤΣ Πάμπλο Γκαρσία. Και μόλις τώρα ξεκινάει...

Comandante Pablo…