Στο ίδιο (κακόγουστο και καταθλιπτικό) έργο θεατές. Ξανά.
Φυσιολογικά το… Ανάθεμα θα πάει παντού. Ξανά.
Σε λίγο δεν θα γλιτώσει ούτε ο Μπόλονι. Για τους παίκτες ούτε λόγος. Στην πυρά είναι ήδη εδώ και καιρό. Λες και είδαν φως και μπήκαν μόνοι τους.
Νέο πισωγύρισμα. Ξανά. Τρεχάτε ποδαράκια μου και ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Τα ίδια και τα ίδια. Καμία σωτηρία. Ξανά.
Το ποδόσφαιρο όταν το... προσβάλεις σε τιμωρεί αυστηρά. Κανονικά θα μπορούσε να πεις κανείς και «παραδειγματικά», αλλά από παραδείγματα να φάνε και οι κότες. Με αποτέλεσμα μηδέν εις το πηλίκο. Πάντα.
Από το ποδόσφαιρο δεν γλίτωσε ποτέ κανένας κι ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Υποτίθεται ότι τη φετινή σεζόν θα έπρεπε η ομάδα να κάνει ένα βήμα παραπάνω. Να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά της. Να ξαναβγεί, επιτέλους, στην Ευρώπη. Να διεκδικήσει, επιτέλους, τίτλους.
Αύξησε, διπλασίασε για την ακρίβεια, το μπάτζετ, πήρε 9+1 παίκτες (Αϊτόρ, Βέλεθ, Σαβιέρ, Βιγιαφάνιες, Σάντσες, Χουάνκαρ, Αντονίτο, Ιωαννίδη, Μαουρίσιο+Καρλίτος), αλλά η ομάδα είναι χειρότερη από πέρυσι.
Κάτω απ’ το μηδέν σε όλα.
Οι ομάδες χτίζονται το καλοκαίρι. Τότε διαμορφώνεται το ρόστερ. Τότε παίρνονται οι κομβικές αποφάσεις. Κι αν -τότε- τα κάνεις σαλάτα, μαύρο φίδι που σε έφαγε.
Ο Παναθηναϊκός (τα) έκανε σαλάτα με μπόλικη… Ρόκα και τώρα πληρώνει πολύ ακριβά το τίμημα. Είχε μία σταθερά ανοδική πορεία για δύο αγωνιστικές περιόδους.
Χρειαζόταν απλώς να διατηρήσει τον κορμό και τον προσανατολισμό του και να προβεί σε ορισμένες ποιοτικές προσθήκες σε θέσεις κλειδιά.
Εψαχνε εξτρέμ εναγωνίως.
Πήρε δύο, που αν τους συγκρίνεις (ακόμα και) με τον… Νάγκι, τότε ο Ούγγρος μοιάζει με… Γιόνας Κόλκα. Κι ο Χατζηγιοβάνης εξακολουθεί και φέτος να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα.
Αφησε να φύγουν όλοι οι πλάγιοι αμυντικοί του. Και σε σχέση με πέρυσι το επίπεδο είναι δύο πιθαμές κάτω. Επίτευγμα απ΄ τα λίγα, όχι αστεία...
Η καλύτερη μεταγραφή έγινε στο «παρά ένα» με τον Μαουρίσιο. Ενας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Ούτε δύο.
Ανέκαθεν στο ποδόσφαιρο το ζητούμενο με τους παίκτες ήταν η χημεία. Ηταν, είναι και θα είναι. Πώς αυτοί θα κουμπώνουν στο παζλ. Αν κολλάνε με τη φιλοσοφία που παίζεις. Αυτό μετράει.
Πώς θα ταιριάζουν τα χαρακτηριστικά τους σε σχέση με αυτά των συμπαικτών τους και με τον τρόπο με τον οποίο παίζει η ομάδα.
Ο Παναθηναϊκός με τον Πογιάτος δεν ήξερε τι έπαιζε. Αλαλούμ.
Με τον Μπόλονι προσπαθεί να έχει συνοχή πίσω από τη μπάλα και είτε να βγάζει διαγώνιες μπαλιές προς τους ακραίους είτε να βγαίνει γρήγορα και αποτελεσματικά στο επιθετικό τρανζίσιον.
Πώς θα το κάνει όμως όταν δεν έχει ούτε έναν εξτρέμ με βασικό χαρακτηριστικό την ταχύτητα; Ο Χατζηγιοβάνης και ο Εμμανουηλίδης είναι… Μπολτ σε σχέση με τις μεταγραφές.
Το δίδυμο Μακέντα-Καρλίτος έχει ξενερώσει τους πάντες από την ανυπαρξία του ως δίδυμο ειδικά σε σχέση με τις φυσιολογικές προσδοκίες που γεννήθηκαν για αυτό, αλλά σάμπως η μπάλα πηγαίνει συχνά και ορθολογικά στα πόδια τους;
Κανείς εκ των δύο και ειδικά ο Ιταλός, δεν είναι επιθετικοί που θα περιμένουν μία βαθιά μπαλιά ή μία σέντρα μέσα στην περιοχή για να το «παστελώσουν».
Πώς θα αξιοποιηθούν; Εκτός αν πεις δεν «χωράνε», πετάξεις έναν εκ των δύο στον πάγκο και «καθαρίσεις».
Το σίγουρο είναι ότι ο τρόπος ανάπτυξης και η φιλοσοφία της ομάδας παίζει τεράστιο ρόλο για την εκμετάλλευσή τους.
Και ο υπάρχον τρόπος δεν ευνοεί τα χαρακτηριστικά τους. Χώρια του ότι δεν είναι ο ενδεδειγμένος.
Ο Μπόλονι έχει το διάστημα της διακοπής για να δουλέψει. Ακόμα μαθαίνει τους παίκτες και προσπαθεί να περάσει τη φιλοσοφία του.
Με απανωτά ματς (τα τελευταία τρία παιχνίδια του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα έγιναν μέσα σε οκτώ μέρες) δεν γίνεται να περάσει κανείς προπονητής τα «θέλω» του επαρκώς.
Ολο αυτό το διάστημα οι προπονήσεις αφορούσαν κυρίως τους αγώνες. Αναγκαστικά και εκ των πραγμάτων.
Από εδώ και πέρα θα μπορέσει να το κάνει για πρώτη φορά από την ημέρα που έπιασε δουλειά και να βάλει μελάνι στην ποδοσφαιρική σφραγίδα του.
Θα χρειαστεί πολλή δουλειά και στις τέσσερις βασικές αρχές του παιχνιδιού, αλλά και στις λεπτομέρειες που είναι δεκάδες στο ποδόσφαιρο και έχουν τη σημασία τους.
Μετά τη διακοπή έχει το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο, τον Παναιτωλικό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΣ Γιάννινα (ΟΑΚΑ) και στην τελευταία στροφή του πρώτου γύρου, τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Εχει ανηφόρα μπροστά κι είναι μεγάλη.
Απέναντι στον Ατρόμητο η διαχείριση του Ρουμάνου ήταν κακή και ήρθε η πρώτη της ομάδας μετά την απόλυση του Πογιάτος.
Ο Αϊτόρ τον εξέθεσε και μαζί τον εαυτό του, ο Καμπετσής δεν είχε νόημα να μπει σ' αυτό το χρονικό σημείο όπου χρειαζόταν ξεκάθαρα ένας επιπλέον παίκτης στον άξονα, ο Βιγιαφάνιες φώναζε ότι έπρεπε να αγωνιστεί νωρίτερα και ο Μπουζούκης ήταν στην εξέδρα.
Το πρώτο ημίχρονο ήταν κακό αλλά υπήρχε ένας σχετικός έλεγχος, το δεύτερο ήταν απελπιστικά θλιβερό από πάσα άποψη.
Ο Κάναντι γνωρίζει καλύτερα την ομάδα του και τους παίκτες που έχει στο ρόστερ του, οι συγκυρίες και οι αλλαγές που έκανε του βγήκαν κι ένα ματς «σούπα» για 0-0, έγινε διπλό-μαχαιριά με το γκολ του Λάζαρου στο 88’ που προς τιμήν του δεν πανηγύρισε.
Ομως το ποδοσφαιρικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν αφορά σ' ένα ματς. Ούτε είναι σώφρων να απομονωθεί. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε το καλοκαίρι κι ένας Θεός ξέρει πόσο διορθώνεται.
Τα όνειρα… θερινής νυκτός τα πληρώνεις. Κι όπως στρώνεις, έτσι θα κοιμηθείς. Νόμος. Οχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά στη ζωή γενικώς.
