MENU

Το ποδόσφαιρο και η θρησκεία είναι δύο έννοιες ταυτόσημες στην Βραζιλία. Το ένα δεν υφίσταται δίχως το άλλο. Πολλές φορές, οι δύο αυτές έννοιες τέμνονται, γίνονται συγκοινωνούντα δοχεία. Το ποδόσφαιρο είναι η ανεπίσημη θρησκεία της Βραζιλίας. Έχει τους δικούς του αγίους, τους δικούς του ιερομάρτυρες και τους δικούς του προφήτες.

Με τον ίδιο τρόπο που η χρονολογική αρίθμηση ξεκινά από την γέννηση του Ιησού, το ποδόσφαιρο της Βραζιλίας τέμνεται από την άφιξη ενός άλλου… Ιησού τον τρόπο που οι ντόπιοι αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο.

Η πρόσληψη του Ζόρζε Ζεσούς από την Φλαμένγκο το καλοκαίρι του 2019 έσπασε ένα ταμπού, που ήθελε τους Ευρωπαϊους προπονητές να διστάζουν να διαβούν τον Ρουβίκωνα και να διδάξουν μπάλα στην χώρα του καφέ. Μέχρι τότε, κάτι τέτοια έμοιαζε ιεροσυλία.

Η άφιξη του αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία και τρομερή καχυποψία. Ωστόσο, οι σύγχρονες προπονητικές μέθοδοι του Πορτογάλου τεχνικού δημιούργησαν την καλύτερη ομάδα που είδε η Βραζιλία την τελευταία δεκαετία. 

Μέσα σε ένα χρόνο η «Φλα» πήρε τα πάντα, έκανε ένα ασύλληπτο πενταρέ τίτλων, κατακτώντας περίπατο το Μπασιλεϊράο και μαζί το Κόπα Λιμπερταδόρες, το Ρεκόπα Σουναμερικάνα, το Σούπερ Καπ και το πρωτάθλημα Καριόκα. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, η φιγούρα του «αγιοποιήθηκε», αίφνης έμοιαζε με τον νέο προφήτη που ήρθε για να βγάλει το ποδόσφαιρο της Βραζιλίας από τον σκοταδισμό και την στασιμότητα.

Φτάσαμε στο 2020 και στους πάγκους σοβαρών ομάδων της χώρας κάθονται ακόμα οι υπέργηροι και παρωχημένοι Βαντερλέι Λουσεμπούργο, Αμπέλ Μπράγκα και Λουίς Φελίπε Σκολάρι. Οι ίδιοι προπονητές ανακυκλώνονται συνεχώς στις ομάδες, δίχως να μπορούν να φέρουν κάποια καινοτομία, κάτι νέο.

Κανένας νέος Βραζιλιάνος προπονητής δεν ξεπετάχτηκε από πίσω, μία πρωτοφανής έλλειψη από φρέσκες ιδέες και διάθεση να ακολουθήσουν την εξέλιξη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή οι Βραζιλιάνοι προπονητές που εργάζονται εκτός συνόρων είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, το τρένο της εξέλιξης τους προσπέρασε και τους άφησε στην αποβάθρα.

Ο βασικότερος λόγος έχει να κάνει με την πλήρη απομυθοποίηση τους. Ο προπονητής στην Βραζιλία ήταν / είναι ένας τύπος που έρχεται για να κάνει μερικά μεροκάματα και να φύγει. Μία πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι στην Β’ κατηγορία της Βραζιλίας, οι προπονητές μένουν στον πάγκο τους κατά μέσο όρο μόλις 122 ημέρες. Περαστικοί και μονίμως με μία βαλίτσα στο χέρι. Από την στιγμή που συνεχώς ανοίγουν δουλίτσες, ποιος ο λόγος για ταξίδια στο εξωτερικό, σεμινάρια, επιμόρφωση, εξέλιξη; 

Το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο έχει μείνει μία δεκαετία πίσω στο βαθμοθηρικό ποδόσφαιρο του Μουρίνιο, στην λογική να φάμε ένα λιγότερο από όσα θα βάλουμε. Η «σελεσάο» του Τίτε, επίσης άκρως συντηρητικός στην λογική, δεν ξέφυγε πολύ από αυτό το μοτίβο. Την ώρα που η Ευρώπη εδώ και χρόνια άλλαξε λογική και πήγε ολοκληρωτικά στο proactive ποδόσφαιρο, στην δημιουργία, την κατοχή, την υψηλή ένταση, η χώρα που γέννησε το jogo bonito μοιάζει προσκολλημένο στο παρελθόν, αυτό που παίζεται εκεί είναι αναχρονιστικό, βαρετό, αραχνιασμένο. Κι όλα αυτά στην χώρα που γέννησε το jogo bonito, που έμαθε σε όλο τον πλανήτη ότι το ποδόσφαιρο είναι δημιουργία, μπρίο, ελευθερία κινήσεων, φαντασία, έκφραση.

Αυτό ακριβώς άλλαξε ο Ζεσούς. Υπενθύμισε σε όλη την χώρα ότι μπορείς να κερδίσεις, αλλά συγχρόνως να παίξεις και όμορφα. Πλέον, το ποδόσφαιρο στην χώρα του καφέ χωρίζεται σε εποχή Προ και Μετά Ζεσούς!

Αν κοιτάξει κανείς την βαθμολογία του Μπρασιλεϊράο θα δει ότι οι τρεις πρώτες ομάδες έχουν ξένους προπονητές. Πρώτη είναι η Ιντερνασιονάλ του Αργεντινού Εδουάρδο Κοουδέτ, δεύτερη η Φλαμένγκο του Ισπανού Ντομενέκ Τόρεντ (πνευματικό παιδί του Πεπ Γκουαρντιόλα) και τρίτη η Ατλέτικο Μινέιρο του σούπερ Αργεντινού tactician Χόρχε Σαμπαόλι. Δεν είναι πια μόδα. Είναι πραγματικότητα. Οι ξένοι το κάνουν πιο καλά.

Μετά τα θαύματα του Ζεσούς στην Βραζιλία, το πορτογαλικό λόμπι που «επιβάλλει» προπονητές σε κάθε μήκος και πλάτος της γης βρήκε το πρόσφορο έδαφος για να… πουλήσει καθρεφτάκια στους ιθαγενείς. Είναι τέτοια η λαχτάρα στην Βραζιλία για νέους ποδοσφαιρικούς προφήτες που ο κόσμος της Σάντος δέχθηκε με ενθουσιασμό την πρόσληψη του 73χρονου πρώην τεχνικού του Παναθηναϊκού, Ζεσουάλδο Φερέιρα.

Ο Πορτογάλος άντεξε μόλις 15 παιχνίδια στον πάγκο της ομάδας, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Αυτή τη στιγμή όποιος έχει πορτογαλική ταυτότητα και δίπλωμα προπονητή, μπορεί άνετα να έχει στα χέρια του πρόταση από σύλλογο της Βραζιλίας. Η μόδα έχει λάβει διαστάσεις φρενίτιδας. Πριν καταλήξει στον Ντομενέκ Τόρεντ, η Φλαμένγκο μίλησε με τον (Πορτογάλο) Κάρλος Καρβαλιάλ και τον γνώριμο μας Λεονάρντο Ζαρντίμ. Πριν από μερικές ημέρες η Βάσκο ντα Γκάμα συμφώνησε με τον (πρώην τεχνικό του ΟΦΗ και του Ατρομήτου) Ρικάρντο Σα Πίντο, έχοντας λάβει τις καλύτερες συστατικές επιστολές από τον Ζόρζε Ζεσούς που τον είχε παίκτη παλιότερα.

Μόλις η Παλμέιρας έμεινε χωρίς προπονητή, η λύση της Πορτογαλίας ήταν αυτονόητη επιλογή. Χτύπησε τις πόρτες των πρώην προπονητών της Μπενφίκα, Μπρούνο Λάζε και Ρούι Βιτόρια, όμως δεν τα βρήκε μαζί τους. Με το που έπεσε στο τραπέζι το όνομα του Αμπέλ Φερέιρα, τους γυάλισε αμέσως. Αφ’ ενός γιατί είναι Πορτογάλος και αφ’ ετέρου διότι αυτό το καλοκαίρι πέταξε εκτός Champions League την ομάδα του Ζόρζε Ζεσούς! Αυτό το τελευταίο ήταν το μεγαλύτερο παράσημο στο βιογραφικό του Αμπέλ, ικανό να του βρει δουλειά οπουδήποτε στην Βραζιλία. Αν κέρδισες τον... Θεό της προπονητικής, τότε δεν μπορεί παρά να είσαι καλός! 

Οι Βραζιλιάνοι έχουν λεφτά και δεν διστάζουν να τα χώσουν χοντρά για να επανακτήσουν την χαμένη τους επαφή με το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Για όσους νομίζουν ότι η Παλμέιρας είναι… χωριό, πρόκειται για τρίτο μεγαλύτερο και ακριβότερο ποδοσφαιρικό brand στην χώρα με αντικειμενική αξία άνω των 150 εκατομμυρίων δολαρίων, η οπαδική της βάση εντός συνόρων είναι μία μικρή Ελλάδα, ήτοι 10,6 εκατομμύρια! 

Στην Ελλάδα, το ποδοσφαιρικό κήρυγμα του Αμπέλ Φερέιρα δεν συγκίνησε ποτέ στην πραγματικότητα το ασπρόμαυρο ποίμνιο. Στην Βραζιλία τον περιμένουν περίπου ως Μεσσία. Αν τελικά γίνει ο νέος τεχνικός της Παλμέιρας, οφείλει να στείλει με έμβασμα ένα… πουρμπουάρ στον Ζόρζε Ζεσούς. Για πολλούς λόγους…

Γιατί η Παλμέιρας θέλει σαν τρελή τον Αμπέλ Φερέιρα;