MENU

Υπάρχει μια διαχεόμενη τάση δημιουργίας στρατοπέδων στην ΑΕΚ από το βράδυ της Πέμπτης και πολύ πιο συγκεκριμένα, από τη στιγμή που ο Μάσιμο Καρέρα αποφάσισε με παραδειγματικό τρόπο, να κάνει αλλαγή στην αλλαγή από το παιχνίδι με την Μπράγκα τον Μάρκο Λιβάγια, υποδεικνύοντάς τον -εμμέσως πλην πολύ σαφώς- ως φταίχτη για την έκταση του σκορ. Το ένα στρατόπεδο ορίζει τον Λιβάγια ως τον απόλυτο φταίχτη της έκτασης της ήττας (και όχι φυσικά, της ήττας καθαυτής), το έτερο τα χώνει στον Ιταλό τεχνικό για την συνολική εικόνα της ομάδας, αρνούμενο να του αναγνωρίσει ως άλλοθι την (δεδομένα πάντως) προβληματική εικόνα του Κροάτη. Πάντα φυσικά, τέτοιου τύπου αντιδράσεις -η δημιουργία άτυπων στρατοπέδων στην προκειμένη- διακατέχονται από τεράστιο έλλειμα ψυχραιμίας.

Στην ΑΕΚ έχουμε εκπαιδευτεί τα τελευταία χρόνια να κρίνουμε διαρκώς την αγωνιστική πορεία της ομάδας τόσο ανά παιχνίδι όσο και με βάση μια συνολικότερη οπτική. Είναι άλλωστε έτσι ο τρόπος που ο αγωνιστικός σχεδιασμός υλοποιείται στην ομάδα που αναγκαστικά είμαστε πάντα υποχρεωμένοι να αναφέρουμε την «μεγάλη εικόνα». Η προηγούμενη σεζόν είναι χαρακτηριστική ως προς αυτό: καμία μεμονωμένη ανάγνωση ενός αγώνα δεν ήταν πλήρης δίχως τον αστερίσκο πως η δόμηση του ρόστερ εμπεριείχε ένα σωρό δομικά προβλήματα, που με τη σειρά τους δημιουργούσαν διαχρονικά ζητήματα προβληματισμού. Την περσινή σεζόν, οποιαδήποτε άλλη ανάγνωση θα ήταν άδικη είτε για τον Κωστένογλου που κλήθηκε να διαχειριστεί την καταστροφή του Καρντόζο είτε για τον Καρέρα που ήρθε για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Ο φετινός αγωνιστικός σχεδιασμός υπήρξε κατά κοινή ομολογία ο πιο ώριμος από κάθε άλλη χρονιά. Όμως οι πιο ψύχραιμοι -και αν μη τι άλλο, στον πλανήτη ΑΕΚ είναι πολλοί εκείνοι- μπορούσαν και πάλι να το διακρίνουν: μπορεί ο προσανατολισμός να άλλαξε προς το θετικό, μπορεί τα νέα δεδομένα να εμπεριέχουν θετικές προβλέψεις για το μέλλον (και φυσικά νέες, αναβαθμισμένες απαιτήσεις) αλλά η ανάλυση της μεγάλης εικόνας συνεχίζει να εμπλέκεται στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ομάδα και την πορεία της. Βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο η ΑΕΚ, δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό και όσοι δεν το αντιλαμβάνονται καλό είναι να το αντιληφθούν.

Κατά πολλούς, ο Καρέρα έχει δείξει υπερβολική φοβικότητα στα δύο τελευταία επίσημα παιχνίδια της ΑΕΚ. Και αν ο ΠΑΟΚ διαχειρίστηκε αυτή τη φοβικότητα με τον αναχρονιστικό τρόπο των συνεχόμενων γεμισμάτων μέσα στην αντίπαλη περιοχή, η πιο γρήγορη, πιο γυμνασμένη και πιο κάθετη σε επίπεδο αγωνιστικής ανάπτυξης Μπράγκα, δημιούργησε συνθήκες πολύ πιο επικίνδυνης πίεσης για τους «κιτρινόμαυρους». Το πραγματικό ερώτημα βέβαια είναι αν την δεδομένη χρονική στιγμή, σε μια στιγμή που η ΑΕΚ μετράει τη μια θλάση μετά την άλλη και ένα μείγμα παλιών (και κορεσμένων) και νέων (και ελπιδοφόρων) παικτών ψάχνει να βρει χημεία υπό την πίεση των συνεχόμενων τραυματισμών, η φοβικότητα αυτή του Καρέρα είναι δικαιολογημένη ή όχι. Με δεδομένο πως δεν υπάρχει κάποια πρωτόγνωρη σοφία στην διαπίστωση πως στην ΑΕΚ δεν αντιστοιχεί να παίζει αμυντικογενώς ενάντια σε ομάδες που δεν έχουν ιδιαίτερα μεγαλύτερη βαρύτητα από την ίδια, είναι δεδομένο πως ο Καρέρα δεν ξεδιπλώνει σε αυτά τα ματς την συνολική αντίληψη του περί ΑΕΚ. Αντίθετα, προσπαθεί να προσαρμοστεί με κυνικό τρόπο στην κακή συγκυρία (πολλοί τραυματισμοί, πολλοί νέοι παίκτες, εφιαλτικός συνδυασμός).

Δεν ξεμπλέκει βέβαια ο Ιταλός από την κριτική απλά λόγω συγκυρίας. Με τον ίδιο τρόπο άλλωστε που πήρε τα περισσότερα εύσημα για την μεγάλη πρόκριση επί της Βόλσφμπουργκ, θα κρίνεται και για τις επιλογές του σε κάθε μεμονωμένο ματς: η ΑΕΚ για τρία σερί ματς δεν έχει νικήσει και εν πολλοίς αυτό αντικατοπτρίζεται και στις επιλογές του. Ακόμα και για αυτό το πρωτόγνωρο σερί τραυματισμών, η εξήγηση δεν μπορεί παρά να βρίσκεται κάπου στην δουλειά που κάνει ο ίδιος και το τεχνικό του σταφ. Όλα αυτά οφείλουν και πρέπει να βρίσκονται στο τραπέζι της συζήτησης. Και στην μικρή «μετα-Βόλφσμπουργκ» εποχή που διανύουμε, ο Ιταλός θα πρέπει να μάθει να ζει με αυτή την πίεση και να την διαχειρίζεται. Επειδή ωστόσο μετά το 3-0 από την Μπράγκα ανοίγει δειλά-δειλά στην ατμόσφαιρα του πλανήτη ΑΕΚ και ζήτημα της ίδιας της παρουσίας του στον πάγκο, θα πρέπει να επισημανθεί με ψυχραιμία: η αυστηρότητα προς τον Καρέρα δεν αναιρεί πως είναι και ο ίδιος τμήμα μιας μεταβατικής κατάστασης.

Η φετινή χρονιά θα είναι για την ΑΕΚ ένας μαραθώνιος με συνεχόμενα σκαμπανεβάσματα: η ΑΕΚ φέτος θα χτίζει και κανένα χτίσιμο δεν είναι μια απλή και γραμμική διαδικασία. Η ομάδα ενισχύθηκε αλλά ψάχνει χημεία, οι νέοι παίκτες υπάρχουν στο ρόστερ αλλά δεν συνυπάρχουν στα προπονητικά πλάνα λόγω τραυματισμών. Θα φτάσει η στιγμή που θα υπάρχουν διαθέσιμοι οι Σιμάνσκι και Γαλανόπουλος που θα προσδώσουν την ταχυδύναμη στη μεσαία γραμμή, που τόσο λείπει στην ομάδα. Θα φτάσει η στιγμή που ο Τάνκοβιτς και ο Γκαρσία θα είναι ταυτόχρονα ετοιμοπόλεμοι, θα χρειαστεί μπόλικη τακτική δουλειά και έντονη καθοδήγηση από τον Τσιγκρίνσκι για να δέσουν ο Χνιντ με τον Νεντελτσιάρου. Θα πρέπει να δοθεί μια λύση με τους Λιβάγια και Ολιβέιρα που παίζουν λες και βρίσκονται σε άλλο κόσμο όσο το ζήτημα των συμβολαίων τους εκκρεμεί. Οι προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ μάλλον δεν έχουν ολοκληρωθεί και στην επόμενη μεταγραφική περίοδο ενδεχομένως να συνεχιστούν. Μεταβατική περίοδος αυτό σημαίνει και άπαντες το γνωρίζαμε από την αρχή της σεζόν. 

Όσοι θεώρησαν ότι η πρόκριση επί της Βόλσφμπουργκ σήμανε την αναβάθμιση της ΑΕΚ στο επίπεδο του Ολυμπιακού (γιατί μην γελιόμαστε, αυτός είναι το μέτρο σύγκρισης για μια εν δυνάμει ομάδα πρωταθλητισμού στην Ελλάδα) θα πρέπει να καταλάβουν ότι είναι αδύνατο η ΑΕΚ να το πετύχει έχοντας ξεκινήσει το δικό της ορθολογικό χτίσιμο δύο χρόνια μετά από αυτό των «ερυθρολεύκων». Να το πούμε ανοιχτά για να καταλαβαινόμαστε: όση παγωμάρα έφαγε η ομάδα του Μαρτίνς στον πρώτο χρόνο του στην Ελλάδα όταν τον «γλεντούσε» ο Λουτσέσκου και αποκλειόταν στο κύπελλο από την Λαμία, είναι υποχρεωμένη να την φάει και φέτος η ΑΕΚ αν θέλει να τον κοιτάξει στα μάτια. Αν στο μεσοδιάστημα την αγοράσει ο Αμπράμοβιτς και φέρει αντί του Μάνταλου τον Αζάρ, αντί του Σιμάνσκι τον Καντέ και αντί του Ανσαριφάρντ τον Λεβαντόφσκι, τότε το ξανασυζητάμε. Με τα υπάρχοντα δεδομένα ωστόσο, ο κόσμος της ΑΕΚ πρέπει να προμηθευτεί με ψυχραιμία και να κάνει υπομονή.

Φυσικά, κανείς δεν μένει εκτός κριτικής λόγω μεταβατικής κατάστασης: και ο Καρέρα θα κρίνεται για τα λάθη του και ο Λιβάγια για την αδιαφορία του και το τεχνικό τιμ για τους τραυματισμούς. Στο επίπεδο της μεγάλης εικόνας ωστόσο, οι «στιγμές Βόλφσμπουργκ» σε αντιδιαστολή με τις «στιγμές Μπράγκα» θα παραμένουν τμήματα μιας ενιαίας, δύσκολης αλλά μετά από καιρό ελπιδοφόρας -σε βάθος χρόνου- διαδικασίας.

Ο πλανήτης ΑΕΚ χρειάζεται ψυχραιμία και νηφαλιότητα άμεσα