Τα στάνταρντ, αυτά είναι. Λίγο ανοίγεις, πολύ χάνεις. Η ΑΕΚ, όταν ρίσκαρε να μεγαλώσει το γήπεδο ώστε να ψάξει με καλύτερες πιθανότητες την ισοφάριση, κατέληξε να χάσει...πολύ. Ενα κόψιμο σε πάσα του Λιβάια, ένα κλέψιμο σε κατοχή του Λιβάια, δύο μεταβάσεις στο ανοιχτό γήπεδο, μονομιάς ξεχείλωσε το πράγμα. Εάν η δεύτερη θέση στο γκρουπ είναι μια υπόθεση ανάμεσα στην Ενωση και στους Πορτογάλους, τότε εκτός από το αποτέλεσμα μπορεί να έχει σημασία και το (κακό) σκορ.
Αλλά πάλι, δεν είμαι και τόσο βέβαιος ότι επρόκειτο για την ευθεία αναμέτρηση της δεύτερης θέσης. Πέρυσι η Σπόρτιγκ Μπράγκα είχε βγει πρώτη στον όμιλό της, μπροστά (και) από τους Γουλβς. Μια ομάδα, με ευχέρεια στο να κάνει σκορ είτε εντός έδρας είτε εκτός. Μια ομάδα, με ορμή. Η ΑΕΚ απέναντι σ' αυτή την ορμή, δεν γινόταν να κλέψει αποτέλεσμα δίχως να αφήσουν τα βαριά χαρτιά της τη σφραγίδα τους στις στιγμές. Οι στιγμές ήλθαν, όμως τη σφραγίδα δεν την είδαμε. Ετσι φυσικά, οι στιγμές δεν αρκούσαν.
Η Μπράγκα ήταν μία ομάδα "στα στάνταρντ". Η ΑΕΚ ήταν "δεύτερη σε όλα". Δεν δένει ωστόσο, να το επωμιστεί όλο αυτό ένας παίκτης. Ο Λιβάια. Δεν δένει, επ' ουδενί. Ο ίδιος Λιβάια, σε εμφάνιση αυτοθυσίας την Κυριακή εναντίον του ΠΑΟΚ, είχε αφήσει στο χορτάρι τα συκώτια του πιέζοντας ως το τέρμα τον εαυτό του να υποστηρίξει το (αναγκαστικό, αν θέλετε) πλάνο το οποίο προφανώς δεν απολάμβανε. Την Κυριακή εδώ αυτοθυσία, την Πέμπτη εκεί αδιαφορία ή δεν-ξέρω-τι-άλλο; Δεν κουμπώνει.
Η ΑΕΚ παίζοντας κλειστά, η λεπτή ειρωνεία είναι ότι είχε δώσει στον ΠΑΟΚ μια δωρεάν πρόβα για την Ομόνοια. Μετά, με μία και μόνη επίθεση η Ομόνοια μερίμνησε να επιβαρύνει, ακριβώς όπως το είχε κάνει η ΑΕΚ, την πλάτη του ΠΑΟΚ μ' ένα ίδιο μηδέν-ένα. Με τον Μίσιτς στο Ζάγκρεμπ πλέον, και με τον Ελ Καντουρί στα χέρια του φυσικοθεραπευτή, άλλη μία φορά αναδείχθηκε το εμφανές νούμερο-ένα ζήτημα. Ο Δικέφαλος δεν παίρνει παιγνίδι, κάθετο παιγνίδι, από τους χαφ του άξονα.
Για την ακρίβεια, οι χαφ δεν μπαίνουν καν στον κόπο να γίνουν διαθέσιμοι στους στόπερ. Απλώς, ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με τη φορά της μπάλας. Ξέρουν ότι οι αληθινοί πλέι-μέικερ του μηχανισμού είναι, πρώτος ο Γιαννούλης και δεύτερος ο Λέο Μάτος. Μόνο που η μπάλα τις πιο πολλές φορές, χρειάζεται να ταξιδέψει μίλια "από αέρος" για να φτάσει στον προορισμό της. Που και να φτάσει, εάν στο μεταξύ δεν την κόψουν οι άλλοι, πάλι δεν είναι δα μισό γκολ. Είναι στην άκρη του τερέν.
Οι ακραίοι υπάρχουν στον ΠΑΟΚ για ν' ανεβούν ψηλά και να πάρουν σε κίνηση τη μπάλα, ένα βήμα προτού δώσουν την ασίστ. Ή, έστω, την πάσα-κλειδί. Δεν υπάρχουν για να ξεκινήσουν από χαμηλά, να πάνε σε ένας-εναντίον-ενός και, εφόσον περάσουν, να βγάλουν μια σέντρα στην πολυκοσμία...κι άντε βρες συμπαίκτη εκεί μέσα...κι άντε ο συμπαίκτης να το τελειώσει. Φέξε μου! Ο κόπος είναι πολύς και, εννέα περιπτώσεις στις δέκα, μάταιος.
Ο ΠΑΟΚ δείχνει να έχει τα τρεξίματα για ν' ανταπεξέλθει στον κόπο. Ο τρόπος, ο μάταιος τρόπος του παιγνιδιού του, είναι το θέμα του. Ενίοτε, φαίνεται σαν μαρτύριο. Και με την Ομόνοια όπως με την ΑΕΚ, διόλου παράξενο, δεν πρόκαμε. Κι ένα παραπάνω για να μη προλαβαίνει, είναι ότι δεν έχει τις επιθετικές ανακτήσεις, αγκρέσιβ που λένε, στο σημείο που οι μπάλες κόβονται από τον συμπαγή αντίπαλο.
Με συνέπεια, ενόσω οι άλλοι ανασαίνουν, τα μέτρα πάνω-κάτω για τα πόδια των δικών του παικτών να πολλαπλασιάζονται. Ο Αμπέλ θέλοντας και μη, θα κάνει αυτό που κάνει κάθε προπονητής όποτε στριμώχνεται. Θα σκάψει, ως το ύστατο βάθος του ρόστερ ώσπου να βρει την άκρη. Ηδη επανεμφάνισε, στο β' ημίχρονο εναντίον της Ομόνοιας, τον δυναμικό Ντάγκλας. Με...συμπαθητικά αποτελέσματα. Αργά ή γρήγορα θα εμφανίσει (όπως πέρυσι τον Τζόλη, τον Μιχαηλίδη, τον Μίχαϊ) και τον Τσιγγάρα.
Μια άλλη λεπτή ειρωνεία είναι πως η προηγούμενη ομάδα του Αμπέλ, η Μπράγκα, με το που φράκαρε ο ΠΑΟΚ και κόλλησε σε ακόμη μία ισοπαλία, αμέσως έδωσε ένα πρόσφορο παράδειγμα παιγνιδιού κόντρα σε κλειστό καβούκι. Και δεν έχει να κάνει, πρωτίστως, με σχηματισμούς ή με την ποιότητα των μέσων. Η Μπράγκα αντιμετώπισε και έσπασε το καβούκι της ΑΕΚ, με τα βασικά.
Τα βασικά δεν είναι 4-4-2, 3-4-2-1 κ.λπ. Βασικά είναι η υψηλή ένταση, τα αβίαστα τρεξίματα σε φουλ διάρκεια, η ταχύτητα στο transition. Και πρώτο απ' όλα, η πίεση "σαν να μη υπάρχει αύριο". Με τον Λιβάια που λέγαμε, ήταν 88' και 2-0 όταν τον περικύκλωσαν προτού περάσει τη σέντρα, και τον δάγκωσαν, δύο. Και ο τρίτος, σαν τσιλιαδόρος, άρπαξε τη μπάλα κι έτρεξε την αντεπίθεση του 3-0.
Τα στάνταρντ, αυτά είναι.
