MENU

Μηδέν στα δύο λοιπόν για τον Παναθηναϊκό  με το καλημέρα και με τα… ευκόλως εννοούμενα να παραλείπονται. Την έλλειψη περαιτέρω υπομονής δηλαδή και το νέο ολοκληρωτικό ξενέρωμα του κόσμου, που οκ μπορεί ποτέ (και δικαίως) να μην πίστεψε στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος αλλά ότι τουλάχιστον θα δει λίγη μπαλίτσα ήταν λογικό να το περιμένει. 

Το πρόσωπο των τελευταίων ωρών δεν είναι άλλο από τον Ντάνι Πογιάτος. Ο νεαρός κόουτς κατάφερε με συνοπτικές διαδικασίες να φάει όλα του τα «κανονάκια», να αρχίσουν οι συζητήσεις για «παρελάσεις», μα πάνω απ’ όλα να ψάχνεις και να μην βρίσκεις ΤΙΠΟΤΑ για να πιαστείς και να τον δικαιολογήσεις. Είναι τόσο μεγάλη η ξενέρα που δεν έχεις καν διάθεση να στύψεις το μυαλό σου για να βρεις.   

Διότι το θέμα για μένα δεν είναι οι πέντε πόντοι που χάθηκαν. Αυτά συμβαίνουν και θα ξανασυμβούν στο ποδόσφαιρο και έτσι είναι η ζωή. Αλίμονο δε αν δεν μπορεί να πάρει πίστωση χρόνου ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ προπονητής έρχεται σε μια καινούργια ομάδα, έχοντας μάλιστα και αρκετές χειροπιαστές δικαιολογίες. 

Το θέμα είναι αν όντως μπορεί να το γυρίσει ο Πογιάτος ή τζάμπα θα χαθεί κι άλλος χρόνος. Η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου ήταν εξαρχής αν όχι ακατανόητη τότε τουλάχιστον ένα πολύ μεγάλο ρίσκο που είναι να απορεί κανείς πως το πήρε ο Ρόκα και πως έπεισε και τον Αλαφούζο. Καλό είναι να το μάθουμε κι αυτό κάποια μέρα. Όχι το γιατί έφυγε ο Δώνης που είναι της μόδας και μόνο σύμφωνο δεν με βρίσκει η… τάση αυτή ενθυμούμενος το αντίστοιχο περσινό ξεκίνημα (έστω και με μικρότερο μπάτζετ δεν είσαι για να τρως τριάρες και τεσσάρες), αλλά το γιατί δεν πήγε σε κάτι καλύτερο. Τουλάχιστον σε επίπεδο βιογραφικού καθώς τα υπόλοιπα είναι σχετικά και καθρέφτης για τους πάντες είναι το χορτάρι. 

Θέλω να πω πως όταν κάνεις ένα «άνοιγμα», έστω σαν αυτό που επιχείρησε ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι, τότε πας σε μια πιο safe κίνηση για τον πάγκο και όχι σε στοίχημα. Ο Πογιάτος με το πέρασμά του από τους μικρούς της Ρεάλ γενικά σαν πρότζεκτ είχε και έχει ενδιαφέρον, όμως η απειρία του φωνάζει από χιλιόμετρα και το άγχος μοιάζει να τον έχει πνίξει με την σέντρα. Στην Τρίπολη υπήρχε και μια δικαιολογία με την πολυήμερη απουσία του στηρίγματός του που λέγεται Ρόκα, όμως και που γύρισε τελικά τα ίδια και χειρότερα είδαμε. 

Το πιο ανησυχητικό για μένα δεν είναι αυτό… που περιμέναμε, ότι δηλαδή η ομάδα είναι ανέτοιμη και χρειάζεται χρόνο. Ολοι ανέτοιμοι είναι, το βλέπετε και στα ματς των υπολοίπων. Εκείνο που φοβάμαι είναι μην περιμένουμε τζάμπα και ο άνθρωπος απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ στην παρούσα φάση να σηκώσει το βάρος και θα πρέπει να μάθει στους κασίδη το κεφάλι.  

Είναι για να σε ταρακουνούν όλα αυτά που συμβαίνουν ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ενός αγώνα, είναι να σε προβληματίζουν οι επιλογές, το διάβασμα και η έλλειψη παρεμβατικότητας. Μιλάμε για κινήσεις που στερούνται κοινής λογικής, μιλάμε ότι δεν γίνονται ούτε τα βασικά. Κι αυτό είναι πολύ σοβαρό.

Αφήνουμε στην άκρη τη φυσική κατάσταση που φαίνεται να υπάρχει «θέμα» και να μην δικαιολογείται αλλιώς το «σβήσιμο» στην επανάληψη και πάμε στη διαχείριση όπου συμβαίνουν πολλά που δεν εξηγούνται. 

Στην Τρίπολη έβγαλε έτσι ξαφνικά τον Κουρμπέλη, ανακάταψε τα χαφ και η ομάδα κατάρρευσε. Εχει εξαντληθεί αυτό όπως και το «Μαυρομάτης αριστερός μπακ» και «Καρλίτος εξτρέμ», ωστόσο σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να λογίζεται ως τέτοια. 

Στη Λάρισα πάλι τα ίδια. Βλέπεις ότι και μόνο που παίζεις με… κανονικό αριστερό χαφ (Χουάνκαρ) η ομάδα ρολάρει. Αναγκάζεσαι να τον βγάλεις και αντί να πας στον Ζαγαρίτη που είναι Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ πλακώνεσαι στις αλχημείες και «καις» και τον Πούγγουρα που μόνο αυτός δεν φταίει. Μα αν δεν παίξει ούτε τώρα ο μικρός πότε θα παίξει σενιόρ; Είναι προφανές και δεν εξηγείται διαφορετικά ότι κάτι έχει συμβεί, μα είναι έτσι ας μην τον παίρνει καν στην αποστολή.

Αφήνοντας στην άκρη το «γιατί δεν βγαίνει ποτέ ο Αγιούμπ;» πάμε στο πλέον σοκαριστικό. Δέχεσαι το γκολ στο φινάλε, υποτίθεται ότι πρέπει να τα παίξεις όλα για όλα και βγάζεις τον Καρλίτος (που και να περπάταγε ΔΕΝ βγαίνει) και βάζεις τον πιτσιρικά τον Ιωαννίδη να σου κάνει ΤΙ; Εκεί δείχνεις απλά ότι δεν μπορείς να διαχειριστείς την πίεση, ότι χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Δεν συζητάμε το γιατί αφού ήθελε σώνει και ντε να βγάλει επιθετικό, έβγαλε τον Μακέντα που ήταν σαφώς καλύτερος όπως και το γιατί επιτέλους δεν αλλάζει σύστημα για να παίζουν μαζί αλλά δίχως να αχρηστεύονται οι δύο στράικερ. Λες και έχει ρολάρει η ομάδα με το 4-3-3, το παίζει με κλειστά μάτια και φοβάται μην το χαλάσει…  

Κλείνοντας το κείμενο αυτό ουδείς μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι η ομάδα δεν μπορεί να βελτιωθεί. Το κακό είναι ότι με τον τρόπο που ξεκίνησε τη σεζόν ο Πογιάτος κατάφερε να κάνει ΚΑΘΕ παιχνίδι που ακολουθεί σε must win. Oχι, για τους βαθμούς αλλά πιθανώς και για τη δική του επιβίωση. Σε μια φάση που δείχνει να μην έχει το ειδικό βάρος να το αντέξει…  

Χαρά μου να βγω ψεύτης αλλά δεν το βλέπω να μακροημερεύει το πράγμα και το λάθος του Ρόκα θα το πληρώσει ακριβά ο Παναθηναϊκός…

Το θέμα είναι ΑΝ μπορεί