Η γεύση έκανε τον ουρανίσκο να ξαφνιάζεται. Δεν ήταν αυτή η γήινη γεύση της ρώσικης σαλάτας που πουλιέται στο εμπόριο και έχει μόνο ταπεινά υλικά: μαγιονέζα, πατάτα, αρακά, αγγουράκι τουρσί και καρότο.
Έμοιαζε με την αυθεντική, με την πρωτότυπη συνταγή του Λυσιέν Ολιβιέ του διάσημο σεφ στο εστιατόριο του Ερμιτάζ που είχε μέσα πανάκριβα και εκλεκτά υλικά, όπως χαβιάρι, ζωμό από καραβίδες, τρούφα, καπνιστή πάπια και ένα dressing με μυστικά υλικά.
Ο ΠΑΟΚ έβγαζε την απόλυτη ισορροπία γεύσης στο Κρασνοντάρ. Τα υλικά έδεναν αρμονικά μεταξύ τους. Είχε φρεσκάδα, αλλά και γεμάτη γεύση. Είχε πικάντικές πινελιές και εσάνς γλύκας. Ήταν όπως έπρεπε να είναι. Σοβαρός, μετρημένος, σφριγηλός, φρέσκος.
Η συνταγή ήταν συνταγή νίκης. Ο Αμπέλ Φερέιρα κέρδισε την μάχη επί χάρτου, όμως βρέθηκε να κοιτάζει απορημένος το χαρτί της στατιστικής. Ο ΠΑΟΚ είχε περισσότερες τελικές (12 έναντι 8) στο σπίτι της φημισμένης για την επιθετικότητα της, Κρασνοντάρ.
Είχε σχεδόν τα διπλάσια κόρνερ (7 έναντι 4). Απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει παίξει ήδη σε 7 αγώνες πρωταθλήματος δεν υστέρησε ούτε στα τρεξίματα (105.2 χιλιόμετρα έναντι 103.6) ούτε σε ένταση.
Ο Δικέφαλος πήγε το ματς στα μέτρα που ήθελε και στο ύφος που τον βόλευε. Χτυπούσε ακαριαία στο τρανζίσιον και σημάδεψε την ανάπτυξη του στην φαρμακερή αριστερή του πλευρά, που προκάλεσε χάος στην ρωσική άμυνα, από εκεί έβγαλε γκολ και δοκάρι.
Ακόμα και το πείραμα με τον Ζίβκοβιτς ως ψευτοεννιάρι έδωσε πράγματα, ο Σέρβος έκανε σε πολλές φάσεις τους αντίπαλους αμυντικούς να κουτουλάνε.
Είχε χαμένο πέναλτι, δοκάρι και προηγήθηκε στο σκορ. Έπαιξε στο μισό γήπεδο τον αντίπαλο στο τελευταίο 20λεπτο και έδειξε πιο φρέσκος, πιο θαρραλέος και πιο ομάδα από τον αντίπαλο του.
Ε, τότε πως διάολο έχασε στο Κρασνονταρ; Έλα, ντε; Αυτό το ανεξήγητο είναι μέρος της ευρωπαϊκής ιστορίας του ΠΑΟΚ. Ένα μόνιμο ερωτηματικό χωρίς απάντηση. Μία αιώνια αναπάντητη ερώτηση; Τι άλλο αστείο μπορεί να σκαρώσει η μπάλα σε αυτή την ομάδα για να της χαλάσει τον νταλγκά; «ΠΑΟΚ γιατί, γιατί μας βγάζεις την ψυχή;», όπως αναρωτιέται φωναχτά συχνά - πυκνά όλη η Τούμπα;
Την στιγμή που ο Πέλκας έστησε την μπάλα στην λευκή βούλα στο 5ο λεπτό, δεν θα πρέπει να υπήρξε ούτε ένας που να πίστεψε ότι θα μπει μέσα. Όχι, γιατί ο ΠΑΟΚ (σαν φάρσα) έχει χάσει τα τρία τελευταία πέναλτι που έχει εκτελέσει (δύο ο Σβιντέρσκι με Άρη και Ατρόμητο και ένα ο Άκπομ απέναντι στην Μπεσικτάς), αλλά γιατί η λευκή βούλα είναι η αιώνια κατάρα που στοιχειώνει τον Δικέφαλο.
Όσο κι αν ψάξεις στην Ευρώπη, δεν θα βρεις άλλη ομάδα που μετρά τέσσερις πικρούς ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς σε ισάριθμες απόπειρες στην ρωσική (ω, τι σύμπτωση) ρουλέτα (απέναντι σε Μπάγερν, Φρανκφούρτη, Σεβίλλη και Μπενφίκα.
Δεν θα μπορούσε ο δρόμος προς τα αστέρια, να είναι στρωμένος για τον ΠΑΟΚ με ροδοπέταλα, δεν γινόταν, ποτέ δεν έχει γίνει. Δεν θα μπορούσε να κάνει το 0-1 στην πρώτη φάση, δεν θα μπορούσε να είναι τόσο εύκολο, τόσο ίσιωμα.
Ο δρόμος του ΠΑΟΚ είναι μονίμως κακοτράχαλος και ανηφορικός. Δύσβατος, γεμάτος πέτρες και εμπόδια. Οτιδήποτε κι αν κατέκτησε στην ιστορία του, το κατέκτησε αφού πρώτα χρειάστηκε να υποφέρει πολύ. Συχνά, σε μαζοχιστικό βαθμό.
Το μόνο αισιόδοξο που κρατάει είναι ότι απέφυγε αυτό το καταραμένο 1-1 σε πρώτο εκτός έδρας ματς που τον στοιχειώνει για πάντα. Αν θυμηθεί κανείς το 1-1 στο Άμστερνταμ (δις), το 1-1 στο Ντα Λουζ, το 1-1 στο Γκελσενκίρχεν θα έχει να θυμάται μία ασπρόμαυρη αιχμαλωσία.
Μία ομάδα που γλίτωσε και στο τέλος έκλεψε το βάζο με το γλυκό. Αυτή τη φορά το βάζο το είχε στα χέρια του, αλλά τα χέρια γλιστρούσαν, δεν μπορούσε να το ανοίξει. Στο τέλος, αυτό του έσπασε τα χέρια και τον έκανε χάλια.
Ο ΠΑΟΚ δεν είναι φαβορί, ούτε πριν από την σέντρα ήταν. Είναι πια με την πλάτη στον τοίχο και με υποχρέωση νίκης σε μία εβδομάδα στην Τούμπα. Είδε το θηρίο κατάματα, το έριξε μερικές λαβωματιές, αλλά ήταν πολύ γενναιόδωρος μαζί του.
Σε αυτό το επίπεδο, τα δώρα κοστίζουν ακριβά. Το χειρότερο είναι πως ο επαναληπτικός θα πάει στο ύφος που βολεύει τους Ρώσους και καθόλου τον ΠΑΟΚ, που κολλάει όταν δεν έχει χώρους, άπλες, όταν καλείται να διασπάσει κλειστές άμυνες.
Ναι, ίσως είναι κρίμα και άδικο αυτό που έγινε στο Κρασνοντάρ. Μα, κρίμα κι άδικο είναι σχεδόν όλη η ιστορία του ΠΑΟΚ…
