Αυτό ακριβώς είναι το κυρίαρχο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ουδέποτε οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ είδαν το άθλημα όπως βλέπουν τις άλλες τους επιχειρήσεις. Δηλαδή κέρδη μέσω της ανάπτυξης.
Η στήλη θα ήταν πολύ χαρούμενη αν οι Big4 αποφάσιζαν να οργανώσουν ένα πλάνο κερδοσκοπίας. Διότι θα αναγκαζόταν να δημιουργήσουν ένα αξιόπιστο προϊόν. Το αναξιόπιστο ποτέ δεν πουλάει.
Το ζήτημα είναι διαχρονικό. Ο Βαρδινογιάννης και ο Νταϊφάς αρχικά αντιμετώπιζαν την κατάσταση ως μία καζούρα ανταγωνισμού. Όταν τα πράγματα σοβάρεψαν, ήρθε ο Κόκκαλης και πήρε όλη την πίτα. Οι ανταγωνιστές του προσπάθησαν να τον αντιγράψουν ανεπιτυχώς. Κανείς απ’ όλους αυτούς δεν κοίταξε το δάσος, παρά μόνο το δέντρο.
Δυστυχώς στις ελληνικές ΠΑΕ δεν έχουν εισέλθει ακόμα τα επιχειρηματικά κριτήρια ανάπτυξης. Για να γίνει αυτό, οι μεγαλοεπιχειρηματίες – ιδιοκτήτες πρέπει να εμπιστευτούν τους τεχνοκράτες και όχι τους ευκαιριακούς παράγοντες. Επιχειρηματικότητα με συναίσθημα, δεν υπάρχει.
Μόνο όταν το ελληνικό ποδόσφαιρο μπει στο κατώφλι της αγοράς εργασίας και παραγοντικά, θα δει πρόοδο. Οσο το χρησιμοποιούν ως εφαλτήριο κοινωνικής ανέλιξης και μέσο για να ανοίγουν τις μεγάλες πόρτες ώστε να κερδίζουν από άλλες δουλειές, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει απολύτως τίποτε.
Ολο το περιβάλλον είναι επαγγελματικό. Από τους παίκτες και τους προπονητές μέχρι τους διαιτητές και τους δημοσιογράφους. Δυστυχώς οι παράγοντες παραμένουν ερασιτέχνες. Με ευθύνη των ιδιοκτητών.
