MENU


«Είμαι Παναθηναϊκός και παίζω για την ομάδα»…


Δεν είχε καν κλείσει τα 18 του χρόνια όταν είπε αυτά τα λόγια ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος, λίγες ώρες μετά το ανεπίσημο ντεμπούτο του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού στο «Ντε Κάιπ» απέναντι στη Φέγενορντ.

Γεννημένος στις 26 Νοεμβρίου του 2001 στο Μαρούσι, με πατέρα πυροσβέστη και σταθερές οικογενειακές αρχές, δεν έκρυψε ποτέ ότι έχει τον Παναθηναϊκό στην καρδιά του. 




Χωρίς να το «διαφημίζει». Απλώς το έδειχνε με τις πράξεις του. Στο γήπεδο και πέριξ αυτού. 


Φορούσε με υπερηφάνεια το περιβραχιόνιο του αρχηγού της U17 και της U19 του συλλόγου. 

Επέκτεινε το συμβόλαιό του στα τέλη του περασμένου Αυγούστου έως το 2022, σε χρόνο «dt».

 





Με τις ίδιες απολαβές της πρώτης, νηπιακής μισθολογικής βαθμίδας των γηγενών επαγγελματιών παικτών του συλλόγου. 


Ο στόχος του εξ αρχής ήταν ξεκάθαρος. Να παίξει στον αγαπημένο του Παναθηναϊκό, όπου πήγε σε ηλικία 11 ετών από τον Απόλλωνα Χαλανδρίου, να αποκτήσει ρόλο στην πρώτη ομάδα και να καθιερωθεί σταδιακά.

Κι όλα αυτά από έναν αμυντικό μέσο που το ταλέντο και οι περγαμηνές του «φώναζαν» από μίλια τόσο στο τριφύλλι όσο και στις «μικρές» Εθνικές που αποτελούσε βασικό στέλεχος. 

Εναν αμυντικό μέσο με ύψος πάνω από 1.83 εκ. με άρτια τεχνική κατάρτιση, με σωστές ποδοσφαιρικές βάσεις, που παίζει με το κεφάλι ψηλά, παλεύει με λύσσα για κάθε μπάλα, θυσιάζοντας το «εγώ» για το εμείς αναζητώντας την ουσία κι όχι τη «λεζάντα». 


Επί τέσσερα χρόνια είχε ως ατζέντη τον Ιλια Ιβιτς, όταν ακόμα ο τεχνικός διευθυντής της ΑΕΚ αναζητούσε, εντόπιζε και προσέγγιζε μελλοντικούς αστέρες για το τότε πελατολόγιό του. 

Το ντεμπούτο του στη μεγάλη κατηγορία της χώρας με τον Παναθηναϊκό το πραγματοποίησε έξι ημέρες πριν μπει στα 18 του χρόνια. 

Πέρασε ως αλλαγή στο τελευταίο τέταρτο ενός ματς με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι, με το σκορ στο ρευστό 0-1 και τη μπάλα να «καίει». 



Δεν αντικατέστησε όποιον-όποιον, αλλά τον αρχηγό του Παναθηναϊκού Δημήτρη Κουρμπέλη. Κανένα πρόβλημα. Τα πήγε εξαιρετικά και έδωσε τα πρώτα του διαπιστευτήρια. 

Στα μέσα του περασμένου Δεκέμβρη στάθηκε άτυχος. Πάνω που ο Δώνης τον ετοίμαζε για την ενδεκάδα της ομάδας στο ματς με το Βόλο, υπέστη στην προπόνηση κάταγμα στο χέρι.

Ο τραυματισμός αυτός τον άφησε λίγο πίσω. Επανήλθε όμως δριμύτερος. Ηταν πολύ καλός στα 30 λεπτά που αγωνίστηκε στην Τρίπολη απέναντι στον Αστέρα και το ίδιο συνέβη κόντρα στον ΟΦΗ και τον Αρη στα πλέι οφ. 


Την Κυριακή στο ΟΑΚΑ έφτασε η μεγάλη στιγμή. Πήρε το βάπτισμα του πυρός σε ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό, σε ηλικία 18 ετών και 8 μηνών. 




Ηταν εξαιρετικός στη μία ώρα που αγωνίστηκε, συνθέτοντας με τον Ανουάρ ένα απροσπέλαστο δίδυμο στον άξονα της μεσαίας γραμμής απέναντι σε αντιπάλους υψηλού επιπέδου όπως ο Γκιγιέρμε, ο Καμαρά κι ο Μπουχαλάκης, αλλά και με υπεραριθμία. Τρεις εναντίον δύο... 

Δευτερόλεπτα πριν δώσει τις πιο σοβαρές εξετάσεις στην καριέρα του φρόντισε να προβεί σε μία κίνηση που σπάνια βλέπουμε στη σύγχρονη εποχή του άκρατου επαγγελματισμού και του κέρδους. 

Επιασε τη φανέλα του Παναθηναϊκού, φίλησε με πάθος το αγαπημένο του τριφύλλι και μπήκε ως άλλος ταύρος στην αρένα. 

Εάν δεν το έπιανε η κάμερα του συνδρομητικού, αν όχι ουδείς σίγουρα ελάχιστοι θα το είχαν πάρει χαμπάρι. 

Δεν είναι ασφαλώς μόνο ο Αλεξανδρόπουλος από τους πιτσιρικάδες που κολύμπησαν στα βαθιά και όρθωσαν το ανάστημά τους κόντρα στους ακριβοπληρωμένους και πολυδιαφημισμένους αντιπάλους τους.  

Το ίδιο έκανε και ο Θεοχάρης, με αποκορύφωμα το τάκλιν κόψιμο στον Λοβέρα εντός περιοχής, το πάρσιμο της μπάλας και το διώξιμό της. 




Ούτε ο Σερπέζης «μάσησε» όταν πέρασε ως αλλαγή στο 75’ αντί του Μπουζούκη, με το ντέρμπι να έχει μπόλικο χρόνο μπροστά. 

 

Πάλεψε με πάθος, κράτησε τη μπάλα, δεν φάνηκε καν ότι έχει μπει στο γήπεδο ένα ακόμη παιδί από την ακαδημία δίχως παραστάσεις απ’ αυτό το επίπεδο, σε ντέρμπι «αιωνίων». 


Τα παιδιά αυτά πρέπει ο σύλλογος και ο κόσμος του να τα υπερασπιστεί. Αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα… 

Ο Αλεξανδρόπουλος πρέπει να παίξει την επόμενη σεζόν. Να έχει ρόλο ενεργό, να παίρνει σταδιακά ολοένα και περισσότερα παιχνίδια. Το δικαιούται και το αξίζει.  

Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να αποκτηθεί ένας άλλος Φάουστο μπροστά του. Κανένα.  

Ούτε ο Θεοχάρης δικαιούται να βρίσκεται πίσω απ’ τον κάθε Νούνες, του πρέπει να πάρει μία ευκαιρία τη νέα σεζόν ως «μπακ απ» στη δεξιά πλευρά της επόμενης σεζόν. 
 



Δεν έχει λογική να μην έχει ρόλο ο Εμμανουηλίδης τη νέα χρονιά και να έχει ο κάθε Μπεκ που έρχεται για τουρισμό αποκατάστασης.

Ο καθένας έχει το ταβάνι του, άπαντες είναι ξεχωριστοί, αλλά όλοι χρειάζονται εμπιστοσύνη για να δείξουν τι αξίζουν.

Εμπιστοσύνη ανάλογη με αυτή που είχαν ο Μπουζούκης και ο Χατζηγιοβάνης έστω κι αν αυτοί την βρήκαν μάλλον εξ ανάγκης. 


*Η τραγελαφική διαιτησία του Κομίνη στο ντέρμπι αποτελεί το απόλυτο κοντράστ ανάμεσα στο ρομαντισμό και το συναίσθημα του Αλεξανδρόπουλου, και τον κυνισμό του επαγγελματισμού και της… εκδούλευσης.

Αποτελεί ντροπή για το ελληνικό ποδόσφαιρο να υφίστανται τέτοιες διαιτησίες στη μετά VAR εποχή, εν έτη 2020.

Και θα είναι μέγα έγκλημα για το άθλημα εάν επανέλθουν Ελληνες διαιτητές στα ντέρμπι και όχι ξένοι. 


Οχι απαραίτητα από πλευράς ικανότητας. Και οι ξένοι κάνουν λάθη άλλωστε και μάλιστα βαρβάτα. 

Αλλά από πλευράς επιρροής, φόβου, τρόμου, μπούλινγκ και διαπιστευτηρίων καριέρας, είναι η μέρα με τη νύχτα... 


*Παρά τις απουσίες και τα προβλήματα που υφίστανται στην ομάδα, το τριφύλλι διατηρεί αήττητο σερί στο ΟΑΚΑ εδώ και 12 ματς, έχοντας εννέα νίκες και τρεις ισοπαλίες, ενώ στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν είχε τρεις ήττες και μια ισοπαλία.   

Η τελευταία ήττα των πράσινων ήταν από την ΑΕΛ (1-2), στις 27 Οκτωβρίου 2019.  

*Από τον Νοέμβρη του 2013 έχει να νικήσει ο Ολυμπιακός τον Παναθηναϊκό σε ΟΑΚΑ ή Λεωφόρο σε ματς που έληξε. 

Εκτοτε, ο Παναθηναϊκός έχει τρεις νίκες, οι Πειραιώτες δύο στα χαρτιά με μηδενισμό, ενώ δύο ντέρμπι έληξαν ισόπαλα. 
 

Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!