Μεταξύ άλλων είπε τα εξής:
Για το πώς ασχολήθηκε με τη διαιτησία: «Ήμουν 10 χρόνια αθλήτρια στίβου από 11 χρονών. Με το που σταμάτησα ασχολήθηκα με τη διαιτησία ποδοσφαίρου. Από το 2006 έως και σήμερα -ελπίζω και για κάποια χρόνια ακόμη- είμαι ενεργή στο χώρο της διαιτησίας. Εκτός από δύο διακοπές εννέα μηνών και δέκα μηνών όταν γέννησα τους γιους μου. Ο πατέρας μου με έβαλε στο χώρο της διαιτησίας. Χωρίς καν να το ξέρω. Μου έκανε ένα τηλεφώνημα ένα πρωινό και μου είπε πως έκανε τα χαρτιά μου για την σχολή διαιτησίας. Όταν μπαίνεις μέσα σε αυτόν τον χώρο είναι μικρόβιο και για μένα η διαιτησία είναι λατρεία».
Για τον συνδυασμό διαιτησίας και μητρότητας: «Είναι 24 ώρες το 24ωρο. Αν δεν είχα τη βοήθεια των δικών μου ανθρώπων δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω. Είμαι επαγγελματίας διαιτητής, κάνω προπονήσεις σε καθημερινή βάση, προσέχω τη διατροφή μου, αφιερώνω χώρο και χρόνο από τη ζωή μου υπερβολικό. Αν έχεις αγάπη για αυτό που κάνεις τα καταφέρνεις όλα».
Αν έχει δεχθεί ποτέ φλερτ κατά τη διάρκεια αγώνων: «Μου έχει συμβεί αλλά κόσμια. Ούτε χυδαία, ούτε πρόστυχα. Είχα δείξει μία κίτρινη κάρτα σε έναν ποδοσφαιριστή και αυτός ήρθε να παραδεχθεί πως υπήρχε κίτρινη κάρτα, μου έδωσε το χέρι για ευχαριστώ και μαζί ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό του».
Για το πώς την αντιμετωπίζουν οι παράγοντες: «Σε αντιμετωπίζουν όπως τους αντιμετωπίσεις. Όταν σέβεσαι τους ποδοσφαιριστές, σέβεσαι τους παράγοντες, σέβεσαι την προσπάθεια που κάνουν για να κρατήσουν το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο σε ένα επίπεδο, θεωρώ λοιπόν ότι εδώ και 14 χρόνια που ασχολούμαι με τη διαιτησία έχω κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση αρκετών παραγόντων. Ειδικά εδώ στη Λάρισα τους γνωρίζω με το μικρό τους όνομα και με γνωρίζουν με το μικρό μου. Όποια διαμαρτυρία υπάρχει θα είναι για κάποιο λάθος μου, όχι όμως εσκεμμένο. Αυτό όμως είναι προσπάθεια χρόνων. Στην πόλη υπάρχει μεγάλος σεβασμός στους διαιτητές».
Για το ότι οι γυναίκες διαιτητές δεν έχουν έντονη δραστηριότητα στα κορυφαία πρωταθλήματα: «Το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι υποτιμημένο. Και οι γυναίκες διαιτητές και οι παίκτριες. Επειδή τα τελευταία τρία χρόνια έχω διαιτητεύσει αρκετούς αγώνες στο εξωτερικό βλέπω ότι δίνουν περισσότερο βάση στα γυναικεία πρωταθλήματα και στη γυναικεία διαιτησία. Παράδειγμα ήταν ο ορισμός της κα. Φραπάρ στον τελικό του Σούπερ Καπ της UEFA. Για μένα αυτό ήταν πολύ μεγάλη τιμή να βλέπω μία γυναίκα διαιτητή να παίζει εκεί και να αντεπεξέρχεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».
Για το ποιόν διαιτητή θαυμάζει: «Στην Ελλάδα έχουμε αξιόλογους διαιτητές σε πολύ υψηλό επίπεδο. Η Λάρισα έχει έναν από τους αξιόλογους διαιτητές στη Super League, τον Θανάση Τζήλο. Όσον αφορά στο εξωτερικό, κατά την προσωπική μου άποψη πολύ έξυπνος διαιτητής είναι ο Τούρκος, Τσακίρ. Μου αρέσει πολύ το στιλ του. Είναι αυστηρός, είναι τυπικότατος, έχει φοβερή φυσική κατάσταση και έχει κερδίσει τον σεβασμό όλου του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου».
Αν έχει εκτεθεί ποτέ: «Εννοείται. Αν δεν κάνεις λάθη δεν μπορείς να μάθεις. Έχουν υπάρξει σοβαρά πράγματα που μπορεί να με στεναχώρησαν για αρκετές ημέρες και σε πιο χαμηλό επίπεδο και σε υψηλό επίπεδο και στο εξωτερικό. Τα λάθη όμως είναι για να συμβαίνουν. Αρκεί να μην συνεχίζονται και να μαθαίνεις από αυτά. Προσωπικά είχα παρατηρητές που με βοήθησαν πάρα πολύ. Δεν με έβλεπαν ως γυναίκα διαιτητή που δεν μπορεί να πάει πιο ψηλά. Όταν δεν παίζω βλέπω συνέχεια αγώνες και στα τοπικά πρωταθλήματα και σε υψηλό επίπεδο στην τηλεόραση, μαζί με τα παιδιά μου και τον άνδρα μου. Προσπαθώ λοιπόν από κάθε αγώνα είτε δικό μου είτε κάποιου συναδέλφου να παίρνω τα καλά στοιχεία και να μαθαίνω».
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής διαιτησίας: «Η παραπληροφόρηση».
Για την κατάσταση στη Λάρισα με τον κορωνοϊό μετά και την ανακοίνωση για κρούσματα σε καταυλισμό Ρομά στην πόλη: «Στη Λάρισα υπάρχει φόβος. Εγώ φοβάμαι για τα παιδιά μου και για τους γονείς μου. Δουλεύω σε έναν χώρο με ευπαθείς ομάδες. Είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση αλλά πιστεύω ότι θα καταφέρουμε όλα μαζί».
Για το κέντρο αποκατάστασης που εργάζεται: «Είμαι εκεί 12 χρόνια. Είμαι γυμνάστρια. Δουλεύω στον χώρο της θεραπευτικής άσκησης και της υδροθεραπείας. Βοηθάμε ανθρώπους με προβλήματα κινητικά. Εγώ εκεί μέσα λαμβάνω πολλή αγάπη. Όταν βοηθάς τον κόσμο, του λες ότι θα μπούμε στην πισίνα να περπατήσουμε, ή στον διάδρομο για κάποια βήματα και τον βλέπεις να χαμογελάει, αυτό είναι πολύ μεγάλο πράγμα».
Μαρτυρία για το τροχαίο δυστύχημα του Γιώργου Μητσιμπόνα
Στην ίδια εκπομπή μίλησε και ο Λαρισαίος αθλητικός συντάκτης, Νίκος Μίχος, που κατέθεσε την μαρτυρία του για το τροχαίο δυστύχημα του Γιώργου Μητσιμπόνα:
«Για το μοιραίο τροχαίο που ήταν συνεπιβάτης με τον Γιώργο Μητσιμπόνα: «Ο Γιώργος Μητσιμπόνας με πήρε όταν βρισκόμουν στην Αθήνα, τότε ήταν ποδοσφαιριστής του Τυρνάβου. Είχα πάει προκειμένου να παραστώ στην κλήρωση του πρωταθλήματος της επαγγελματικής τότε τρίτης εθνικής, που μετείχε η ομάδα του Τυρνάβου. Με ρώτησε τι θα κάνεις αύριο, του λέω δεν έχω κανονίσει κάτι. Θα έρθεις να με πάρεις από το σπίτι να πάμε στην Κοζάνη; Εγώ ήξερα ότι ο Γιώργος είχε άδεια, ήταν μία περίοδος παρατεταμένης προετοιμασίας, το πρωτάθλημα της τρίτης εθνικής πολύπαθο και τότε άρχισε με καθυστέρηση σε σχέση με τον όποιο αρχικό προγραμματισμό και ο Γιώργος ήξερα θα ενσωματώνονταν τη Δευτέρα στις προπονήσεις με προπονητή τότε τον Μιχάλη Ζιώγα.
Όχι μου λέει, μίλησα με τον κόουτς και θα πάω στο παιχνίδι στην Κοζάνη. Απλά για κακή του τύχη είχε πουλήσει το δεύτερο μικρό του αυτοκίνητο εκείνη την εβδομάδα. Επειδή ήταν Σάββατο η οικογένειά του είχε προγραμματίσει παίρνοντας το μεγάλο αυτοκίνητο να μεταβούν στο εξοχικό τους στην παραλία της Λάρισας. Μου λέει θα περάσεις να με πάρεις να πάμε στο γήπεδο του Τυρνάβου να πάμε με το λεωφορείο της ομάδας. Τότε ήμουν και μέλος του γραφείου Τύπου της ΠΑΕ Τύρναβος. Του λέω ναι, αν μπορούσα όμως να δω τι θα γινόταν θα του έλεγα δεν θα έρθω να σε πάρω ποτέ.
Ο Γιώργος είχε την καραμπίνα την κυνηγετική, καθώς ήταν κυνηγός, στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου και είπε ότι πρέπει να γυρίσει να δώσει την άδεια στη γυναίκα του προκειμένου να μην αντιμετωπίσει πρόβλημα. Δεν ήθελε όμως να δώσει το πρωτότυπο από τον κίνδυνο μήπως χαθεί, ήθελε να βγάλει φωτοτυπία. Στη Λάρισα, στο σαββατιάτικο πρόγραμμα των καταστημάτων σε θερινή περίοδο με τις ψηλές θερμοκρασίες δεν λειτουργεί τίποτα. Βρήκαμε με τα πολλά ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ να βγάλουμε φωτοτυπία την άδεια, γυρίσαμε και με βάση τη νέα προσπάθεια να φύγουμε ήξερε πως χάνουμε το λεωφορείο.
Λέω να πάρω τηλέφωνο να μας περιμένουν; Δεν το ήθελε με τίποτε, διότι ήθελε να είναι πρότυπο συμπεριφοράς στους νεαρούς συμπαίκτες του. Το λεωφορείο λοιπόν φεύγει 12:30 είτε έχει 16 συμπαίκτες, είτε 17. Οι υπόλοιποι να βρουν τρόπο να ενσωματωθούν να μην αργεί κανένας. Φτάνοντας στη Γιάννουλη, στο πρώτο χωριό λίγα χιλιόμετρα μετά το θρυλικό Αλκαζάρ, αφενός πρέπει να ανεφοδιάσουμε το αυτοκίνητό μου, αφετέρου να δούμε πού θα ενσωματωθούμε από την αποστολή. Βλέπει ότι εγώ ήμουν κουρασμένος από τη μετάβαση και επιστροφή από την Αθήνα, ότι δεν είχα και ιδιαίτερη διάθεση να κάνω ταξίδι στην Κοζάνη. Άλλο να πάω στον Τύρναβο στα 15 χιλιόμετρα, άλλο στα 140. Μου λέει το παίρνω εγώ το αυτοκίνητο. Υστερα από ένα χιλιόμετρο για πολύ κακή του τύχη, κακή τύχη της Λάρισας και του ελληνικού ποδοσφαίρου, ένα αυτοκίνητο βγήκε από το δικό μας ρεύμα, από τη δεξιά πλευρά κλείνοντας ένα μέρος της κατεύθυνσης μας προς Τύρναβο. Αναγκάστηκε για να το αποφύγει να συγκλίνει προς το κέντρο της οδού, εκεί όπου ερχόταν από την απέναντι πλευρά εφαπτόμενος στη διαχωριστική γραμμή, τυπικά σωστά, ένας γηραιός οδηγός ο οποίος δούλευε στη λαϊκή αγορά του Τυρνάβου. Ηταν ένα αγροτικό, ένα… τεθωρακισμένο θα έλεγα. Συγκρούστηκαν οι δύο πλευρές των οδηγών, πολύ πιο δυνατό το αυτοκίνητο του αγρότη και τα υπόλοιπα είναι θλιβερή ιστορία».
