Το 18 είναι απλώς ένας αριθμός. Μα, τι αριθμός. Είναι μία λεπτή γραμμή που διαχωρίζει νομικά τον ανήλικο από τον άντρα. Να, για παράδειγμα τώρα δεν θα χρειάζεται να πηγαίνει στις προπονήσεις της Σεν Γκάλεν με τρένο, ούτε να τον πηγαινοφέρνει ο πατέρας του ο Κώστας με το αμάξι. Μπορεί να βγάλει δίπλωμα και να πάρει ένα δικό του. Είναι ο μόνος από την ομάδα που δεν έχει.
Το μόνο σίγουρο ότι είναι στο εστιατόριο Noi που διατηρούν στο Λίχτενσταϊγκ, οι δύο θείοι του ο Σταύρος κι ο Νίκος θα πρέπει να στήθηκε ένα τρελό τσιμπούσι με ψητά, με τζατζίκια, με γιουβέτσια και γεμιστά και μουσακάδες. Μόνο που ο Λεωνίδας Στεργίου είναι σκέτος βράχος. Ένα ρομπότ. «Προσέχει σε απίστευτο βαθμό την διατροφή του, στην πραγματικότητα δεν τρώει σχεδόν καθόλου κρέας», τονίζει η (Σέρβα) μητέρα του η Ντούσιτσα που είναι η απόλυτη μειοψηφία στην οικογενειοκρατία Στεργίου που έχει ριζώσει εδώ και χρόνια στην Ελβετία.
Το συνηθισμένο όνειρο ενός ποδοσφαιριστή που κλείνει τα 18 του είναι να παίξει κάποια στιγμή στην πρώτη κατηγορία. Να φτάσει κάποια στιγμή να παίξει σε μία καλή ομάδα. Να πάρει φανέλα βασικού σπίτι του. Ο Λεωνίδας Στεργίου το έχει εκπληρώσει προ πολλού, τα όνειρα πλέον δεν έχουν ταβάνι για εκείνον.
Τα πάντα έγιναν γρήγορα. Πολύ γρήγορα: «Ο προπονητής της Σεν Γκάλεν Πίτερ Τσάιντλερ τον είδε σε ένα τουρνουά νέων στην Στουτγκάρδη και εντυπωσιάστηκε. Την Κυριακή τον είδε και την Δευτέρα έκανε προπόνηση με την πρώτη ομάδα», λέει με καμάρι ο πατέρας του.
Κι όχι μόνο αυτό. Σε ηλικία 16 ετών, 11 μηνών και τριών ημερών έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα και έκτοτε δεν ξαναβγήκε ποτέ από την ενδεκάδα της! Στον πρώτο του μήνα ως επαγγελματίας ψηφίστηκε παίκτης του μήνα σε όλο το ελβετικό πρωτάθλημα! Σήμερα, είναι αναντικατάστατο στέλεχος της Σεν Γκάλεν που μετά από 25 αγωνιστικές φιγουράρει στην κορυφή του πρωταθλήματος και πάει να σπάσει το δίπολο που έχουν δημιουργήσει Βασιλεία και Σεν Γκάλεν!
Πόσο κομβική είναι η παρουσία του; Αν και ανήλικος (μέχρι σήμερα) έχει αγωνιστεί σε 21 από τα 23 παιχνίδια πρωταθλήματος, τουτέστιν στο 88% των διαθέσιμων αγωνιστικών λεπτών. Με αυτό το νούμερο είναι στο Top-10 των teenager σε όλη την Ευρώπη σε χρόνο συμμετοχής, στην ίδια λίστα με παίκτες όπως ο Χάαλαντ, ο Σάντσο, ο Καμαβινγκά, ο Κουλουσέφσκι, ο Τονάλι, ο Φεράν Τόρες και όλα τα wonderkids που κυκλοφορούν αυτή την στιγμή στην Ευρώπη. Διότι ως τέτοιος αντιμετωπίζεται από τους scout ο 18χρονος αμυντικός. Ως παιδί - θαύμα.
Αν είχε μερικούς πόντους ύψος περισσότερο (βλέπει τον κόσμο από το 1,80), τότε είναι σίγουρο ότι ήδη θα ανήκε σε κάποια ομάδα της ευρωπαϊκής ελίτ. Ωστόσο, αυτό είναι το μοναδικό ορατό μειονέκτημα στο παιχνίδι του. Ένας σύγχρονος αμυντικός, πολύ γρήγορος, ικανός στο build-up, με πολύ συμπαγές και εντυπωσιακό για την ηλικία του σώμα, ένας πολύ ώριμος παίκτης που διαβάζει το παιχνίδι με θαυμαστό τρόπο: «Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο στο παιχνίδι του είναι πως δεν επηρεάζεται από τίποτα. Είναι ένας σιωπηλός εργάτης. Δεν εκνευρίζεται ποτέ. Δεν θυμώνει ποτέ. Ακόμα κι αν κάποιος τον προκαλέσει ή του ρίξει μία αγκωνιά παραμένει ατάραχος. Έχει κρύο αίμα και είναι πολύ καθαρός. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει δει μόλις μία φορά την κίτρινη κάρτα», λέει ο πατέρας του που τον ξέρει καλύτερα από όλους.
Μέσα στο γήπεδο είναι μουγγός, το παραδέχεται και ο ίδιος: «Δεν μιλάω στους αντιπάλους μου μέσα στο γήπεδο, δεν ξέρω αν το γεγονός ότι είμαι μικρός τους κάνει να μην με σέβονται. Εμένα με νοιάζει μόνο να βελτιώνομαι, να γίνομαι όσο καλύτερος στο διάβασμα των φάσεων και στο παιχνίδι ψηλά».
Με τρεις λέξεις περιγράφει τον εαυτό του ως: «προσγειωμένο, προσηλωμένο και χαρούμενο». Λέει πως δεν τον ενοχλεί που δεν κάνει πράγματα, όπως όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας του, διότι: «ποτέ δεν ήμουν του έξω για να λέω ότι στερούμαι τις εξόδους. Προτιμώ τον ελεύθερο μου χρόνο να τον περνώ με την οικογένεια μου, ήρεμα και ήσυχα».
Η ιδιοσυγκρασία του θυμίζει περισσότερο ψυχρό Ελβετό, παρά θερμόαιμο Έλληνα. Κι όντως έτσι είναι. Γεννήθηκε στο Βάτβιλ πριν από 18 χρόνια ακριβώς και θεωρείται καθαρό τέκνο της παραγωγικής διαδικασίας του ελβετικού ποδοσφαίρου. Έχει αγωνιστεί σε όλες τις μικρές εθνικές (U15, 16, 17, 19) και είναι θέμα χρόνου να κληθεί και στην Εθνική Ανδρών. Το θέμα είναι άλλο; Ποιος θα προλάβει;
Η ελληνική ομοσπονδία έχει κάνει τις κινήσεις του, ο Στεργίου βρίσκεται πολύ ψηλά στην λίστα του Τζόνι Φαν’τ Σχιπ, ο οποίος εξετάζει πολύ σοβαρά να τον συμπεριλάβει σε κάποια από τις επόμενες κλήσεις. Τι θα αποφασίσει ο μικρός σε περίπτωση που κληθεί τόσο στην Εθνική Ελλάδας, όσο και στην Εθνική Ελβετίας; Ακόμα άγνωστο.
Στο πρόσωπο του Στεργίου, πολλοί ξένοι scout βλέπουν μία κόπια του Σωκράτη Παπασταθόπουλου και δεν είναι τυχαίο ότι η Μπορούσια Ντόρτμουντ (μαζί με αμέτρητα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ που σκανάρουν τέτοια wonderkids όπως η Σεβίλλη και η Ρεν) τον έχουν τσεκάρει αμέτρητες φορές, τον ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά.
Για Ελλάδα; Η τιμή του (και η φήμη του) μάλλον αφήνουν την χώρα μας εκτός πλάνου σε ότι αφορά την εξελικτική του διαδικασία. Αν η καριέρα του συνεχίσει να τρέχει με 200 χλμ./ώρα, τότε ο Λεωνίδας Στεργίου πολύ σύντομα θα είναι ο επόμενος Έλληνας παίκτης σε top ευρωπαϊκό κλαμπ.
