Έχει ρουφήξει όλη την ενέργεια από την ομάδα, έχει επικεντρώσει το ενδιαφέρον αποκλειστικά στον στόχο αυτό και έχει αφήσει- κακώς- όλα τα υπόλοιπα σε δεύτερη μοίρα. Το επιβεβαιώνουν και οι αριθμοί. Στους τελευταίους έξι αγώνες της κανονικής διάρκειας με Παναιτωλικό, Πανιώνιο, Αστέρα, ΑΕΚ, Λαμία και Ατρόμητο ο Άρης έχει μόλις μια νίκη και τρεις ήττες. Επίδοση που τον εκτροχίασε ολοκληρωτικά από το να τερματίσει τουλάχιστον στην 4η θέση και στο φινάλε τον έστειλε 6ο κάτω και από τον ΟΦΗ με μοναδικό πλέον στόχο στα πλει –οφ να αποφύγει την τελευταία θέση αφού θεωρητικά η έξοδος στην Ευρώπη δεν κινδυνεύει. Θα μου πείτε, και τι θα άλλαζε αφού πάλι από την ίδια αφετηρία εκκινείς στο Γιουρόπα Λιγκ; Είναι όμως και το πρεστίζ, η επιβεβαίωση της προόδου, η εγκαθίδρυση της νοοτροπίας μέσα στην ομάδα, ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, όταν μάλιστα φέτος το επίπεδο ήταν από τα χαμηλότερα των τελευταίων ετών.
Ο Ενινγκ, που έβγαλε σχεδόν όλη τη σεζόν με 12-13 παίκτες ήταν υποχρεωμένος να κάνει αυτή τη φορά ροτέισον εν όψει του ημιτελικού της Τετάρτης και από την εικόνα που εμφάνισε ο Άρης, προκύπτουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Εγώ θα ξεχωρίσω το έξοχο παράδειγμα νοοτροπίας και επαγγελματισμού που παρέδωσε ο Σόουζα στο χορτάρι. Με ελάχιστο χρόνο φέτος, μπήκε στο ματς σαν να παίζει τελικό. Πρώτος σε όλες τις μπάλες, δυνατός, παθιασμένος και σωματικά έτοιμος παρά την αποχή. Αν μη τι άλλο έδειξε ότι νιώθει από Άρη και σέβεται την παρουσία του στην ομάδα. Από κοντά και ο Ντιγκινί. Παρά το γεγονός ότι έχει παραγκωνιστεί από τον Γερμανό, δίνει πάντα αυτό που μπορεί και αποδεικνύει ότι θα παλεύει και το τελευταίο λεπτό που θα βρίσκεται στο ρόστερ αυτής της ομάδας.
Από τους Τόνσο, Σούντγκρεν, Μαρτίνες δυστυχώς ο Άρης δεν έχει πλέον να περιμένει και πολλά πράγματα. Έχουν μετατραπεί σε κομπάρσοι πολυτελείας, δίχως κίνητρο και φιλοδοξίες. Μοιάζουν να μην είναι ενταγμένοι στην ομάδα, ο προπονητής έχει απολέσει την εμπιστοσύνη τους σε αυτούς και οι ίδιοι στον εαυτό τους. Κάτι ανάλογο ισχύει και με τον Μαντσίνι που παλεύει ακόμη να βρει τον ρόλο του και δεν αρκούν 2-3 περίτεχνες ενέργειες που δείχνουν ότι έχει ποιότητα αλλά όχι ουσία.
Για τον νεαρό Μπακούτση που πήρε πρώτη φορά φανέλα βασικού, το χθεσινό ματς μπορεί να αποδειχθεί αρκετά διδακτικό. Με όλα τα ελαφρυντικά λόγω ηλικίας και παραστάσεων, θα περίμενε κανείς να προσπαθήσει τουλάχιστον λίγο παραπάνω. Να τρέξει, να μοχθήσει, να πάρει έστω μια κίτρινη κάρτα. Να δικαιώσει το ρίσκο που πήρε ο προπονητής του, αφήνοντας για χάρη του στον πάγκο, τον πιο έτοιμο Αμπου Μπα. Έδειξε ότι έχει αρκετό δρόμο να διανύσει… Προσωπικά θεωρώ ότι χθες ήταν αχρείαστη και η επιβάρυνση για Λάρσον και Γκάμα, αλλά έπαιξαν μόλις ένα ημίχρονο οπότε μικρό το κακό.
Την Τετάρτη στο ΟΑΚΑ θα είναι ένα άλλο ματς. Το περιμένει καιρό τώρα η ομάδα. Οι παίκτες γνωρίζουν την σημασία του, αρκετοί βασικοί πήραν πολύτιμες ανάσες (Κόρχουτ, Βέλεθ, Κουέστα, Ιντέγε, Δεληζήσης) και ο στόχος είναι ένας και αδιαπραγμάτευτους. Να πάρει η ομάδα του Ενινγκ αποτέλεσμα που θα κάνει ανοικτή την πρόκριση στη ρεβάνς....
