Η βαθμολογία της Ελλάδας κατρακυλάει τα τελευταία χρόνια και αν δεν μπει σύντομα ένα στοπ στην καταβύθιση, οι ελληνικές ομάδες θα γίνουν ο… παρίας της Ευρώπης. Δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει αρκετοί τι σημαίνει η συμμετοχή από τη σεζόν 2021-22 σε μια διοργάνωση που η ΟΥΕΦΑ έχει βαφτίσει Europa Conference League. Ουσιαστικά θα είναι η 3η κατηγορία των διοργανώσεων της ΟΥΕΦΑ, διοργάνωση που ουσιαστικά γίνεται για να βοηθήσει και τις ομάδες που προέρχονται από τα χαμηλά στρώματα του ranking και από τις πιο αδύναμες χώρες στη βαθμολογία της. Με λίγα λόγια ο ποδοσφαιρικός κατιμάς. Πιο χαμηλό επίπεδο, λιγότερο αναγνωρίσιμες ομάδες, μικρότερες δυνατότητες εμπορικής εκμετάλλευσης. Διοργάνωση που θα γίνεται λίγο πιο ενδιαφέρουσα μόνο σε προχωρημένο στάδιο, όταν θα εισέρχονται σε αυτή, ομάδες από χώρες που είναι πιο ψηλά στο ranking. Αυτά συνοπτικά, δεν χρειάζεται από τώρα να μπούμε σε λεπτομέρειες.
Αυτή τη στιγμή κι αν ο Ολυμπιακός δεν κάνει ακόμη ένα θαύμα και αν οι ελληνικές ομάδες του χρόνου, σε μια τελευταία ευκαιρία που θα έχουμε ως χώρα, δεν έχουμε σοβαρή εκπροσώπηση από τις ομάδες που έχουν εξασφαλίσει ευρωπαϊκό εισιτήριο, κινδυνεύουμε να βγάζουμε πλέον σε μόνιμη βάση τέσσερις και όχι πέντε ομάδες στην Ευρώπη – και το χειρότερο – αυτές να εκκινούν από τον 2ο προκριματικό γύρο και να απαιτείται μια τρελή κούρσα για να φτάσουν σε μια διάκριση.
Άλλο πράγμα χρειάζεται να γίνει κατανοητό, και δυστυχώς ούτε ο θριαμβευτής του Λονδίνου φαίνεται να το κατανοεί. Ότι αν συνεχίσουμε να ενδιαφερόμαστε μόνο για… τον διπλανό μας και πως θα του βγάλουμε το μάτι, πως θα ελέγξουμε τις ενώσεις, την ΚΕΔ, τους διαιτητές, τις επιτροπές, όταν εφαρμόζουμε τους νόμους όποτε μας συμφέρει και τους αλλάζουμε εν μια νυκτί, πάλι όταν μας συμφέρει, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να βάλουμε την χώρα σε ένα ποδοσφαιρικό μεσαίωνα.
Η λύση είναι μια για τις ομάδες πρωτίστως. Να κάνουν επενδύσεις. Να χτίσουν ή να βελτιώσουν τα γήπεδά τους, να στελεχώσουν τις ΠΑΕ με στελέχη που να γνωρίζουν το αντικείμενο, να είναι καταρτισμένοι και εξωστρεφείς, Να ρίξουν βάρος και χρήμα στις Ακαδημίες, να αναπτύξουν δίκτυο σκάουτινγκ και συνεργασιών ώστε να πωλούν ό,τι καλύτερο διαθέτουν. Όχι καιροσκοπικά, αρπακόλλα και με δουλειές του ποδαριού. Σχέδιο, πλάνο, οργάνωση και εκτέλεση από ανθρώπους με όραμα και γνώση. Αλήθεια για σκεφτείτε, πόσα από αυτά που σας περιγράφω υπάρχουν στις ελληνικές ομάδες. Και μην βιαστεί κάποιος να πει ότι στην Ελλάδα δεν γίνονται αυτά. Αυτή είναι διαχρονικά η εύκολη λύση, η δικαιολογία πάνω στην οποία πατάνε οι… φωστήρες του ελληνικού ποδοσφαίρου για να κάνουν τα δικά τους. Αυτός που έχει πλάνο, σχέδιο, όραμα και δεν βολεύεται στις εύκολες λύσεις, στο τέλος δικαιώνεται. Όσοι επενδύουν σε έλεγχο της ΕΠΟ, της ΚΕΔ, αναζητούν ομάδες-δορυφόρους για να κάνουν φιλικά μέσα στη σεζόν, πρόσκαιρα σίγουρα κάτι θα κερδίσουν. Μπορεί και ένα πρωτάθλημα, όπως έγινε πέρσι. Μακροπρόθεσμα όμως θα αποτύχουν και θα οδηγήσουν την χώρα στην 17η θέση του ranking της ΟΥΕΦΑ.
Προφανώς και η ευρωπαϊκή διάκριση του Ολυμπιακού δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα όσα έχει υποφέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο και αρκετές ομάδες (μεταξύ αυτών και ο Άρης) εξαιτίας του. Δεν εξαγνίζει τον ρόλο του ερυθρόλευκου σωματείου στο ελληνικό ποδόσφαιρο, πολλές από τις πληγές του οποίου έχουν την υπογραφή του φαρδιά πλατιά. Ούτε δικαιολογεί παρελθούσες και μελλοντικές προσβλητικές και εμπρηστικές συμπεριφορές προβεβλημένων παραγόντων του και ΜΜΕ της επιρροής του. Δείχνει όμως τον δρόμο και τον τρόπο που θα πρέπει να λειτουργούν όλες οι ομάδες και ιδίως αυτές που έχουν την οικονομική δύναμη. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο, δεν μπορεί η άκρως ποδοσφαιρική λογική που επικρατεί στο σωματείο του Πειραιά τα τελευταία δυο χρόνια να μην σχετίζεται με την αδυναμία του να επιβάλει στο ελληνικό ποδόσφαιρο τις «θέσεις» και τις «μεθόδους» του. Αυτή η αδυναμία να ελέγξει το «εξωτερικό» περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου τον οδήγησε στο να οικοδομήσει ένα άρτιο και τεχνοκρατικό «εσωτερικό» περιβάλλον της ανώνυμης εταιρίας του. Και δρέπει τις δάφνες της επιλογής αυτής, τεράστια οικονομικά οφέλη και διεθνείς διακρίσεις και προβολή. Το αν θα… ξανακυλίσει στον έλεγχο του «εξωτερικό» περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου μένει να αποδειχθεί.
Προσωπικά δεν ποντάρω τα λεφτά μου στο μνημόνιο που υπεγράφη με την ΟΥΕΦΑ και την ΦΙΦΑ. Είναι πικρή η εμπειρία της Ελλάδας σε μνημόνια τα οποία διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό της χώρας και πλήγωσαν τη δημοκρατία. Θα ποντάρω στην βούληση του καθενός που έχει στα χέρια του μια ελληνική ομάδα. Στη θέλησή του να ξεφύγει από τη μίζερη ελληνική πραγματικότητα και τη λογική τους ποιος σφυρίζει την Κυριακή, από ποια ένωση είναι ο βοηθός και ποιος ελέγχει το VAR. Είναι αυτό εφικτό; Όσο ζω, ελπίζω…
