Πέρασαν πολλά χρόνια, μεσολάβησαν διάφορα, εκείνο που αναμφίβολα έμεινε αναλλοίωτο στο πέρασμα των ετών ήταν ο σεβασμός απέναντι στον άνθρωπο που γαλούχησε γενιές και γενιές οπαδών του ΠΑΟΚ. Απέναντι στον άνθρωπο που μάλλον φαντάζει αδύνατο να καταλάβει την κληρονομιά που άφησε πίσω του, απέχοντας από το γήπεδο, όπως σημείωσε και ο Λευτέρης Δούκας:
«Απέχοντας από το γήπεδο, ήταν αδύνατον να καταλάβει την κληρονομιά που άφησε πίσω του.
Πως ενέπνευσε σε τέτοιο βαθμό τις επόμενες γενιές και χάρη σ΄εκείνον, η Τούμπα παραμένει, μια από τις σκληρότερες έδρες του κόσμου. Δική του παρακαταθήκη...
Το αντιλήφθηκε την περίοδο της περιπέτειας του, όταν τον επισκέφτηκε πάνω από 5χιλ κόσμος.
Παλιοί συνοδοιπόροι και συναγωνιστές, κάποιοι που είχαν γαλουχηθεί την εποχή που μεσουρανούσε, νεότεροι που είχαν μεγαλώσει ακούγοντας διηγήσεις των αμέτρητων σελίδων ιστορίας που έγραψε. Πέρασαν ακόμα και 16χρονοι, που ντρέπονταν να μπούνε στο δωμάτιο και τον χάζευαν από απόσταση. Δεν είναι τόσο εύκολο, να πλησιάσεις κάποιον που είχε ξεπεράσει τα όρια του μύθου.
Εκείνος στον κόσμο του, «πως είσαι Στρατηγέ;» τον ρωτούσαν και γύριζε την κουβέντα στον Σβιντέρσκι και τον Άκπομ, αναλύοντας τις μεταξύ τους διαφορές.
Δε συγκαταλέγομαι στους επισκέπτες, έτρεμα στην ιδέα να τον δω ξαπλωμένο, τυλιγμένο με καλώδια (έτσι έλεγε τον ορό, στη «διάλεκτο» του).
Αυτόν που όταν άνοιγε τα χέρια του, σκέπαζε όλη την κερκίδα και με κάθε του σύνθημα, σειόταν η γη.
Να όμως που επιστρέφει όρθιος, στο ίδιο περιβάλλον, εκεί που ενέπνευσε ένα λαό και η αύρα του θα υπάρχει παντοτινά...»
