Φτάσαμε αισίως στο 2020 μα τίποτα ουσιαστικό δεν φαίνεται να έχει αλλάξει στα ελληνικά γήπεδα όσον αφορά τις βασικές συνθήκες διεξαγωγής ενός ποδοσφαιρικού αγώνα και το αυτονόητο της τήρησης δύο βασικών του αρχών: των διαστάσεων του γηπέδου και της προστασίας της σωματικής ακεραιότητας των αθλητών.
Πέρασαν οκτώ ολόκληρα χρόνια από τον Γενάρη του 2012 όταν οι «Ζωσιμάδες» είχαν μετατραπεί σε πίστα πατινάζ που θα ζήλευαν και τα καλύτερα χιονοδρομικά κέντρα της χώρας, με τον γνωστό και μη εξαιρετέο διαιτητή Σπάθα να ξεκινάει (και να ολοκληρώνει) ένα ματς του ΠΑΣ Γιάννινα με τον Παναθηναϊκό για το πρωτάθλημα με 40 λεπτά καθυστέρηση.
Η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι τότε είχαν εμφανιστεί τα περίφημα εκχιονιστικά σκούπες (ένας θεός να τα κάνει) για να καθαρίσουν υποτίθεται τον πάγο, προκαλώντας γέλωτα και θλίψη μαζί.
Την Τετάρτη δεν έγινε ούτε αυτό, έστω για τα μάτια του κόσμου.
Για την ιστορία, ο Ζεσουάλδο Φερέιρα δήλωνε μετά το περίφημο ματς του ’12 «δεν είμαι προπονητής του χόκεϊ», ο Κατσουράνης «ευτυχώς βγήκαμε ζωντανοί από αυτό το γήπεδο» και ο Σεμπαστιάν Λέτο «θα πάω στο dancing on ice. Κωστόπουλε έρχομαι!»…
Τότε ο Παναθηναϊκός είχε προβεί σε οργισμένη ανακοίνωση διαμαρτυρίας, αλλά έκανε ουσιαστικά μία τρύπα στον… πάγο.
Τώρα δεν έβγαλε μιλιά, ενώ ο διαιτητής Φωτιάδης από την Καστοριά δεν ασχολήθηκε καν με το ζήτημα. Σιγά το θέμα για να ασχοληθεί..
Επειδή είχαν «ακυρωθεί» 15 μέτρα πλάτος και 90 μέτρα μήκος; Ή μήπως διότι οι παίκτες των δύο ομάδων μόλις και μετά βίας μπορούσαν να φρενάρουν για να σταθούν στα πόδια τους;
Στην Ελλάδα είμαστε. Και οι αντίπαλοι στο ίδιο γήπεδο αγωνίζονταν, άρα ίδιες οι συνθήκες, ανεξαρτήτως εάν οι διαστάσεις ήταν άλλες και υπήρχε πασιφανής κίνδυνος τραυματισμών. Σιγά τα ωά.
Για αυτό το ματς όμως οφείλεις να κάνεις ποδοσφαιρική ανάλυση, όπως και οκτώ χρόνια πριν.
Ξεκινάς λοιπόν να ορίζεις τη σκέψη σου από το γεγονός ότι στόχος του Παναθηναϊκού φέτος είναι το Κύπελλο.
Πόθεν προκύπτει αυτό; Υπάρχει στο ρόστερ του Παναθηναϊκού Μπεργκ όπως το 2014 που τον πήρε απ’ το χεράκι; Εδώ δεν υπάρχει ούτε… Παμλίδης, είναι η απάντηση. Υπάρχει όμως η τοποθέτηση του Γιώργου Δώνη που έθεσε ξεκάθαρα ως στόχο τη διάκριση του τριφυλλιού στο θεσμό και επιπλέον υφίσταται η αποδεδειγμένη ανταγωνιστικότητα του Παναθηναϊκού στα ντέρμπι.
Αρα, υπάρχουν βάσιμες ελπίδες πρόκρισης σε διπλά ματς, ακόμα και κατάκτησης του τροπαίου σε ενδεχόμενο τελικό.
Με τη διαφορά ότι για να παίξεις κάποιο ντέρμπι θα πρέπει να περάσεις το θεωρητικά «μικρότερο» αντίπαλο που θα σου προκύψει και το «τριφύλλι» τα βρίσκει σκούρα σε αυτά τα ματς.
Οχι και τόσο απλό συνεπώς το εγχείρημα για τη φάση που βρίσκεται σήμερα ο σύλλογος, πόσο μάλλον όταν ακόμα και ομάδες του Παναθηναϊκού που κόστιζαν εκατομμύρια είχαν ηττηθεί από αντιπάλους τύπου Εργοτέλη, με την περίφημη τότε φράση του Τεν Κάτε για… πριμαντόνες, ενώ και η παρέα του «βασιλιά Μάρκους» είχε χρειαστεί την παράταση στη Λεωφόρο για να ξεπεράσει το εμπόδιο του ΟΦΗ, που ουδεμία σχέση είχε τότε με την παρούσα έκδοση των Σαμαράδων, πριν βρεθεί στον τελικό με τον ΠΑΟΚ.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να σκοράρει τρεις φορές εάν δεχθεί γκολ στο ΟΑΚΑ από τον ΠΑΣ ή να νικήσει με καθαρό 2-0 ενόσω σκοράρει με το σταγονόμετρο.
Ανέφικτο όχι, δύσκολο όμως σαφώς.
Οπως και να έχει εάν δεν τα καταφέρει θα πρόκειται περί πλήρους αποτυχίας, μίας ακόμα των τελευταίων χρόνων μετά τα χουνέρια της Λαμίας. Ξεκάθαρα. Και φυσιολογικά θα στηθούν άπαντες στον τοίχο.
Πριν το… απόσπασμα όμως, είναι σώφρων να περιμένουμε τη ρεβάνς και την έκβασή της.
Η επόμενη σκέψη πηγαίνει στο ματς της Τετάρτης στους «Ζωσιμάδες» αυτό καθεαυτό, έτσι όπως διεξήχθη, παρότι είναι ντροπή που διεξήχθη εν έτει 2020 με τις συνθήκες που είδε όλος ο κόσμος αλλά μάλλον λίγοι μπορούν να κατανοήσουν σε πλήρες εύρος.
Στα αίτια και τις ευθύνες της ήττας από μία ομάδα κατώτερης κατηγορίας, παρότι έχει ειδικό βάρος ως φανέλα και είναι αήττητη 15 ματς φέτος.
Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
Ο Γιώργος Δώνης έχει μεγάλη ευθύνη για το αποτέλεσμα και κυρίως για την εικόνα της ομάδας στο πρώτο ημίχρονο και την προσαρμογή της στην τραγελαφική ειδική κατάσταση που συνάντησε.
Οχι επειδή άφησε στην Αθήνα τους Σένκεφελντ, Ινσούα, Γιόχανσον και Μακέντα, άλλωστε και οι τέσσερις είχαν πει στο ιατρικό τιμ ότι αισθάνονται ενοχλήσεις, όπως και ο Κουρμπέλης που δεν ξεκίνησε και μπήκε αναγκαστικά στο ματς μετά τον τραυματισμό του Αποστολάκη.
Οταν υπάρχει κίνδυνος να χάσεις παίκτες για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν ρισκάρεις. Ούτε γιατί ξεκίνησε ο Μπεκ και χάθηκε έτσι η ευκαιρία για κράξιμο στον Κολοβό. Αλλά διότι με την αριστερή πλευρά «ακυρωμένη» και τον Μπεκ ανύπαρκτο στην «καθαρή» απέναντι πλευρά, έπρεπε να αλλάξει πτέρυγα στον Χατζηγιοβάνη και να τον φέρει στα δεξιά.
Αριστερά όπου βρίσκονταν ο Χατζηγιοβάνης σ’ όλο το πρώτο ημίχρονο είχε τεθεί κι αυτός εκτός αγώνα, και με τον Δανό σε αυτήν την κατάσταση δεν υπήρχε κανείς να απειλήσει από τα άκρα.
Το βάρος ο Δώνης στο πρώτο ημίχρονο το έδωσε στο να εξηγεί στους πράσινους το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρέπει να παίζουν από τη δεξιά πλευρά γιατί από αριστερά δεν γινόταν να υπάρξει ανάπτυξη και δεν εντόπισε στα επιμέρους.
Αντιθέτως το δούλεψε μετά την ανάπαυλα των ημιχρόνων, άλλαξε σωστά το σύστημα 4-4-2 και έφερε τον Ζαχίντ δεξιό χαφ που όμως έκλεινε ως 10άρι στον άξονα αφού ήταν ακυρωμένη η δεξιά πτέρυγα στο δεύτερο ημίχρονο.
Ευθύνες έχουν και οι παίκτες διότι δεν έβαλαν ποτέ το μαχαίρι στα δόντια και ειδικά στο πρώτο ημίχρονο ψάχνονταν και φοβόντουσαν μην πάθουν καμία ζημιά από τραυματισμό, αλλά δεν τους έλεγες έπ’ ουδενί αδιάφορους.
Περισσότερο ήταν ζήτημα καθυστερημένης προσαρμογής στις ειδικές συνθήκες. Ο Περέα για παράδειγμα ήταν κάκιστος αλλά ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι το βασικό του χαρακτηριστικό δεν είναι το πάθος, ούτε ότι δεν πάλεψε όσο έπαιξε.
Δεδομένο είναι επίσης ότι την προσαρμογή στις παραπάνω συνθήκες την είχαν σε μεγαλύτερο βαθμό οι παίκτες του ΠΑΣ, οι οποίοι και πιο εξοικειωμένοι είναι στις γιόμες ελέω της κατηγορίας που αγωνίζονται, και έπαιζαν σε οικείο περιβάλλον και σε έναν «ειδικό» αγωνιστικό χώρο που είχαν πατήσει την προηγούμενη μέρα στην προπόνηση, και είχαν το κίνητρο στα ύψη επειδή αντιμετώπιζαν τον Παναθηναϊκό.
Η ρεβάνς στο ΟΑΚΑ είναι μία άλλη ιστορία και το μόνο σίγουρο είναι πως οι πιθανότητες είναι πλέον απόλυτα μοιρασμένες.
