Πάει ο παλιός ο χρόνος λοιπόν. Πάει και μια ολόκληρη δεκαετία. Αυτή που είχε μπει με τον καλύτερο τρόπο και μας είχε βρει μέσα στην… τρέλα (αλλιώς έπρεπε να γραφτεί, αλλά άστο χρονιάρες μέρες που ‘ναι) και στο αντίο της μας βρίσκει χειρότερα από ποτέ. Μέσα στην ξενέρα, την μιζέρια και την αβεβαιότητα. Από το νταμπλ, τους παιχταράδες, την υγεία στην κερκίδα, τις πορείες στην Ευρώπη και την διοίκηση από ΚΑΝΟΝΙΚΟ πρόεδρο, στο σημερινό χάλι με το ταβάνι σου (αφού δεν έπεσες…) να είναι να μπεις στα πλέι οφ.
Δεν γράφεται αυτό το άρθρο για μνημόσυνο, ούτε δίκην ανασκόπησης. Τα ξέρετε και τα ξέρουμε όλα τα παραπάνω και όσο το σκαλίζεις όλο και περισσότερο χαλιέσαι και πονάς. Το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα και σε τι μπορούμε να ελπίζουμε. Διότι όσο και να ψάχνει κανείς έναν λόγο για να είναι αισιόδοξος για την επόμενη μέρα δυστυχώς δεν θα βρει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ συγκεκριμένη απάντηση στο ερώτημα κάθε Παναθηναϊκής συζήτησης σχετικά με το πότε θα σταματήσει όλο αυτό. Δυστυχώς αλλά προσωπικά αυτό απαντάω σε όποιον με ρωτάει «τι βλέπεις;» αφού δυστυχώς… δεν βλέπω.
Μακάρι να εμφανιστεί αύριο ένας τρελός με φράγκα και να πει «πάμε πάλι δυνατά να τους πατήσουμε», μακάρι να πάρει ο Γιαννακόπουλος αυτά που ζητάει και να προχωρήσει, μακάρι γενικώς να γίνει ΚΑΤΙ όμως από ευχές χορτάσαμε. Το θέμα είναι η (σκληρή) πραγματικότητα και πως μπορείς να την αλλάξεις. Για την ώρα δεν μπορείς, δεν υπάρχει κάτι χειροπιαστό. Κι αυτό είναι ότι χειρότερο. Να μην μπορείς να έχεις ούτε όραμα. Να σε καλούν σε συνάντηση big 4 και ασχέτως αν η φανέλα σου ζυγίζει όσο των άλλων τριών μαζί, να απορείς τι διάολο θέλουν από σένα, τι θα πεις και κυρίως ποιος θα ασχοληθεί σοβαρά μαζί σου. Εκεί φτάσαμε. Ή μάλλον και εκεί…
Το ότι πάει να επιστρέψει μια σχετική κανονικότητα στις πληρωμές σε κανέναν δεν λέει τίποτα πέρα από αυτούς στους οποίους υπάρχουν οφειλές. Είναι τόσα πολλά αυτά που έγιναν από τη μέρα που ο Αλαφούζος αποφάσισε να τραβήξει την πρίζα, είναι τόσο εκκωφαντική η σιωπή του (από τους λόγους για τους οποίους το έκανε μέχρι ακόμη και τις υπογραφές και τις ανακοινώσεις με τον Ταϋλανδό για τον οποίο κανείς και ποτέ δεν είπε τι έγινε) που δεν το σώζει μια ανανέωση στον Κουρμπέλη ή τον Χατζηγιοβάννη. Ούτε καν ο Μπεργκ που σας έχω γράψει ότι θα αναμένεται να έρθει το καλοκαίρι και που ακόμα γελάω με τις διαψεύσεις που δεν «πέρασαν» ούτε στο ραδιόφωνο του ιδιοκτήτη. Αλήθειες είναι που θέλει να μάθει ο κόσμος και οι απορίες είναι ένα σωρό.
Από εκεί και πέρα δεν είχες που δεν είχες όραμα, τουλάχιστον πέρσι στο πρώτο μισό έβλεπες έστω λίγο μπαλίτσα. Τώρα ΟΥΤΕ και αυτό. Δυστυχώς αλλά ότι και να ακούει για το πρότζεκτ που προχωράει και τα βήματα που δήθεν γίνονται αυτό που βλέπουμε είναι πολύ λιγότερο από αυτό που περιμέναμε έστω και με αυτά τα υλικά. Εκτός κι αν η μπάλα που παίζει ο Παναθηναϊκός αλλά και τα αποτελέσματα που (δεν) παίρνει παραπέμπουν σε μια ομάδα που δουλεύει επί ενάμιση χρόνο το ίδιο πράγμα με τον ίδιο άνθρωπο… Δεν είναι μομφή για τον προπονητή αυτό, άλλωστε και ο ίδιος άλλα περίμενε και άλλα έλεγε, απλά δεν του έκατσαν και το πράγμα μοιάζει απίθανο να γυρίσει.
Καλή χρονιά να έχουμε όλοι, με υγεία πάνω απ’ οτιδήποτε, αλλά για να φτάσουμε να πούμε και καλή ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗ χρονιά υπάρχει μεγάλη απόσταση. Αν θέλουμε να το πούμε και να το εννοούμε και όχι από συνήθεια. Στενάχωρα όλα αυτά, μαυρίσαμε πάλι τις ψυχές μας, αλλά τουλάχιστον να μην κοροϊδευόμαστε.
