MENU

Dura lex sed lex. Σκληρός νόμος, αλλά νόμος. Αυτό είναι το VAR. Ένα άψυχο μηχάνημα που δεν έχει συναισθήματα. Δεν χαμπαριάζει από σκληρές έδρες. Δεν επηρεάζεται από την οχλοβοή. Δεν υπολογίζει από το σκορ. Ότι είναι να δείξει θα το δείξει. Κι από εκεί και μετά ας αποφασίσει ο ανθρώπινος παράγοντας.

Στην ιστορία του (ελληνικού) ποδοσφαίρου έχουν γίνει δεκάδες, εκατοντάδες τέτοια ματς, όπως αυτό του ΠΑΟΚ με την Ξάνθη. Ματς που στραβώνουν από το πουθενά, ματς που η μπάλα δεν θέλει να μπει τίποτα και χρειάζεται αυτή η μία, η ανεπαίσθητη, η καθιερωμένη εύνοια του ισχυρού.

Αυτό που βαφτίστηκε «ανθρώπινο λάθος» για να εξαγνίσει «χειρουργεία». Πάνω σε τέτοια (άλλοτε αθώα και άλλοτε πράγματι ανθρώπινα) λάθη στηρίχθηκαν καρδιές πρωταθλητή, εφευρέθηκαν δυναμόμετρα, δικαιολογήθηκαν τα αδικαιολόγητα, έγινε το άσπρο μαύρο.

Το 50-50 είναι μια ουτοπία, όποιος πιστεύει σε τέτοιες μπούρδες, μάλλον μπερδεύει τα ρομπότ με τους ανθρώπους. Τα ρομπότ όμως, τα μηχανήματα μπορούν να το προσεγγίσουν όσο μπορούν περισσότερο. Αρκεί να το θέλει και ο άνθρωπος.

Στην Τούμπα, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να κάνει ότι γουστάρει. Ότι του καπνίσει. Και να μην δίνει και λογαριασμό σε κανέναν. Δική του είναι η τηλεοπτική παραγωγή από το PAOK TV (αφού κανένα τηλεοπτικό κανάλι δεν του έκανε οικονομική προσφορά αντάξια του εμπορικού μεγέθους του), δικά του είναι τα πλάνα του VAR, δικές του οι κάμερες, δικό του το γήπεδο δικό του όλα.

Θα μπορούσε να κόβει και να ράβει. Να μοντάρει. Να εμφανίσει μόνο την δική του αλήθεια, αυτή που τον βολεύει, αυτή που τον συμφέρει. Θα μπορούσε να εφευρίσκει ένα σωρό δικαιολογίες για να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα σε άβολες φάσεις. Χάλασε η κάμερα, ένα κεφάλι μπήκε μπροστά, έχασε το πλάνο ο καμεραμάν, χάθηκε το ριπλέι, εξαφανίστηκε το πλάνο, κόπηκε το ρεύμα, χάλασε το ίντερνετ, κόλλησε η πόρτα. Οτιδήποτε. Όρεξη και φαντασία να έχεις και από δικαιολογίες ένα σωρό.

Κι όμως, εκείνος προτιμά / επιλέγει το ριψοκίνδυνο. Να δείχνει τις φάσεις, όπως πραγματικά είναι! Από όλες τις κάμερες. Από όλες τις γωνίες. Σε αργή και γρήγορη κίνηση. Με ψύχραιμο και ουδέτερο σχόλιο. Επίσης, καταγράφει και τις αφίξεις των φιλοξενουμένων στο γήπεδο. Κανονικό βίτσιο.

Είναι σπάνιο να ακυρώνονται σε μία ομάδα τρία γκολ στο ίδιο παιχνίδι. Κι όχι σε μία τυχαία ομάδα. Σε μία ομάδα που παίζει στην γεμάτη και φανατική έδρα της. Σε μία ομάδα που κάνει σκληρό πρωταθλητισμό και δεν έχει το παραμικρό περιθώριο για απώλεια. Κι όχι στο 2-0 ή στο 3-0. Στο 0-0. Στην κόψη του ξυραφιού. Εκεί που μετράει. Έγινε όμως. Dura lex sed lex.

Στα δύο πρώτα γκολ ο Σβιντέρσκι είναι οφσάιντ όσο πατάει η γάτα. Στην μία είναι το μισό του πόδι, στην άλλη τα πόδια είναι στην ευθεία όμως ο κορμός του είναι μπροστά τόσο, όσο. Ε, και λοιπόν; Δεν υπάρχει λίγο ή πολύ οφσάιντ. Υπάρχει μόνο οφσάιντ. Στην γρήγορη κίνηση το ανθρώπινο μάτι κάπου θα ξεγελιόταν. Η διαιτητική ψυχολογία λέει ότι μετά από ένα, δύο ακυρωθέντα γκολ, δύσκολα ακυρώνεις και τρίτο. Κάπου εδώ, έρχεται το VAR να λύσει το πρόβλημα του ανθρώπινου παράγοντα. 

Στην Τούμπα είδαμε το VAR που θέλουμε, το VAR που ονειρευόμαστε, το VAR που θέλουμε παντού. Να είναι εκεί για να ακυρώνει ως οφσάιντ τρία γκολ του «ισχυρού» κι ας παίζει στην έδρα του. Κι ας φωνάζει ο κόσμος. Κι ας είναι το αποτέλεσμα κολλημένο στο 0-0.

Να είναι εκεί για να δίνει το δικαίωμα στον διαιτητή να κρίνει μόνος του μέσω ριπλέι αν το πέναλτι που ζητά ο ισχυρός στο 0-0 για εμφανές χέρι είναι παράβαση ή όχι. Τόσο ο διαιτητής, όσο και ο τηλεθεατής αντιμετωπίστηκαν με τον δέοντα σεβασμό από το PAOK TV, που στα μάτια των καχύποπτων θα μπορούσε να μεροληπτήσει.

Τα πλάνα που δόθηκαν έριξαν φως στα πάντα. Ο διαιτητής τα είδε στην οθόνη, δίχως εξωτερικούς θορύβους. Χωρίς να νιώθει ότι απειλείται. Χωρίς φωνές. Μόνος του. Αυτός και η οθόνη.

Ο ΠΑΟΚ δεν πήρε ούτε στραγάλι. Έτσι ήταν το σωστό, εξάλλου. Εν γνώση του. Κατ’ επιλογή του. Δεν χρειάζεται έπαινο για το αυτονόητο. Απλώς, ακόμα και το αυτονόητο πρέπει να υπογραμμίζεται στην Ελλάδα.

Το αυτονόητο είναι να μπαίνει μία ομάδα στο γήπεδο και να δίνει ότι έχει. Σε πείσμα των λιβελογράφων, η Ξάνθη παρατάχθηκε με ότι καλύτερο είχε στο γήπεδο. Αυτοί οι 11 κατέθεσαν ότι μπορούσαν. Λίγο η ρέντα, λίγο η μπάλα, λίγο το VAR για 80 λεπτά στρίμωξε τον ΠΑΟΚ, του έσφιξε για τα καλά την θηλιά στον λαιμό. Εδώ και δύο χρόνια καμιά ομάδα δεν κράτησε τον Δικέφαλο στο 0-0 για 80 λεπτά, όσο οι Θρακιώτες που έφαγαν τόσο bullying μέσα στην εβδομάδα, ότι τάχα θα πάνε για τουρισμό στην Θεσσαλονίκη.

Λύγισαν 10 λεπτά πριν το τέλος. Κι εκεί ισχύει (μεταφορικά) το dura lex sed lex. Κάποια στιγμή το γκολ θα έμπαινε. Μετά από τέσσερα δοκάρια, τρία ακυρωθέντα γκολ καμιά 20αριά κόρνερ και αμέτρητες ευκαιρίες, κάποια στιγμή θα έμπαινε. Ο μόνος τρόπος για να σκοράρει μία ομάδα που έβλεπε την εστία σαν κουμπότρυπα ήταν να μπει με την μπάλα στα δίχτυα. Κι έτσι μπήκε. Χρειάστηκε να μπει με την μπάλα στα δίχτυα ο Ντιέγκο Μπίσεσβαρ μετά από μία ακόμα ασύλληπτη απόκρουση του απίθανου Άμπαντ.

Οι τρεις πόντοι είναι πάντα κάτι πολύτιμο. Το καθαρό κούτελο είναι όμως ανυπολόγιστης αξίας…

Χαλίφης να σου πετύχει…