Δεν ήταν ακριβώς ένας μήνας του μέλιτος, αλλά ένα τρίμηνο του μέλιτος. Ένα τρίμηνο στο οποίο δεν χρειάστηκε να πάρει σχεδόν καμία κρίσιμη ή δύσκολη απόφαση, ένα τρίμηνο που είχε καθολική στήριξη, δικαιολογίες, πίστωση χρόνου. Αίφνης, το συννεφάκι εξαφανίστηκε, τα μέλια τελείωσαν και η πρώτη καυτή πατάτα είναι πια εξ’ ολοκλήρου στα χέρια του Ίλια Ίβιτς. Ίσως γρηγορότερα από ότι θα περίμενε, γρηγορότερα από ότι θα πίστευε. Η περίοδος χάριτος όμως τελείωσε.
Προσελήφθη στις 27 Αυγούστου λίγο μετά το εντός έδρας στραπάτσο από την Ξάνθη και την υπόσχεση του Δημήτρη Μελισσανίδη να τα γκρεμίσει όλα και να χτίσει ξανά από την αρχή. Ο χρόνος πίεζε ασφυκτικά για μεταγραφές, στην πραγματικότητα ο Ίβιτς δεν είχε το παραμικρό περιθώριο ούτε για προσθήκες ούτε για πωλήσεις. Μοιραία, η ΑΕΚ έμεινε ως είχε, ότι καλύτερο για τον Σέρβο, για να μην έχει την παραμικρή χρέωση -τουλάχιστον μέχρι τον Ιανουάριο- για ότι θα επακολουθούσε.
Δεν ήταν μία ομάδα που έχτισε ο ίδιος, δεν ήταν παίκτες που διάλεξε αυτός, την μονιμοποίηση του υπηρεσιακού Κωστένογλου την επέβαλλαν τα αποτελέσματα, όχι ο ίδιος, με άλλα λόγια ήταν κερδισμένος μονά - ζυγά. Αν η Ένωση ξεκινούσε να τσουλάει, τότε θα μπορούσε να δουλέψει σε καθεστώς ηρεμίας. Αν όχι, τότε δεν θα είχε καμία ευθύνη. Η τέλεια δουλειά.
Ο κόσμος της ΑΕΚ τον (υπο)δέχθηκε με πολύ θερμό τρόπο. Η θετική του συνεισφορά στο προηγούμενο reconstruction της ΑΕΚ από το 2004 ως το 2007 ήταν η καλύτερη συστατική επιστολή. Θυμίζω πως όταν μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό, περίπου 50 οπαδοί της Ένωσης πήγαν στο ξενοδοχείο για να τα ψάλλουν χοντρά στους παίκτες, ο Ίβιτς ήταν ο μόνος που εξαιρέθηκε από την εξίσωση: «Εσύ δεν φταις σε τίποτα. Άλλαξε τα όλα», ήταν το μήνυμα που πήρε.
Ακόμα και οι δύο ηχηρές παρεμβάσεις με αυστηρές ομιλίες του στα Σπάτα, πριν από το παιχνίδι με τον Βόλο και μετά το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό ήταν «εύκολη» δουλειά. Με την ομάδα να παραπαίει αγωνιστικά και την απόλυτη στήριξη της διοίκησης για σφίξιμο των λουριών μετά τα απανωτά πειθαρχικά παραπτώματα, η δουλειά του Ίβιτς ήταν καθαρά διεκπεραιωτική. Α piece of cake.
Ας μην γελιόμαστε, από την ημέρα που ο Μιγκέλ Καρντόσο αποχαιρέτισε την Ένωση, η ΑΕΚ βρίσκεται συνεχώς σε μία μόνιμη περίοδο αναζήτησης προπονητή. Άλλοτε με χαμηλότερη ένταση, άλλοτε με μεγαλύτερη, όπως τώρα. Δεν είναι μυστικό πως ο Σέρβος «δουλεύει» εδώ και καιρό ορισμένες περιπτώσεις που του αρέσουν (όπως για παράδειγμα ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς), ωστόσο ο ορίζοντας έμοιαζε να είναι το καλοκαίρι, όχι τώρα, άμεσα. Γι’ αυτό και τις «έτρεχε» ήρεμα, χωρίς να υπάρχει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τώρα, όμως αυτό άλλαξε. Το κουμπί συναγερμού πατήθηκε και πλέον ο Ίβιτς πρέπει να δείξει έμπρακτα την προεργασία που έχει κάνει. Τρεις μήνες δεν είναι μικρό χρονικό διάστημα, κάτι πρέπει να παρουσιάσει.
Στην καριέρα του ως τεχνικός διευθυντής ο Σέρβος έχει να επιδείξει ουκ ολίγα λαβράκια και αρκετές αστοχίες σε ότι αφορά ποδοσφαιριστές. Ωστόσο, μετρά ελάχιστες αποφάσεις για προπονητή, από αυτό που ουσιαστικά δηλαδή θα κριθεί, στην πρώτη του μεγάλη σοβαρή υπόθεση που θα διαχειριστεί στην δεύτερη θητεία του στην Ένωση.
Όταν το 2004 αποδέχθηκε την πρόταση του Ντέμη Νικολαΐδη να ανοικοδομήσουν από την αρχή την ομάδα, η επιλογή, η διαπραγμάτευση και η συμφωνία με τον Φερνάντο Σάντος ανήκε εξ’ ολοκλήρου στον τότε πρόεδρο της ΑΕΚ. Την επόμενη φορά που οι κιτρινόμαυροι έψαξαν για προπονητή, δύο χρόνια αργότερα, οι προτάσεις του Ίβιτς σημάδεψε ψηλά, αλλά εισέπραξε αρνητικές απαντήσεις.
Τόσο ο Κλοντ Πιέλ, όσο και ο Ερνέστο Βαλβέρδε απέρριψαν τις προτάσεις του και η επιλογή του Λορέντσο Σέρα Φερέρ είχε ξανά την σφραγίδα του Ντέμη, ο οποίος ταξίδεψε προσωπικά στην Ισπανία (δίχως τον Ίβιτς) για να κλείσει τον Ισπανό τεχνικό. Σημειολογικά, οι υπερ-αρμοδιότητες που απέκτησε σταδιακά ο Φερέρ στάθηκαν η αιτία για την αποχώρηση του Σέρβου, ο οποίος ένιωθε πια «καπελωμένος», με τις περισσότερες εισηγήσεις του να απορρίπτονται και αρκετές μεταγραφικές κινήσεις να γίνονται εν αγνοία του.
Στην μία σεζόν που έμεινε στον Ολυμπιακό (2007-08), δεν χρειάστηκε καν να μπει στο ψάξιμο προπονητή. Ο Τάκης Λεμονής ήταν ακλόνητος, κι όταν τελικά απομακρύνθηκε τον Μάρτιο, η λύση ήρθε εκ των έσω (Πεπ Σεγούρα) μετά από διοικητική απόφαση. Μάλιστα το διαζύγιο με τους ερυθρόλευκους που ακολούθησε μετά από μερικούς μήνες -σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής- αιτιολογήθηκε στην διαφωνία αναφορικά με τον επόμενο προπονητή: Ο Ίβιτς είχε προτείνει στον Σωκράτη Κόκκαλή λύσεις από την ιταλική αγορά, κάτι που δημιούργησε χάσμα φιλοσοφίας και τελικά ρήξη.
Η επόμενη φορά που επέλεξε προπονητή ήταν ακόμα χειρότερη. Το καλοκαίρι του 2008 μετακομίζει στο Βελιγράδι και τον Ερυθρό Αστέρα και πείθει τον σπουδαίο Ζντένεκ Ζέμαν να τον ακολουθήσει μαζί του. Ωστόσο, οι παραξενιές του Ζέμαν φέρνουν μία κατάσταση τρέλας στον σύλλογο. Ο Τσέχος αντέχει τρεις μήνες και απολύεται δίχως νίκη στα 5 παιχνίδια που κάθισε στον πάγκο της «ζβέζντα», κάτι πρωτοφανές. Η σεζόν έτρεξε με προπονητή τον (παλιό βοηθό του Σόλιντ στον Ολυμπιακό) Τσέντομιρ Γιανέφσκι, σε μία καταστροφική σεζόν με τον Ερυθρό Αστέρα να τερματίζει στην τρίτη θέση στο -21 από την κορυφή!
Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που ο Ίβιτς επέλεξε προπονητή, την τελευταία διετία, επέλεξε τον μανατζερικό στίβο μακριά από ομάδες και τέτοιου είδους έγνοιες, σκοτούρες και πίεση.
Τώρα όμως είναι υποχρεωμένος ξανά να επιλέξει. Τουλάχιστον να δείξει κάτι. Επαφές, επιλογές, προτάσεις, πλάνο, ξεκάθαρη φιλοσοφία. Ίσως, αλλιώς να τα υπολόγιζε και αλλιώς να του ήρθαν. Έτσι όπως έγιναν τα πράγματα πιθανώς να μην καταλήξει στον πρώτο υποψήφιο που είχε στο μυαλό του -αν ήταν τόσο εύκολο θα τον είχε κλείσει εδώ και καιρό.
Ο προπονητής στον οποίο θα καταλήξει (το όνομα, το συμβόλαιο, ο βαθμός δυσκολίας της περίπτωσης του) θα κρίνει πολλά για την ποιότητα της δουλειάς του. Ο Ίβιτς δεν θα κριθεί μόνο από το πρόσωπο που θα επιλέξει, αλλά και από τις εναλλακτικές επιλογές που θα παρουσιάσει. Διότι αν η ΑΕΚ χτυπήσει ξανά την πόρτα του Μανόλο Χιμένεθ ή οδηγηθεί σε μία νέα υπηρεσιακή λύση από την εγχώρια διαφορά, τότε είναι σίγουρο ότι δεν χρειάζεται τεχνικό διευθυντή για να το κάνει…
