Υπάρχουν δικαστικές υποθέσεις με ποδοσφαιρική εμπλοκή που βαλτώνουν είτε γιατί οι κατηγορούμενοι προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο είτε γιατί οι δικαστές δεν τολμούν να προχωρήσουν και να πράξουν το καθήκον τους.
Και όμως: Ο οποιοσδήποτε κατηγορούμενος, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται, πρέπει να επιδιώκει την εκκαθάριση μιας δικαστικής του υπόθεσης. Διότι στην αντίθετη περίπτωση καθίσταται όμηρος των μέσων μαζικής επικοινωνίας, τα οποία ανακυκλώνουν διαρκώς (Και δικαίως) τις υποθέσεις μείζονος κοινωνικού ενδιαφέροντος με βαριά ονόματα.
Ανεξάρτητα από τη στάση του κάθε κατηγορουμένου, η Δικαιοσύνη οφείλει να έχει ενιαία συμπεριφορά. Είτε πρόκειται για την ποινική είτε για την πειθαρχική.
Δύο παραδείγματα:
-Η υπόθεση του Koriopolis ταλαιπωρήθηκε σε ανακριτικά γραφεία, άνθρωποι που προφυλακίστηκαν στο τέλος αθωώθηκαν και άλλοι που απαλλάχθηκαν έχουν τη σκιά της τιμωρίας ενός δικαστή. Μιλάμε για μία υπόθεση που κράτησε περίπου 8 χρόνια, αν και έχουμε προηγούμενο με την υπόθεση του χειραγωγημένου αγώνα Πανιωνίου – Δυναμό Τιφλίδας που για να καταδικασθεί ο πρωταίτιος απαιτήθηκαν 13 συναπτά έτη!
-Στον πειθαρχικό τομέα υποτίθεται ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο γρήγορα. Στην υπόθεση του βουλεύματος της συμμορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου, η Επιτροπή Δεοντολογίας της ΕΠΟ κωλυσιεργεί χωρίς λόγο. Εκτός κι αν απαιτούνται 8 μήνες για να διαβάσει κάποιος 500 σελίδες.
Ουδείς ισχυρίζεται ότι οι παθογένειες της ελληνικής δικαιοσύνης εδράζονται αποκλειστικά και μόνο στο ποδόσφαιρο. Όμως οι προκλητικές καθυστερήσεις και η ατιμωρησία έχουν εμπεδώσει ένα αίσθημα στην κοινή γνώμη ότι ποτέ δεν θα γίνει τίποτα στην Ελλάδα. Κι αυτό είναι το χειρότερο.
