Την ώρα που ο Ντιέγκο Μπίσεσβαρ με ένα παμπόνηρο, μαεστρικό, απρόβλεπτο «μυτάκι» εκτός περιοχής άφηνε όρθιο τον Αντρέ Ονάνα κι έκανε το 0-1 μες το Άμστερνταμ στο 23ο λεπτό του επαναληπτικού με τον Άγιαξ έγραφε -εν αγνοία του- ιστορία. Έκτοτε, καμία ομάδα, σε καμία διοργάνωση, δεν πήρε κεφάλι στο σκορ επί του Αίαντα! Αισίως συμπληρώσαμε 11 γεμάτα παιχνίδια κι άλλα 67 λεπτά από εκείνο το τραυματικό βράδυ για τον ΠΑΟΚ, το όλον 1057 αγωνιστικά λεπτά και το κοντέρ γράφει. Εκείνο το βράδυ ο Άγιαξ δοκίμασε τις αντοχές του, άγγιξε τα όρια του, άντεξε, «ψήλωσε», μετεξελίχθηκε, ωρίμασε. Ο ΠΑΟΚ τον «τέντωσε» όσο καμία άλλη ομάδα, η παραμόρφωση όμως ήταν ελαστική και σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής το σώμα επέστρεψε στην φυσιολογική του κατάσταση.
Όταν γράφεται ιστορία πρέπει να την αφουγκράζεσαι, να την μυρίζεις, να την εισπράττεις, να αντιλαμβάνεσαι το μέγεθός της, την ώρα που συμβαίνει. Όχι, μετά.
Την ώρα που ο αειθαλής Γιάν Κλάας Χούντελααρ έκανε το 2-0 επί της Χρόνινχεν που για 76 λεπτά κρατούσε το zero στην Αρένα του Άμστερνταμ, η ομάδα του Έρικ Τεν Χαχ πετύχαινε κάτι ασύλληπτα εγκωμιαστικό για εκείνη. Συμπλήρωνε 20 συνεχόμενα παιχνίδια της Eredivisie που σκοράρει τουλάχιστον δύο φορές μέσα στο άντρο της, κάτι που είχε να γίνει από το 1973 όταν οι ποδοσφαιρικοί Beatles της εποχής με τον Γιόχαν Κρόιφ σε ρόλο Τζον Λένον, παρήγαγαν νότες που δεν είχαν ξανακουστεί ποτέ σε ποδοσφαιρικό σύλλογο.
Όταν γράφεται ιστορία πρέπει να την αφουγκράζεσαι, να την μυρίζεις, να την εισπράττεις, να αντιλαμβάνεσαι το μέγεθός της, την ώρα που συμβαίνει. Όχι, μετά.
Ο Αίαντας ξεκίνησε την σεζόν με 16 παιχνίδια δίχως ήττα (12 νίκες, 4 ισοπαλίες) και μετρά αισίως 11 συνεχόμενα ευρωπαϊκά εκτός έδρας βράδια δίχως να ηττηθεί. Την τελευταία φορά που αυτό συνέβη, ο Άγιαξ είχε προπονητή τον Λουίς Φαν Χάαλ και τρομοκρατούσε όλη την Ευρώπη με τα τρομερά μωρά του.
Αυτό που διαφοροποιεί τον Άγιαξ από κάθε άλλο ποδοσφαιρικό οργανισμό στον πλανήτη είναι η αίσθηση του ανικανοποίητου που υπάρχει ακόμα και στις εποχές που το ποδόσφαιρο του αγγίζει την τελειότητα. Η αυστηρή κριτική, το καθημερινό αυτομαστίγωμα, η αναζήτηση του νέου, του καινοτόμου, του διαφορετικού είναι το καύσιμο, η τροφή για σκέψη που πάει το όχημα ακόμα παρακάτω: «Είμαστε ο Άγιαξ. Παίζουμε όμορφο, περιπετειώδες, κυριαρχικό ποδόσφαιρο, πρέπει να βρισκόμαστε συνέχεια στην επίθεση. Ο πήχης είναι πάντα ψηλά και από αυτόν κρίνεσαι. Κάτι τρέχει με τον φετινό Άγιαξ. Πολλά πάνε στραβά με τον φετινό Άγιαξ. Η ομάδα δεν παίζει όσο κυριαρχικά έπαιζε πέρσι, το κέντρο της είναι διαφορετικό, καμιά φορά με αφήνει αδιάφορο», έγραφε στην στήλη του στην De Telegraaf, ο παλαίμαχος άσος Βιμ Κιφτ, όχι μετά από κάποια ήττα, αλλά μετά το εμφατικό 3-0 επί της Λιλ στην πρεμιέρα των ομίλων του Champions League.
«Δεν ξέρω κάτι δεν με καλύπτει. Απέναντι στην Βαλένθια ή την Τσέλσι που είναι εξαιρετικά ποιοτικές ομάδες, ο Έντσον Άλβαρες μπορεί να παίξει στα χαφ», έλεγε στο μικρόφωνο του ESPN, ο Ρόναλντ Ντε Μπουρ «Αλλά όταν ο Άγιαξ έχει την κατοχή της μπάλας, ο Μεξικανός δεν έχει την απαραίτητη δημιουργικότητα. Για μένα δεν έχει την απαιτούμενη τεχνική για την θέση, αλλά πρέπει να περιμένουμε πως θα εξελιχθεί ως παίκτης».
Αυτό που για τον Ρόναλντ Ντε Μπουρ ήταν η ερώτηση για τον Έρικ Τεν Χαχ ήταν η απάντηση. Υποτίθεται ότι οι δύο 21χρονοι λάτιν πιτσιρικάδες (ή έστω ένας εξ’ αυτών) που ψάρεψε από την αγορά της Λατινικής Αμερικής, ο Έντσον Άλβαρες και ο Λισάντρο Μαρτίνες θα προσπαθούσαν να γεμίσουν τα παπούτσια του Ματάις Ντε Λιχτ στο κέντρο της άμυνας. Αντ’ αυτού, ο Ολλανδός τεχνικός είχε την φαεινή ιδέα να τους μετατοπίσει αμφότερους στην καρδιά της μεσαίας γραμμής! Βάζοντας δύο «σκυλιά» στην τριάδα των χαφ πλάι στον υπέροχα πολυχρηστικό Ντόνι Φαν Ντε Μπέικ, ο Άγιαξ έχασε σε δημιουργικότητα, αλλά κέρδισε σε δύναμη, κυνικότητα, ουσία, ισορροπία.
Το 0-3 στο «Μεστάγια» με αυτό το ακριβώς το σχήμα ήταν το μεγαλύτερο τακτικό του παράσημο, μεγαλύτερο κι από το εκκωφαντικό 1-4 στο «Μπερναμπέου» επί της Ρεάλ Μαδρίτης, «το έργο τέχνης της Μαδρίτης», όπως το περιέγραψε εύγλωττα ο ολλανδικός τύπος πριν από μερικούς μήνες. Εκείνο είχε έρθει από την απαράμιλλη ατομική ποιότητα, το διπλό στην Βαλένθια ήταν προϊόν σκέψης, δουλειάς, καινοτομίας, τακτικής ευλυγισίας.
Ο Άγιαξ είναι το πιο δυσεπίλυτο τακτικό σταυρόλεξο για κάθε αντίπαλο. Όχι τώρα. Από πάντα. Στον Αίαντα οι θέσεις / ρόλοι των παικτών περιγράφονται με νούμερα. Ο Ντάνι Μπλιντ έχει προλάβει φέτος να παίξει στο «6», στο «3» και στο «5». Ο Μαρτίνες και ο Άλβαρες εναλλάξ στο «3» και στο «6». Ο σκληρός Φέλτμαν στο «2», στο «4» και στο «5». Ο Χακίμ Ζίγες παίζει στο «7», στο «11», στο «8» και στο «10». Ο Κουίνσι Πρόμες στο «7», στο «11», στο «8» και στο «9», ακριβώς το ίδιο και ο Ντάβιντ Νέρες. Ο Ντόνι Ντε Μπέικ παίζει σαν «10», αλλά δεν είναι «10». Ο Ντούσαν Τάντιτς παίζει σαν «9», αλλά δεν είναι «9». Η φετινή αποκάλυψη Σερζίνιο Ντεστ στο «2», στο «5», αλλά άμα λάχει και στο «7» ή το «11». Τι ομάδα είναι αυτή; Τι ποδόσφαιρο είναι αυτό; Πως να το προβλέψεις; Πώς να το αντιμετωπίσεις. Είναι τόσο πολύπλοκο, που ο Άγιαξ σταματιέται μόνο αν μπερδευτεί ο ίδιος!
Στην φυσική το απόλυτο κρας-τεστ για τα στερεά σώματα είναι η προσαρμογή τους στην απότομη αλλαγή θερμοκρασίας και εξωτερικών συνθηκών. Το βραδάκι της 2ας Οκτωβρίου το δροσερό αεράκι στην πορτοκαλί πόλη έφερνε στα ρουθούνια την αίσθηση της αλμύρας από τα νερά της Κόστα Μπλάνκα. Το θερμόμετρο έγραφε 21 βαθμούς στην Βαλένθια και ο Άγιαξ ξεδίπλωνε στο χορτάρι - χαλί του «Μεστάγια» όλες τις ποδοσφαιρικές αρετές του στο ηχηρό 0-3, που τον έφερε στην κορυφή του ομίλου του με δύο νίκες καρμπόν σε ισάριθμα παιχνίδια. «Είμαστε πλέον σε μία φάση που δεν μας ενδιαφέρει ο αντίπαλος. Δεν μας νοιάζει με ποιον παίζουμε. Κοιτάμε μόνο το δικό μας παιχνίδι, ξέρουμε πια πως ότι κι αν γίνει στο παιχνίδι είμαστε σε θέση να σκοράρουμε τουλάχιστον ένα ή δύο γκολ. Για την ακρίβεια, οι ομάδες που παίζουν ή προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο ταιριάζουν καλύτερα στο στιλ μας», έλεγε με ένα λαμπερό χαμόγελο ο Χακίμ Ζίγες έχοντας μόλις σκοράρει, όπως ο εξομολογήθηκε ο ίδιος «το πιο όμορφο γκολ της καριέρας μου».
Τέσσερις ημέρες αργότερα, ο Άγιαξ έπρεπε να προσαρμοστεί σε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό. Το απόγευμα της 6ης Οκτωβρίου στη Χάγη ήταν το πιο κρύο απόγευμα 6ης Οκτωβρίου στην πόλη από τότε που ξεκίνησαν οι επίσημες μετρήσεις το 1936. Από την μοκέτα του «Μεστάγια» στο συνθετικό χορτάρι του «Cars Jeans Stadion», στο -1 και στο χιονόνερο. Από το φρενήρη τέμπο και το παιχνίδι πάνω - κάτω απέναντι στην Βαλένθια, στο ανιαρό μονότερμα, στο ξύλο και στην σκληράδα της Ντεν Χάαγκ. Το απόλυτο κρας-τεστ χαρακτήρα. Δύο ασίστ από τον Ζίγες, ένα γκολ στην αρχή από τον Νέρες και ένα στο τέλος από το Χούντελααρ και… χαίρεται.
Ο φετινός Άγιαξ έχει μία παράξενη προσαρμοστικότητα σε όλες τις συνθήκες είναι πιο βαθύς σε έμψυχο δυναμικό παρότι το καλοκαίρι έχασε τον Ντε Λιχτ, τον Ντε Γιονγκ, τον Λάσε Σούνε, τον Ντόλμπεργκ, τον Σίνκγκραβεν και τον Ντε Βιτ. Είναι πιο ανθεκτικός, πιο ψωμωμένος, πιο υποψιασμένος, πιο συνειδητοποιημένος, εκείνο το γκολ του Λούκας Μόουρα στο 95ο λεπτό του επαναληπτικού ημιτελικού με την Τότεναμ, δεν τον σκότωσε, αλλά τον έκανε πιο δυνατό.
«Εμείς δεν βάζουμε ακόμα τον Άγιαξ στις τοπ ομάδες της Ευρώπης. Θα γίνουμε μόνο αν κατακτήσουμε το Champions League», ξεκαθάρισε ο Χακίμ Ζίγες.
Πότε θα γίνει αυτό; Σύντομα. Αργά ή γρήγορα θα γίνει. Αυτός ο Άγιαξ θα πάρει το Champions League. Φέτος; Του χρόνου; Θα γίνει.
Διότι, όταν γράφεται ιστορία πρέπει να την αφουγκράζεσαι, να την μυρίζεις, να την εισπράττεις, να αντιλαμβάνεσαι το μέγεθός της, την ώρα που συμβαίνει. Όχι, μετά.
