Πριν περίπου 10 μήνες, την προηγούμενη του Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, με έναν Ολυμπιακό σε πολύ καλή κατάσταση και έναν Παναθηναϊκό στην κατάσταση περίπου που βρίσκεται και σήμερα, με ένα πολύ χαμηλό ταβάνι, ο τίτλος του blog μου ήταν «Το δυσκολότερο ματς της σεζόν». Λίγα λεπτά αφότου είχε ανέβει στο σάιτ, μου είχαν έρθει ήδη 2-3 inbox από συναδέλφους εδώ που μου ζητούσαν να τους κρατήσω λίγο από αυτό που πίνω. Μετά το τέλος του αγώνα και το 1-1 που οι «ερυθρόλευκοι» έσωσαν στο 95' με τον Σισέ, προφανώς κατάλαβαν. Λίγους ακόμη μήνες πριν, ξανά πριν από ντέρμπι αιωνίων που έληγε 1-1, με τον Ολυμπιακός επίσης γκραν φαβορί, ο τίτλος μου ήταν «Ματς που παραμένει ξεχωριστό και διαφορετικό απ' όλα τα άλλα».
Και στα δύο κείμενα, προσπαθούσα να εξηγήσω κάτι που αποδεικνύεται εδώ και έναν αιώνα στο ελληνικό ποδόσφαιρο: στο συγκεκριμένο παιχνίδι, η ποιότητα, το ρόστερ, τα μπάτζετ, η αγωνιστική και φυσική κατάσταση έρχονται πάντα σε δεύτερη μοίρα. Η διάθεση, το πάθος, η συγκέντρωση, το καθαρό μυαλό, έχουν πάντα μεγαλύτερο βάρος για να κρίνουν που θα γύρει η ζυγαριά μετά το τελικό σφύριγμα.
Το κυριακάτικο ντέρμπι του ΟΑΚΑ για την 4η αγωνιστική δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Οι «πράσινοι» έβγαλαν αντίδραση όπως προφανώς αναμενόταν, έπαιξαν τα ρέστα τους στη σεζόν σε ένα ακόμη ντέρμπι με τον Ολυμπιακό όπως παραδοσιακά συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια και γενικά έκαναν αυτά που μπορούσαν. Σε επίπεδο ποδοσφαίρου αυτός ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να κάνει κάτι το εξεζητημένο -δεν είμαι σίγουρος αν μπορεί να κάνει καλά όλα τα βασικά- όμως έβγαλε έστω το απαραίτητο πάθος και τη διάθεση για να πάρει κάτι από αυτό το ματς. Αν όλα αυτά συνδυαστούν με μια 100% ποδοσφαιρικά ανεξήγητη εμφάνιση σε όλα τα επίπεδα από τους «ερυθρόλευκους», τότε το 1-1 ίσως φαντάζει και «λίγο» για την ομάδα του Δώνη με δεδομένο ότι είχε και ένα χαμένο πέναλτι.
Κόντρα στη δική του λογική
Απ' όπου και να πιάσει κανείς τη συγκεκριμένη εμφάνιση του Ολυμπιακού, δε νομίζω ότι μπορεί να βρει την παραμικρή λογική στο τι προσπάθησαν να κάνουν οι παίκτες του Μαρτίνς στο γήπεδο και κυρίως... γιατί. Με ποιο σχέδιο, με ποιο πλάνο. Στο τέλος της ημέρας, οι «ερυθρόλευκοι» πλήρωσαν αυτό ακριβώς. Για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολύ καιρό, η ομάδα του Μαρτίνς βγαίνει στο γήπεδο έχοντας εγκαταλείψει πλήρως τη φιλοσοφία και τη λογική της. Και θα έπρεπε να ξέρει καλά, μετά την τελευταία διετία και όλα όσα άλλαξε συνολικά σαν λειτουργία ομάδας και διοίκησης, τι συμβαίνει όταν πας κόντρα στη λογική...
Παίζοντας για να κρατήσει αποτέλεσμα στο 0-0, παίζοντας αδιαφορώντας για την επιθετική παραγωγικότητά της, παίζοντας χωρίς να πιέζει αυτή την άμυνα του Παναθηναϊκού, παίζοντας με τους παίκτες της να χάνουν σχεδόν κάθε προσωπική μονομαχία και χωρίς να δοκιμάζουν καν να κυκλοφορήσουν τη μπάλα για 5-6 συνεχόμενες κοντινές πάσες, αλλά να επιλέγουν άμεσες μπαλιές προς την επίθεση.
Ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ προσπάθησε να παίξει ένα ποδόσφαιρο που ούτε το γνωρίζει καλά, ούτε και του ταιριάζει στην τελική. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να παίζεις επίθεση και φουλ press στο Μιλάνο κόντρα στη Μίλαν, δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να θέλεις -και να κάνεις- παιχνίδι κυριαρχίας σε αγγλικό ρυθμό κόντρα στην Τότεναμ και να κατεβάζεις αυτή την ομάδα, κόντρα σε αυτό τον Παναθηναϊκό.
Η πρώτη μεγάλη «ήττα» του Μαρτίνς
Για να μην το κουράζουμε λοιπόν, επειδή ο Μαρτίνς και από αυτή τη μικρή γωνιά του ίντερνετ έχει «διαβάσει» διθυράμβους και έχουν αναλυθεί στο 100% όλα όσα έχει αλλάξει και έχει προσφέρει στον Ολυμπιακό, σήμερα ήρθε η ώρα να «διαβάσει» ότι το συγκεκριμένο ματς, το πέταξε στα σκουπίδια ο ίδιος, στο 100%.
Δεν δέχομαι έλλειψη συγκέντρωσης σε ντέρμπι 4ης αγωνιστικής σε έδρα αντιπάλου που παίζει ματς ζωής ή θανάτου. Σαν προπονητής, φρόντισε η ομάδα σου να κατέβει συγκεντρωμένη σε ντέρμπι. Αν εκτιμάς ότι κάποιος δεν είναι έτοιμος σε αυτό το κομμάτι, μπορεί να δει το ματς από τον πάγκο ή από το σπίτι του.
Ακόμη περισσότερο, δεν δέχομαι καμία κούραση στις 22 Σεπτεμβρίου στο 10ο ματς της σεζόν. Σε τελική ανάλυση, αν ο προπονητής έκρινε ότι υπάρχει κούραση, ας έκανε αλλαγές. Τριάντα παίκτες έχει, το ρόστερ είναι υπερπλήρες, οπότε και αυτό το επιχείρημα είτε έτσι, είτε αλλιώς, είναι ένα μέγα λάθος του Πορτογάλου. Ας έκανε καλύτερη διαχείριση, για να είχε και πιο φρέσκια την ομάδα του, τέσσερις μέρες μετά από ένα εξαιρετικά απαιτητικό ευρωπαϊκό παιχνίδι.
Ένα λάθος λοιπόν, το ότι κατέβασε μια ομάδα κόντρα στη φιλοσοφία της, τη λογική της, το πλάνο της και όσα έχει δουλέψει εδώ και ενάμιση χρόνο. Δεύτερο λάθος, η διαχείριση της ενδεκάδας και το ότι ο ίδιος επέτρεψε την «έλλειψη συγκέντρωσης» που μνημόνευσε μετά το τέλος του αγώνα.
Μια εμμονή, πηγή κινδύνων...
Κατά την ταπεινή μου άποψη, υπάρχει και τρίτο. Το οποίο κάνει ακόμη μεγαλύτερο «μπαμ» από την αρχή της σεζόν: η εμμονή του Μαρτίνς στον Γιασίν Μεριά. Ο Τυνήσιος έχει κάνει μια κάκιστη σειρά αγώνων φέτος, με επιστέγασμα τις δύο τελευταίες αποκαρδιωτικές εμφανίσεις που δεν θυμίζουν καν... επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Μια «ασίστ» σε αντίπαλο που δεν έγινε τελικά γκολ και ένα βλακώδες πέναλτι με την Τότεναμ, μια αντίστοιχη «ασίστ» στο πρώτο λεπτό του ΟΑΚΑ και ένα ακόμη πέναλτι που το βλέπεις, το ξαναβλέπεις και λες «είστε σίγουρα ποδοσφαιριστής κύριε;». Νομίζω μετά από 10 ματς τις είχε τις ευκαιρίες του. Ίσως ο Μαρτίνς πρέπει να ξεκολλήσει και να δοκιμάσει κάτι άλλο στα στόπερ. Γιατί ΟΚ, σύμφωνοι, τα αποτελέσματα δείχνουν μέχρι στιγμής μια εξαιρετικά αποτελεσματική άμυνα συνολικά, όμως βλέποντας κάθε αγώνα ξεχωριστά, παρατηρείς επίσης ότι ο Τυνήσιος είναι η πηγή κάθε κινδύνου στα μετόπισθεν...
Ματς από αυτά που... είναι καλό να γίνονται
Αυτά όμως με τις ανορθογραφίες. Στο τέλος της ημέρας, ο Ολυμπιακός έχασε απλά μια καλή ευκαιρία να πάρει κεφάλι από τώρα στο πρωτάθλημα και να πάρει μια νίκη που θα του έφτιαχνε ακόμη περισσότερο την ψυχολογία για τη συνέχεια. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αν μάλιστα το δούμε και λίγο διαφορετικά, πολύ δύσκολα θα ξανακάνει τόσο κακό ματς ο Ολυμπιακός φέτος, με μηδενική ουσιαστικά επιθετική δραστηριότητα για 90 λεπτά.
Όπως και να 'χει, κάθε φορά που ίσως παίρνουν τα μυαλά της ομάδας αέρα, καλό να έρχεται και ένα τέτοιο ματσάκι -αυτά «καλό είναι να γίνονται» που λέμε- για να σε ξυπνάει και να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, είναι αυτό που ο ίδιος ο Μαρτίνς είπε ξανά και μετά το 2-2 με την Τότεναμ, μέσες-άκρες: «Είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο, αλλά ακόμη έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας». Ας το θυμάται πρώτα και ο ίδιος αυτό...
Υ.Γ. Ζοζέ Σα και Αντρέας Μπουχαλάκης. Όποιος δεν έχει καταλάβει ακόμη ότι η ραχοκοκκαλιά μιας σύγχρονης ομάδας είναι ο τερματοφύλακας και το «εξάρι» της, ας δει μόνο τα φετινά δέκα ματς του Ολυμπιακού. Οι υπόλοιποι μπορούν να ξεκινήσουν από τα πιο βασικά, με μια ματιά εδώ.
