Ζυγώνουν οι ώρες και έρχεται το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Για όσους έχουν απομείνει να αντέχουν και να ασχολούνται. Γιατί είναι κι αυτό ένα ΑΚΟΜΑ σημείο των καιρών. Από εκεί που μετρούσες τα δευτερόλεπτα για τη σέντρα και τον «πόλεμο» δύο τόσο διαφορετικών κόσμων, τώρα ένα μεγάλο κομμάτι των φίλων σου να μην (θέλει να) ξέρει ούτε πότε αρχίζει το ματς. Και φυσικά πως να τους κακίσεις και που να τα βρουν τα κουράγια…
Οκ, δυστυχώς δεν είναι η μοναδική φορά στα τελευταία (πέτρινα) χρόνια που ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό από τη θέση του αουτσάιντερ. Είναι όμως σίγουρα η πρώτη στην οποία υπάρχει τόσο μεγάλη απόσταση. Σε ΟΛΑ. Αγωνιστικά, διοικητικά, στην «ατμόσφαιρα» και την ψυχολογία του κόσμου, στη φόρμα και το τάιμινγκ, σε κάθε μικρή και μεγάλη λεπτομέρεια, με μια λέξη… παντού!
Για να μην μπερδευόμαστε ασφαλώς και το παραπάνω δεν σημαίνει πως είσαι χαμένος χωρίς να παίξεις. Και πριν κάμποσα χρόνια ερχόντουσαν με ψιλά τον αμανέ μετά την Μάντσεστερ και μάζεψαν τρίμπαλο και μάλιστα μέσα στο Φάληρο. Δεδομένα ωστόσο και τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από τότε αλλά και τίποτα δεν εξαρτάται από σένα. Ακόμη κι αν δώσεις ότι έχεις και δεν έχεις μέσα στο γήπεδο. Τουλάχιστον ας δούμε ΕΣΤΩ αυτό και όχι το μαύρο χάλι των τριών πρώτων αγωνιστικών. Και… βλέπουμε.
Σε κάθε περίπτωση το ντέρμπι αυτό είναι… απείρως σημαντικότερο για τον Παναθηναϊκό. Κι ας μην πηγαίνει για τίποτα. Ηταν τόσο τραγική η εικόνα της ομάδας στο ξεκίνημα, τόσο μεγάλο το πισωγύρισμα και τόσο ανώμαλη η προσγείωση που μόνο μια καλή παρουσία σε συνδυασμό με τη νίκη μπορούν να σώσουν όχι φυσικά τη χρονιά αλλά τουλάχιστον την αξιοπρέπειά σου. Γιατί δεν έχει μείνει και τίποτα άλλο όρθιο, μαζί φυσικά με τις φανέλες. Όπως και δεν μπορώ να φανταστώ ποια θα είναι η επόμενη μέρα και πως θα φτάσουμε ως το τέλος της σεζόν χωρίς τη συγκεκριμένη «ασπιρίνη». Το μαρτύριο της σταγόνας δεν θα είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που θα έρθει.
Αν δεν είχε προηγηθεί το παιχνίδι με τον Αρη θα ήμουν κάτι παραπάνω από σίγουρος ότι θα δούμε άλλον Παναθηναϊκό. Όμως, η εικόνα της Θεσσαλονίκης, όταν μάλιστα προετοιμάζεσαι επί δύο εβδομάδες για ανάκαμψη και «απαντήσεις», ήταν σοκαριστική για όλους. Εξ ου και οι εξελίξεις που υπήρξαν στο θέμα του προπονητή και σε πολλά ακόμη. Και τώρα βέβαια αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχει παίκτης της ομάδας που δεν θα δώσει ότι έχει και δεν έχει μέσα στο γήπεδο όμως επειδή από την θεωρία στην πράξη η απόσταση είναι συνήθως μεγάλη ας περιμένουμε λίγο για να δούμε τι θα δούμε.
Πάμε παρακάτω. Μιλάμε για ένα ντέρμπι το οποίο για πρώτη φορά θα γίνει με ένα μεγάλο κομμάτι της «13» να απέχει. Ζήσαμε να το δούμε κι αυτό επί ημερών Αλαφούζου. Για ένα ντέρμπι με προπώληση εισιτηρίων χειρότερη και από… φιλικό με μικρομεσαίο αντίπαλο, με τον κόσμο απογοητευμένο, τρελαμένο και διχασμένο όσο ποτέ. Σε μια μέρα όπου παράλληλα είναι προγραμματισμένο και το συλλαλητήριο στη Λεωφόρο με ξεκάθαρο αίτημα την αποχώρηση του ιδιοκτήτη.
Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει ο καθένας προσωπικά πιστεύω ότι τέτοιες κινήσεις ΠΡΕΠΕΙ να γίνονται. Γενικότερα να υπάρχει αντίδραση και να διεκδικείς. Δεν μιλάμε για ακρότητες και μπάχαλα, μιλάμε για ΠΙΕΣΗ. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, μην αντέχοντας όλες αυτές τις πίκρες που είχαν συσσωρευτεί, είχε (και σε μεγάλο βαθμό έχει) περάσει στο τελευταίο στάδιο. Αυτό της άρνησης. Βούτυρο στο ψωμί της τωρινής κατάστασης δηλαδή. Όχι πως ο Αλαφούζος δεν ξέρει ότι πλέον είναι ανεπιθύμητος στο… 100% των Παναθηναϊκών, είναι όμως διαφορετικό η πίεση αυτή να υπάρχει στην κερκίδα και τους δρόμους, παρά στα καφενεία και τα social media. Αυτά τα ολίγα. Τα λέμε ξανά μετά τον αγώνα. Από αυτή την Κυριακή δε αλλά και κάθε Κυριακή θα τα λέμε και τηλεοπτικά από το OPEN.
