MENU

Στην Premier League, όλα κρίνονται πολλές φορές ακόμη και στο πρώτο δευτερόλεπτο, στο πρώτο βλέμμα, στην πρώτη φράση, στο πρώτο «ποιος είσαι;».

Όταν ανέλαβε την Τότεναμ, τα βλέμματα ήταν αμήχανα, αφού στην Αγγλία πολλοί δεν τον ήξεραν. Κι αυτοί που τον νόμιζαν ότι τον ήξεραν, τον υποτίμησαν. Χωρίς βαρύ βιογραφικό στην Ευρώπη και χωρίς τον αέρα του «γνωστού προπονητή».

Πολλοί ήταν εκείνοι που γέλασαν, άλλοι απογοητεύτηκαν και οι περισσότεροι τον απαξίωσαν. «Ποιος είναι αυτός; Από πού ξεφύτρωσε;», «Η Τότεναμ θα πέσει κατηγορία», «Τρελάθηκαν εκεί στους Πετεινούς;», «Το Λονδίνο θα έχει μια ομάδα λιγότερη στην Premier League σε λίγο καιρό».

Προπονητικά δεν του χαρίστηκε τίποτα. Πέρασε από όλα τα στάδια. Έπεσε, απέτυχε, απολύθηκε και ξανασηκώθηκε. 

Ένας Έλληνας μεγαλωμένος στην Αυστραλία, που πήγε στην Premier League, στην πιο δύσκολη αγορά προπονητών στον κόσμο. Πριν από εκεί όμως έφτασε στην Ιαπωνία, στην άλλη άκρη του κόσμου, για να αποδείξει ότι μπορεί. Μετά πήγε στη Σκωτία, σε ένα περιβάλλον που δεν τον δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες αλλά στο τέλος το κέρδισε και αυτό. 

Ωστόσο αυτό στους Άγγλους δεν έκανε καμία αίσθηση. Για αυτούς ήταν ένας προπονητής που δεν κουβαλούσε μαζί του λάμψη, κάποιο βαρύ βιογραφικό, που δεν ήταν στο «κόλπο». Ένας τύπος έξω από το σύστημα, ξένος σε έναν κόσμο που σπάνια συγχωρεί.

Αλλά ο Ποστέκογλου δεν είναι τύπος που παλεύει για να γίνει αρεστός. Είναι από αυτούς που δουλεύουν για να φτιάξουν και να φτάσουν εκεί που θέλουν. Με υπομονή και με συνέπεια.

Δεν ζήτησε ποτέ πίστωση χρόνου, ούτε ασυλία. Ζήτησε απλώς να τον αφήσουν να δουλέψει. 

Η φετινή σεζόν για την Τότεναμ στην Premier League δεν ήταν σε καμία περίπτωση καλή - κάθε άλλο - και ο ίδιος πέρα από τους τραυματισμούς των παικτών του και τα άσχημα αποτελέσματα, είχε να αντιμετωπίσει και την σκληρή και απαξιωτική γλώσσα του Τύπου και των φιλάθλων του πρωταθλήματος, που δεν έχαναν ευκαιρία να τον χλευάσουν όταν αυτή τους δινόταν.

«Στη δεύτερη μου σεζόν, πάντα κερδίζω ένα τρόπαιο». Αυτή η φράση που βγήκε από τα χείλη του Ποστέκογλου αρχικώς μετατράπηκε σε μπούμερανγκ. Ο Τύπος έστησε πάρτι, τα social media πήραν φωτιά και τα σχόλια χλευασμού προς το πρόσωπό του δεν είχαν τελειωμό.

Κι όμως, εκείνος δεν απάντησε σε κανέναν. Δεν ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί. Δεν μπήκε στο παιχνίδι τους. Γιατί όπως τόνισε και ο ίδιος «δεν είμαι και ούτε θα γίνω κλόουν».

Ήξερε ότι τα πράγματα δεν χτίζονται από τη μια μέρα στην άλλη. Ήξερε ότι η υπομονή είναι σύμμαχος του και όχι αδυναμία του. Γνώριζε ότι αν μείνει πιστός στον εαυτό του και στα πιστεύω του, η στιγμή του θα έρθει. Και ήρθε τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο στα χέρια του. Αυτό του Europa League, όπου το πήρε νικώντας την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 1-0 στο Μπιλμπάο στις 21/5 του 2025. Η πρώτη κούπα της Τότεναμ μετά από 17 χρόνια. 

Η Τότεναμ τον άφησε να δουλέψει, (αυτό που είχε ζητήσει), και τελικά ο Άγγελος Ποστέκογλου έγραψε ιστορία γιατί δεν συμβιβάστηκε. Δεν άλλαξε για να γίνει αποδεκτός. Δεν προσποιήθηκε. Και τελικά, τους κέρδισε όλους.

Σήκωσε ένα τρόπαιο που δεν το περίμενε κανείς. Έσπασε την κατάρα της ομάδας του Λονδίνου. Και απέδειξε ότι το ποδόσφαιρο, στο τέλος της ημέρας, ανταμείβει τους αυθεντικούς.

Ο «Άντζε» δεν πανηγύρισε σαν σταρ. Δεν έτρεξε να αποδείξει τίποτα. Ήξερε από καιρό τι αξίζει – και πλέον το ξέρουν και όλοι οι άλλοι. 

Ναι, Άντζε Ποστέκογλου, τελικά όντως κερδίζεις κάτι πάντα στην δεύτερη σεζόν σου στις ομάδες που προπονείς. Και εκτός του τροπαίου, κέρδισες και τον σεβασμό εκείνων που αρχικώς σε έστησαν στον τοίχο.

Ναι, Άγγελε Ποστέκογλου, έγινες ο πρώτος Έλληνας τεχνικός που κατακτά ευρωπαϊκό τρόπαιο. Άλλωστε πρώτος από όλους δήλωσες το πόσο περήφανος νιώθεις που είσαι Έλληνας. Και έτσι νιώθουν και οι Έλληνες περήφανοι για εσένα.

Έβαλες το όνομα σου με χρυσά γράμματα στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και άλλαξες την ιστορία της Τότεναμ. Έκανες τους επικριτές να σωπάσουν και εκεί που σε είχαν ξεγράψει εσύ τους «έγραψες» με χρυσά γράμματα.

 

 

Τον είχαν ξεγραμμένο αλλά τελικά τους «έγραψε» με χρυσά γράμματα