Ο Πεπ Γκουαρντιόλα βρίσκεται πια τόσα πολλά χρόνια στην Αγγλία, που έχει μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά τις λεγόμενες «ευαισθησίες» της κοινής γνώμης. Το «time wasting», οι καθυστερήσεις που λέμε εμείς, χτυπάει κόκκινο στον κόσμο. Γι’ αυτό και ξεσήκωσε ολόκληρο θέμα με τον Ντιν Χέντερσον, τον διεθνή γκολκίπερ της Κρίσταλ Πάλας, κατηγορώντας τον ότι έκανε καθυστερήσεις άνω του επιτρεπτού ορίου και, μάλιστα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, του είπε «δεν το αξίζατε αυτό. Ντροπή».
Είναι αλήθεια ότι ο Χέντερσον «γκέλαρε» με τη μπάλα περισσότερο απ’ όσο έχουμε συνηθίσει. Ε, και; Κανονικά θα έπρεπε να μείνουμε κι εμείς στη δική του απάντηση στον Γκουαρντιόλα, όταν δέχτηκε αυτό το σχόλιο. «You still had your 10 minutes», είπε. Ακόμα κι έτσι, είχατε δέκα λεπτά επιπλέον χρόνο.
Αλλά και μόνο η ανάδειξη του θέματος απ’ αυτή τη σκοπιά αδικεί τον 28χρονο γκολκίπερ, έναν από τους πιο υποτιμημένος τερματοφύλακες στη σύγχρονη ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Ο οποίος, εκτός από καθυστερήσεις, έπιασε ένα πέναλτι κι έκανε μερικές ακόμα σπουδαίες επεμβάσεις, που βοήθησαν τα μέγιστα να ολοκληρωθεί η έκπληξη και να αναδειχτεί η Κρίσταλ Πάλας κυπελλούχος Αγγλίας.
Ο Γκουαρντιόλα, μάλιστα, προτίμησε να αναδείξει τις καθυστερήσεις αντί για το χέρι εκτός περιοχής που έκανε ο Χέντερσον στην αρχή του ματς και θα μπορούσε να του στοιχίσει την αποβολή του. Ήταν κίνηση τακτικής. Δεν του βγήκε.
Το δημοσιογραφικό κλισέ περί κρύου πιάτου εκδίκησης θα μπορούσε να ταιριάξει απόλυτα στον Χέντερσον. Ο οποίος έχει… προηγούμενα με τη Σίτι, την πλήγωσε για τρίτη φορά και… φαρμακερή.
(Παρένθεση προσωπική: Κι ενδεχομένως στο Μάντσεστερ αρκετοί θα αναρωτήθηκαν πόσο… μάτι έχουν κάποιοι στο σύλλογο που τον άφησαν να φύγει θυμωμένος το 2023 κι «επένδυσαν» σε λύσεις τύπου Αντρέ Ονάνα και Αλτάι Μπαγιντίρ…).
Γεννημένος στο Γουαϊτχέβεν της Κάμπρια, μια μικρή πόλη 25.000 κατοίκων στον απώτατο αγγλικό βορρά, ο Χέντερσον αμφιταλαντεύτηκε για χρόνια ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και το κρίκετ. Είχε σημαντικό ταλέντο και στα δύο, αλλά στα πρώτα του χρόνια στην Καρλάιλ, τη μεγάλη ομάδα της περιοχής, έπαιζε σέντερ μπακ και αμυντικό χαφ πριν γυρίσει τυχαία στη θέση του γκολκίπερ σε μια προπόνηση. Στο κρίκετ, άλλωστε, αγωνιζόταν ως «wicket keeper», ο παίκτης που βρίσκεται πίσω από τις ράβδους, ό,τι πιο κοντά στη θέση του τερματοφύλακα στο ποδόσφαιρο.
Δεν είχε συμπληρώσει καν τα 14 όταν τα δυνατά του χέρια και τα εξαιρετικά ρεφλέξ του (που τα’ χε καλλιεργήσει και από το κρίκετ) του άνοιξαν μεγαλύτερες πόρτες: Ποιο αγόρι από το βορρά μπορεί να πει όχι στην πρόταση της ακαδημίας της Γιουνάιτεντ; Ειδικά, μάλιστα, αν την υποστηρίζει κι από μικρός; Η μετακίνηση στο Μάντσεστερ τον έφερε στο προσκήνιο και στις μικρές εθνικές ομάδες (Κ16 και Κ17) και το καλοκαίρι του 2015, όταν έκλεισε τα 18 του χρόνια, έγινε το αυτονόητο: υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο για πέντε χρόνια. Φαινόταν ότι η Γιουνάιτεντ ετοίμαζε το μέλλον, καθώς τότε η θέση ήταν (υπερ)καλυμμένη από τον Νταβίντ Ντε Χέα και τον Σέρτζιo Ρομέρο.
Ο γκολκίπερ, βέβαια, τρέφεται από τους αγώνες και όχι από τον πάγκο. Όπως φάνηκε από τη διοικητική συμπεριφορά της Γιουνάιτεντ, δεν σταμάτησαν να τον πιστεύουν, αλλά ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι δανεισμών σε πιο χαμηλές κατηγορίες. Το «αγροτικό» του το έκανε σε Στόκπορτ, Γκρίμσμπι, Σριούσμπερι και Σέφιλντ Γιουνάιτεντ για μια διετία (2018-20), με την οποία πανηγύρισε και την άνοδο στην Πρέμιερσιπ. Όλο αυτόν τον καιρό περίμενε τη στιγμή του.
Αυτή ήλθε το καλοκαίρι του 2020. Το δίδυμο Ντε Χέα-Ρομέρο υπήρχε ακόμα, αλλά με πέντε χρόνια επιπλέον στην πλάτη. Στην ιεραρχία λογιζόταν πια ως δεύτερος μετά τον Ντε Χέα, και εκμεταλλεύθηκε την πατρική άδεια του Ισπανού τον Μάρτιο του 2021 για να καθίσει κάτω από τα δοκάρια για τα καλά και να πάρει συνεχόμενες συμμετοχές.
Σε μια απ’ αυτές ήταν και πρωταγωνιστής στη νίκη 2-0 επί της Σίτι, όχι τόσο για τις αποκρούσεις του, αλλά για την πολύ μακρινή «χεριά» του προς τον Λουκ Σο, που έφτιαξε το δεύτερο γκολ στον Μάρκους Ράσφορντ. Ο Ντε Χέα γύρισε, αλλά οι σκληροί κανόνες περί καραντίνας λόγω COVID-19 τον άφησαν αναγκαστικά έξω. Εκείνη τη σεζόν έκανε 25 εμφανίσεις, βεβαίως η χρονιά σημαδεύτηκε από τις διαμαρτυρίες του κόσμου κατά της διοίκησης Γκλέιζερ. Γενικώς, τον πήρε η μπάλα.
Η κλήση του στην αποστολή της Αγγλίας για το Euro 2021 (είχε κάνει το ντεμπούτο του βέβαια από το Νοέμβριο του 2020) ήταν το επιστέγασμα που περίμενε. Μπορεί να τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης και να αντικαταστάθηκε μετά το πρώτο ματς, αλλά το μήνυμα είχε δοθεί: Λογιζόταν και τρίτος στην ιεραρχία της εθνικής. Ο δρόμος φαινόταν ανοιχτός.
Αμ δε! Η επόμενη σεζόν, με αλλαγή προπονητή (Σόλσκιερ και μετά Ράνκινγκ) ήταν μια καταστροφή. Ο Ντε Χέα ρίζωσε κάτω από τα δοκάρια, παίζοντας τα 46 από τα 49 ματς! Στον Χέντερσον «περίσσεψαν» μόλις τρία «δευτερεύοντα» ματς, κανένα στην Πρέμιερσιπ. Ήταν μεν δεύτερος, αλλά χωρίς εμπιστοσύνη.
Το καλοκαίρι ζήτησε να δοθεί δανεικός. Πήγε στη Νότιγχαμ Φόρεστ και «ξεσπάθωσε». Μίλησε για «12 χαμένους μήνες», κατηγόρησε τη διοίκηση ότι τον πάρκαρε. Και ουσιαστικά έκλεισε την πόρτα. Στη Νότιγχαμ βρήκε δύο διεθνείς 38χρονους δεινόσαυρους, τον Κοσταρικανό Νάβας και τον Ουαλό Χένεσεϊ, αλλά τα κατάφερε να κάνει περισσότερες συμμετοχές απ’ αυτούς.
Ο δανεισμός ολοκληρώθηκε στο τέλος της χρονιάς, αλλά πλέον για τη Γιουνάιτεντ θεωρούνταν ξένο σώμα. Την τελευταία ημέρα του Αυγούστου 2023 συμφώνησε με την Κρίσταλ Πάλας. Το ντεμπούτο του το’ κανε εναντίον της Γιουνάιτεντ στο Λιγκ Καπ, αλλά τραυματίστηκε και αντικαταστάθηκε στο 19ο λεπτό κι έμεινε εκτός για δύο μήνες. Επέστρεψε στο ματς εναντίον της Σίτι, όπου είχε φανταστική απόδοση και βοήθησε την ομάδα του να πάρει έναν βαθμό (2-2).
Στην Πάλας βρήκε τον Σαμ Τζόνστον, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερό του και επίσης υποψήφιο για την επετηρίδα της Αγγλίας ενόψει του Euro 2024. Ξεκίνησε στον πάγκο, αλλά εκμεταλλεύθηκε τον τραυματισμό του Τζόνστον σε μια προπόνηση της εθνικής Αγγλίας όχι μόνο για να καθιερωθεί στην Πάλας, αλλά για να κληθεί εκ νέου στην εθνική για μεγάλη διοργάνωση σαν τρίτος (Euro 2024) και να κάνει και συμμετοχή σε επίσημο ματς (εναντίον της Φινλανδίας για το Nations League).
To highlight της φετινής σεζόν ήταν αναμφισβήτητα ο τελικός. Με τον Τζόνστον φευγάτο για τη Γουλβς ήταν η λογική πρώτη επιλογή. Τι μένει; Η «προώθηση» στο Νο2 της ιεραρχίας στα λιοντάρια, να ξεπεράσει δηλαδή τον Νικ Πόουπ (ο Πίκφορντ για την ώρα δεν αμφισβητείται ως πρώτη επιλογή). Με τέτοιες εμφανίσεις, το’ χει στο τσεπάκι.
