Επίσημα λοιπόν έχουμε τέλος σεζόν. Το πρωτάθλημα ολοκληρώθηκε, το κύπελλο μας τελείωσε και τα ευρωπαϊκά εισιτήρια μοιράστηκαν.
Μοιράστηκαν δίκαια τολμώ να πω, όμως καταλαβαίνω τους φίλους του ΟΦΗ, οι οποίοι μπορεί να έχουν τις ενστάσεις τους. Δε θα τα χαλάσουμε εδώ...(ίσως πιο κάτω, στα υστερόγραφα)
Ο Άρης βρίσκεται και πάλι στον προθάλαμο της Ευρώπης. Για ακόμη μία φορά! Στέκεται μπροστά σε άλλη μία πρόκληση στην σύγχρονη ιστορία του. Έχει την ευκαιρία να αποκτήσει όλα τα benefits μιας ενδεχόμενης εισόδου σε league phase, πάντα με αυτό το άτιμο - το ρεαλιστικότατο - ενδεχόμενο πρόωρου αποκλεισμού να παραμονεύει στη γωνία και να του στοιχειώνει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες. Το έχει παντρευτεί αυτό το ενδεχόμενο. Του έχει γίνει μια ρετσινιά - μια κανονικότητα - που καλείται να αποβάλει άμεσα.
Έξι παιχνίδια τον χωρίζουν από το "bonus"!
Από την επάνοδο του στη μεγάλη κατηγορία ο Άρης δεν έχει καταφέρει να κάνει μία γεμάτη σεζόν, με ευρωπαϊκά - πρωτάθλημα και κύπελλο. Αυτόματα λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως δεν έχουμε ιδέα αν μπορεί ή όχι να τα καταφέρει. Αν δεν δοκιμάσει όμως δε θα μάθει! Για να δοκιμάσει, βέβαια, θα πρέπει να αποφασίσει να κάνει τα πράγματα διαφορετικά από άλλες χρονιές. Να τα κάνει σωστά! Τα λάθη του παρελθόντος πρέπει να μας αδειάσουν τη γωνιά και να κάνουν χώρο (όχι για το Μανιακό Ρημαδόρο) στην σωστή οργάνωση, στις γρήγορες και εύστοχες μεταγραφικές κινήσεις, στην ηρεμία των αποδυτηρίων και στην προσήλωση ΚΑΘΑΡΑ στο αγωνιστικό κομμάτι, μακριά από το κυνήγι ανεμόμυλων και της εσωστρέφειας.
Οι παίκτες του Άρη έχουν μερικές εβδομάδες να ξεκουραστούν, να γεμίσουν μπαταρίες, να ταξιδέψουν και να χαλαρώσουν, ώστε να είναι πίσω, στις επάλξεις στα μέσα του Ιούνη. Σε αυτό το μεσοδιάστημα όλα θα πρέπει να έχουν ξεκαθαρίσει. Το οργανωτικό κομμάτι, μια ενδεχόμενη έλευση τεχνικού διευθυντή και το τελικό ξεσκαρτάρισμα του ήδη υπάρχοντος ρόστερ πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί. Ίσως και οι 2-3 πρώτες και σημαντικές μεταγραφικές κινήσεις, ώστε να υπάρχει νέο, ετοιμοπόλεμο αίμα, ικανό να παίξει 90 λεπτά στο πρώτο επίσημο παιχνίδι.
Προφανώς όλα τα παραπάνω δεν θα γίνουν όπως τα ζητάμε. Τι διάολο, Άρης είσαι! Όλο και κάτι θα καθυστερήσει στο τέλος. Όσο πιο καλά προετοιμασμένος είσαι όμως, τόσες πιο πολλές πιθανότητες έχεις με το μέρος σου στο πρώτο "βατό" ζευγάρωμα. Αν μπορέσεις να περάσεις αναίμακτα τον 2ο προκριματικό και συνεχίσεις να βελτιώνεσαι, τότε μπαίνεις με καλές προϋποθέσεις και για τον 3ο γύρο. Έπειτα βλέπουμε...
Ο Μαρίνος Ουζουνίδης φαίνεται πως έχει πάρει τον απόλυτο έλεγχο στην σταχυολόγηση του ρόστερ και στις αλλαγές στο οργανωτικό κομμάτι του αγωνιστικού, πράγμα που δίνει αισιοδοξία στους φίλους του Άρη. Ακόμη και οι δύσπιστοι, ακόμη και όσοι δεν ψήθηκαν πολύ από το...όχι και τόσο "εμπορικό" επίθετο "Ουζουνίδης" μεσούσης της σεζόν, βλέπουν πως υπάρχουν οι σωστές βάσεις για κάτι διαφορετικό φέτος. Αυτός είναι και ο λόγος που, αν όλα πάνε βάσει χρονοδιαγράμματος και υπάρξει σωστή συνεννόηση με τον Θόδωρο Καρυπίδη, η ομάδα θα εμφανιστεί έτοιμη όσο ποτέ.
Όσο έτοιμη δεν ήταν πέρσι το καλοκαίρι, για τις εν Ελλάδι υποχρεώσεις της. Όσο έτοιμη δεν εμφανίστηκε στον τελικό κυπέλλου. Όσο έτοιμη και πολυπρόσωπη δεν ήταν στις προηγούμενες προκριματικές φάσεις του Conference.
Έλληνες παίκτες και μεταγραφές
Εδώ και πολύ καιρό, ίσως από τα πρώτα μας κείμενα, από αυτή εδώ τη στήλη στο SDNA, φωνάζουμε για Έλληνες παίκτες. Κάποιοι το έχουν κάνει ...meme και τονίζουν πως δεν χρειάζεται να "πάρει - απλώς για να πάρει" Έλληνες παίκτες η ομάδα, όμως αγνοούν πως το όλο νόημα και η πίεση που ασκούσαμε ξεκινούσε από την θέση του προπονητή.
Πως, δηλαδή, να έρθει Έλληνας παίκτης σε μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια δεν εμπιστεύεται το γηγενές στοιχείο και δεν πηγαίνει να δει προπονήσεις των μικρών της; Πως θα εμπιστευτεί κάποιος το παιδί του, που έχει όνειρο να κάνει καριέρα ποδοσφαιριστή, σε έναν σύλλογο που του δίνει "ταβάνι" την Κ19; Η έλευση Ουζουνίδη αλλάζει άρδην τα δεδομένα και δίνει μια ευκαιρία στο Club για ένα νέο κεφάλαιο.
Ερώτηση προς όλο το κοινό της στήλης: Αν ήσουν Έλληνας ποδοσφαιριστής, (όχι από το Ελίτ επίπεδο! δεν εννοούμε τον Τσιμίκα ή τις περιπτώσεις των νεαρών διεθνών, που θα πρωταγωνιστούν του χρόνου στα ευρωπαϊκά γήπεδα, αλλά μιλάμε κυρίως για το αμέσως επόμενο λέβελ) και είχες επιλογές:
Τον πλήρη Ολυμπιακό - του Μεντιλίμπαρ
Την ΑΕΚ των ακριβών μεταγραφών και της αναδόμησης - του...(;)
Τον Παναθηναϊκό του Champions League (και των ενδεχόμενων νέων ακριβών μεταγραφών) - του Βιτόρια
Τον ΠΑΟΚ της αναδόμησης και των ευκαιριών(;) (μεν) - του Λουτσέσκου (δε)
Και τον Άρη της Ελληνοποίησης (με επίσημες τοποθετήσεις προκύπτει αυτό) - του Μαρίνου Ουζουνίδη
Ποιον θα επέλεγες;
Αναλογιστείτε τους προπονητές των ομάδων, τις ευκαιρίες που ενδέχεται να πάρει ένας γηγενής, ο οποίος ξεχώρισε φέτος και μπορεί να έχει στόχο να αγωνιστεί για πρώτη φορά σε μεγάλο club, να στοχεύει ακόμη και σε μια ευρωπαϊκή πορεία, να θέλει όμως, παράλληλα, να πάρει αρκετά λεπτά και να μην τον "φάνε" τα ακριβά συμβόλαια και οι "έμπειροι" του προπονητή, καθώς και όλες τις υπόλοιπες παραμέτρους (που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε από εδώ) και θα καταλάβετε καλύτερα γιατί ο Άρης παρουσιάζεται για πρώτη φορά ως (ο πιο) ελκυστικός προορισμός για τέτοιους παίκτες.
Γιατί, όχι, αγαπητοί - βιαστικοί μου φίλοι, που, όταν λέγαμε για Έλληνες, εσείς φανταστήκατε 11άδα υποβιβασμού, εμείς εδώ δεν έχουμε στο μυαλό μας χαμηλές πτήσεις, ούτε μιλήσαμε ποτέ για δυο ντουζίνες Ελλήνων που θα αλλάξουν τελείως την ομάδα. Δεν μιλήσαμε μόνο για φέτος. Μιλήσαμε για... από δω και πέρα!
Μιλήσαμε για παίκτες - λίγους και καλούς (για αρχή), που θα παίζουν γνωρίζοντας από την πρώτη μέρα τι είναι Άρης. Θα ξέρουν τι σημαίνει για τον κόσμο άλλη μια αποτυχημένη χρονιά και, κυρίως, θα το μεταφέρουν και στους υπόλοιπους, που τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν κανέναν να τους το μεταλαμπαδεύσει.
Μιλήσαμε για παίκτες, που μπορεί να χάσουν στον τελικό από τον Ολυμπιακό, όμως θα λυπούνται πραγματικά, θα πέφτουν στο έδαφος δακρυσμένοι, από την εξάντληση και την υπερπροσπάθεια, όπως οι ποδοσφαιριστές του ΟΦΗ, που τους κατέβαλε η πίεση και το άγχος, που μπορεί να εμφανίστηκαν ανήμποροι για ένα τέτοιο επίπεδο αγώνα, όμως δεν ντρόπιασαν κανέναν με την παρουσία τους στο ΟΑΚΑ. Αν τους δίνονταν η ευκαιρία θα έπαιζαν την ρεβάνς το ίδιο βράδυ. Το έβλεπες στο πρόσωπο τους. Γνώριζαν πόσο σημαντικό ματς έπαιζαν. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος...
Σημείωση: Είχα βρεθεί στον περσινό τελικό του Βόλου. Αφήστε καλύτερα, ας μην κάνω συγκρίσεις με τα πρόσωπα των παικτών του Άρη, γιατί συγχύζομαι...
Γιατί για να κερδίσεις έναν τελικό, για να σκοράρεις, για να είσαι έτοιμος να σημειώσεις επιτυχία, πρέπει πρώτα να μάθεις από τις αποτυχίες των περασμένων ετών. Είτε τις δικές σου, είτε των προηγούμενων...
Για να τις θεωρήσεις αποτυχίες όμως, πρέπει πρώτα να "νιώθεις". Να σε νοιάζει πραγματικά.
Μην απορείτε γιατί δεν σκοράρει ο Άρης σε τελικούς. Μην αναρωτιέστε γιατί δεν αποκτά εμπειρία για να μην παρουσιάζεται με "κομμένα" πόδια σε κάθε επόμενη ευκαιρία. Κάθε τελικός, κάθε ευρωπαϊκός αποκλεισμός, για την ομάδα της Θεσσαλονίκης είναι μια νέα - τραυματική - εμπειρία, γιατί δεν υπήρξε κανείς να της θυμίσει τι λάθη έκανε τις προηγούμενες φορές.
Γιατί πάντα κάποιος μας φταίει...
Γιατί φεύγουν οι παλιοί για να έρθουν νέοι, δίχως καμία ιστορική συνέχεια και κληρονομιά.
Αυτό αλλάζει (από) φέτος και θα συνεχίσει να αλλάζει σταδιακά τα επόμενα χρόνια. Για να μπορέσει το club να μαζέψει ευρωπαϊκούς βαθμούς, για να μην χρειάζεται έξι προκριματικές φάσεις, για να μην χρειαστεί να παίξω τελικό δίχως να σκοράρω...
ΥΓ Η μεγαλύτερη μετακίνηση οπαδών πάντως δεν είχε ειδικό αυτοαναφορικό πανό στις κερκίδες. Δεν το χρειάστηκε... Οι εικόνες μιλούσαν από μόνες τους στο ΟΑΚΑ, το μακρινό 2010.
ΥΓ2 Η χαλαρότητα με την οποία αντιμετώπισε ο ΟΦΗ τα playoffs, πριν τον τελικό, θύμισε πολύ... Άρη της περσινής σεζόν. Λάθη στη διαχείριση, υπερβολική σιγουριά για μια ενδεχόμενη επιτυχία. Δυστυχώς το αποτέλεσμα του ΟΑΚΑ το περίμενα από την αρχή, μόνο από αυτή την ομοιότητα. Σας νιώθω...
ΥΓ3 Φέτος η ομάδα που θαύμασα πραγματικά ήταν εκείνη του Λεβαδειακού. Εξαιρετικό σύνολο, εξαιρετικός προπονητής, εξαιρετικά άτυχοι και, ίσως λίγο... ανέτοιμοι στην αρχή της σεζόν.
ΥΓ4 Έλληνες πανηγυρίζουν για 6η θέση στη Eurovision. Τελικά μεγαλώνω και αρχίζω να γίνομαι παράξενος. Θυμάμαι, πριν κάτι χρόνια, βγαίναμε 3οι και νευριάζαμε. Πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο;
