Να πει κάποιος, πως πέσαμε από τα σύννεφα; Υπάρχει κάποιος που μπορεί να ισχυριστεί, ότι δεν το περιμέναμε; Οποιος έχει δει, όποιος άντεξε να δει όλα τα ματς της ΑΕΚ στα φετινά πλέι οφ, δεν μπορεί να είχε πραγματική πίστη πως μπορεί να συνέβαινε κάτι άλλο στην Τούμπα. Σας έλεγα και σε προηγούμενες καταστάσεις, πως στην κατάσταση που βρίσκεται η ΑΕΚ, πίστευα πραγματικά πως θα μπορούσε να χάσει ένα παιχνίδι ακόμα και εάν σε αυτό έμπαινε να παίξει… μόνη της. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τον Παναθηναϊκό και στην Τούμπα. Τα αποτελέσματα τα ξέρετε.
Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά για έναν οργανισμό που επί μέρες ασχολείται μόνο με τα λάθος πράγματα. Εκτιμώ πως ελάχιστοι πραγματικά είχαν κατά νου πως θα μπορούσαν να πάρουν τη νίκη, αλλά ασχολούνταν με άλλα πράγματα. Ο Αλμέιδα με τους συνεργάτες του έβγαζαν αποχαιρετιστήριες φωτογραφίες μπροστά από τον πάγκο, οι παίκτες έδειχναν χαμένοι και καταρρακωμένοι ψυχολογικά, μια ομάδα που ήταν καταδικασμένη να χάσει.
Το γερμανικό ανέκδοτο
Ασορτί με όλα αυτά που συνέβαιναν στην ΑΕΚ, είχαμε αυτά τα απίθανα της ΚΕΔ που πλέον δεν ένιωσε καμία ανάγκη να τηρήσει ούτε καν τα προσχήματα. Είναι εκείνοι που μετά τις εμπνεύσεις με τον Τούρκο και τον Αλβανό διαιτητή, έβαλαν σε παιχνίδι της ΑΕΚ ξανά τον Μπριχ, τον έβγαλαν δίχως κανείς να μάθει πότε και πως τραυματίστηκε και έβαλαν έναν Γερμανό που δεν είναι καν διεθνής. Τα αποτελέσματα τα είδαμε μέσα στο γήπεδο.
Γιατί στο ερώτημα που θα κάνει κάποιος εξυπνιτζής, καλά η διαιτησία σε πείραξε για μια ομάδα που τρέχει οκτώ παιχνίδια χωρίς νίκη, η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Ναι, φταίει και η διαιτησία. Γιατί όσο κακός και εάν είσαι μέσα στο γήπεδο, είναι αναγκαίο να παίρνεις όσα σου αναλογούν. Για παράδειγμα, θα έπρεπε να δοθεί το φάουλ στον Πινέδα πριν το γκολ του ΠΑΟΚ, αλλά και πολλά ακόμα που έδειχναν τη διάθεση του απέναντι στις δύο ομάδες.
Βήματα προς τα πίσω
Όπως και να έχει όμως, όλα αυτά έχουν μικρή σημασία πλέον. Η ΑΕΚ ολοκλήρωσε μια καταστροφική σεζόν, την έκλεισε όχι απλά με αποτυχία, αλλά με παταγώδη αποτυχία. Διότι, συζητάμε πως γύρισε στις εποχές που έκλεινε με χαοτική διαφορά από την κορυφή που έφτασε στο αποτρόπαιο των 22 πόντων, που δεχόταν ντροπιαστικές ήττες που θα τις κουβαλά για χρόνια και θα πρέπει να βρει ξανά τον τρόπο να γυρίσει απ’ όλο αυτό.
Ο κύκλος έκλεισε, μια εποχή συνολικά ολοκληρώνεται για την ΑΕΚ με πολύ σκληρό τρόπο. Ειδικά όσοι πίστεψαν, ότι αυτά που δημιουργήθηκαν από το καλοκαίρι του ΄22, δεν ήταν μιας χρήσης, αλλά θα μπορούσαν να αποτελέσουν το εφαλτήριο για την κυριαρχία της ΑΕΚ για χρόνια. Αντ’ αυτού, δεν έχεις μόνο μια ομάδα που δεν πήρε τίτλους, αλλά έχεις ένα σύνολο που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος και δείχνει σα να γύρισε το χρόνο και να γύρισε σε όσα υπήρχαν ως σκέψεις και αίσθημα εκείνο το καλοκαίρι.
Τα σπουδαία είναι μπροστά
Είναι ξεκάθαρο, πως όλο αυτό το πρότζεκτ απέτυχε. Τα πως και τα γιατί δεν είναι της στιγμής να τα αναλύσουμε. Αλλωστε, για να μη χάνουμε και τον χρόνο μας (που είναι εξαιρετικά πολύτιμος πλέον), τα περισσότερα τα έχουμε ανιχνεύσει στη διάρκεια της σεζόν. Μια ομάδα που έπαιζε σε χαμηλές ταχύτητες, δεν μπόρεσε να βρει την ισορροπία της σε κανένα σημείο, σε δυσκόλευε να κατανοήσεις την ταυτότητα της και δεν είχε ψυχολογία και τρόπο για να πάρει ένα σημαντικό ματς.
Τα σπουδαία είναι μπροστά. Και τα σπουδαία είναι αυτά που αφορούν πως θα σχηματιστεί η ΑΕΚ της επόμενης μέρας. Όπως συνέβη φέτος, με την τραγική πορεία, έβαλε πολύ δύσκολα στον εαυτό της και πρέπει να κάνει υπερβάσεις για να φτάσει στον πρώτο στόχο και την ανάσα που προκύπτει από την αναγκαιότητα της ευρωπαϊκής προοπτικής. Αρα, δεν πρέπει να χαθεί ούτε μέρα, πρέπει η ΑΕΚ να βρει πρώτιστα εκείνον που θα χτίσει και έπειτα τα υλικά που θα την καταστήσουν ξανά πανίσχυρη.
Το δεδομένο είναι πως η ΑΕΚ δεν χρειάζεται ξεκατίνιασμα. Καταλαβαίνω πως πολλές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις προκύπτουν επιθυμίες για να βγουν τα «μαχαίρια» και να βάλει ο ένας κατά του άλλου που έχει διαφορετική άποψη. Ωστόσο, στην συγκεκριμένη συγκυρία δεν έχει μεγάλο νόημα το χθες, αλλά το μετά. Το πώς η ΑΕΚ θα φτάσει στους στόχους της και θα είναι ξανά μια ομάδα που δεν θα τρομάζει τον κόσμο της, αλλά τους αντιπάλους της.
