Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, έχει συζητηθεί το θέμα σκάουτινγκ των μεγάλων ομάδων. Εκείνο που σχεδόν θεωρείται… ταμπού για τα ελληνικά κλαμπ στόχων. Επειδή δεν σημαίνει «μεγάλα» ονόματα που θα ενθουσιάσουν τον κόσμο και ταυτόχρονα ίσως να εμπεριέχεται ρίσκο. Κι αν δεν βγει ο παίκτης;
Ειδικά όταν πρόκειται για ξένους ποδοσφαιριστές, σχεδόν υπάρχει απαίτηση για κάτι… υπέρλαμπρο που δε θα αμφισβητηθεί από κανέναν. Ακόμη κι αν/όταν δεν «πιάσει» μια μεταγραφή, τότε ουδείς θα μπορεί να γυρίσει να πει «μα καλά που τον βρήκαν;».
Δύο ποδοσφαιριστές με παράλληλες και ουσιαστικά παρόμοιες πορείες, αποφάσισαν να σταματήσουν την καριέρα τους. Ο Αντρέ Βιεϊρίνια του ΠΑΟΚ και ο Ζέκα του Παναθηναϊκού. Έχουν ξεχωριστή σημασία, όχι για τους αυτονόητους λόγους του «δεσίματος» με τις ομάδες και της αρχηγικής τους συνεισφοράς.
Είναι τα τελευταία «τρανταχτά» παραδείγματα της επιτυχημένης μεταγραφής από κάθε άποψη. Ακόμη κι αν δεν ήταν το σκάουτ το στοιχείο που τους έφερε στη χώρα, αλλά η γνώση και η αντίληψη δύο προπονητών εγνωσμένης αξίας (Φερνάντο Σάντος, Ζεσουάλδο Φερέιρα).
Ο Βιεϊρίνια στα 22 έφτασε… άγνωστος στον ΠΑΟΚ, ως παίκτης της Πόρτο που η τελευταία ομάδα που είχε αγωνιστεί ήταν η Λεϊσόες. Ο Ζέκα ήταν 23 όταν πήρε την απόφαση να αφήσει την Βιτόρια Σετούμπαλ για να αποκτηθεί απ’ το «τριφύλλι». Τόσο άγνωστος που υπήρχε μέχρι και σύγχυση αναφορικά στο ποια είναι η θέση του.
Τα παλιότερα χρόνια που ήταν διαφορετική η μεταγραφική πολιτική των ομάδων, αλλά και οι γνώσεις του κόσμου αναφορικά με την ευρωπαϊκή αγορά, είχαμε παραδείγματα όπως ο Βαζέχα ή ο Σαβέφσκι. Ξένων που ήρθαν, μεγαλούργησαν και έγιναν «δικοί» μας άνθρωποι.
Βιεϊρίνια και Ζέκα, στην πιο σύγχρονη εποχή, είναι ίσως τα δύο τελευταία παραδείγματα αυτού του είδους. Όπου «σύγχρονη εποχή», προσθέτουμε το διάστημα απουσίας τους για καριέρα στο εξωτερικό. Ο ένας στην Βόλφσμπουργκ, ο άλλος στην Κοπεγχάγη. 5 και 6 χρόνια αντίστοιχα. Κι εκεί μεγαλούργησαν. Όμως το μυαλό και η ψυχή τους ήταν πάντα πίσω.
Έγιναν Έλληνες, έγιναν οπαδοί των ομάδων, έγιναν αρχηγοί. Με διαφορετικά αποτελέσματα στις συγκεκριμένες περιόδους, όμως αυτό δεν ήταν ατομική ευθύνη προφανώς. Άλλα τα δεδομένα του Παναθηναϊκού με τον Ζέκα και άλλα του ΠΑΟΚ με τον Βιεϊρίνια, ειδικά μετά την επιστροφή του.
Αποτελούν αμφότεροι όμως, τις περιπτώσεις εκείνες που πρέπει να… δείχνουμε με το δάχτυλο. Όλοι θέλουμε και περιμένουμε σπουδαία ονόματα, παίκτες τεράστιας ποιότητας να έρθουν στην Ελλάδα και στις κορυφαίες ομάδες. Αυτό δεν μπορεί να είναι το μόνιμο. Το σπουδαίο για τις ομάδες μας θα είναι να βρίσκουν και να φέρνουν, έναν νέο Βιεϊρίνια, έναν νέο Ζέκα.
Για να έχουν και το… παράσημο, πως αυτές τους εξέλιξαν. Αυτές τους έκαναν σε μεγάλο βαθμό, εκείνο που έφτασαν να είναι. Από δύο άσημοι Πορτογάλοι, σε δύο «Έλληνες», αρχηγοί, οπαδοί Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ. Πόσο τυχερή θα είναι όποια ομάδα κατορθώσει να επαναλάβει αυτή τη διαδικασία.
