Τα ποδοσφαιρικά δεδομένα, οι νόμοι του ίδιου του αθλήματος, δεν ισχύουν για τον Παναθηναϊκό. Οι Πράσινοι είναι μια… κατηγορία μόνοι τους σε επίπεδο λειτουργίας και αναγκών. Συν την πίεση, την εσωστρέφεια και τα τεράστια κενά που έχουν να καλύψουν σε πολλά επίπεδα.
Κάτι που έχουμε μπερδέψει, είναι ο διαχωρισμός των δεδομένων που έχει το Τριφύλλι, συγκριτικά με τα δεδομένα του ίδιου του ποδοσφαίρου. Για το άθλημα ο Ρουί Βιτόρια είναι καλός προπονητής. Επειδή θεωρητικά ένας προπονητής είναι αυτός που πρέπει να δουλέψει σωστά τακτικά την ομάδα του, να έχει καλό κλίμα στα αποδυτήρια, να κάνει σωστό κοουτσάρισμα κατά τη διάρκεια των αγώνων. Απλά και ξεκάθαρα πράγματα. Για μια ομάδα όπως είναι η Μπενφίκα π.χ., η οποία και έχει ρόλους, οργάνωση, διοικείται σωστά και έτσι ο προπονητής μπορεί να ασχοληθεί αποκλειστικά με ζητήματα αρμοδιοτήτων του.
Ο Βιτόρια για μια διαδικασία όπως ο Παναθηναϊκός, δε δείχνει πως μπορεί να ανταποκριθεί. Αυτό δεν τον κάνει κακό προπονητή σε καμία περίπτωση. Ούτε σημαίνει πως γίνεται κάποιο… έγκλημα, γιατί φτάνουμε στο σημείο να πιστεύουμε πως είναι αμαρτία να αλλάξεις τεχνικό. Μα αν αποτύχει κάτι, το αλλάζεις. Δεν περιμένεις κάποια στιγμή να πετύχει. Κι αυτό ισχύει για όλους, όχι μόνο για τον προπονητή.
Στο αποτυχημένο πλάνο του Παναθηναϊκού, ο προπονητής είναι ο τελευταίος φταίχτης. Είναι φταίχτης όμως και κυρίως γιατί δεν έχει εκείνο το «πακέτο» που απαιτεί το Τριφύλλι για να έχει ελπίδες επιτυχίας. Μιλάμε για ένα πλάνο στο οποίο άλλαξαν δύο προπονητές και η ομάδα στην καλύτερη θα τερματίσει δεύτερη με μεγάλη απόσταση απ’ τον πρώτο. Κατά συνέπεια, όποιοι ήταν εμπλεκόμενοι στο συγκεκριμένο πλάνο, δε θα έπρεπε να έχουν θέση στην επόμενη μέρα. Τόσο ξεκάθαρα είναι τα πράγματα, όσο σκληρά κι αν φαίνονται.
Σε αυτή τη λογική, εντάσσεται και ο προπονητής. Ο Βιτόρια απέτυχε. Λιγότερο απ’ τον Αλόνσο, αλλά απέτυχε. Το ίδιο θα ισχύει αν νικήσει τα δύο επόμενα ματς. Και δεν απέτυχε ατομικά λόγω ικανοτήτων προπονητικών. Απέτυχε γιατί δεν είναι αυτός που καλύπτει όλα τα κουτάκια που έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός.
Αυτό που χρειάζονται οι Πράσινοι, είναι κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Δεν θα έπρεπε να ψάχνουν έναν τεχνικό καλό για να τους οδηγήσει, αλλά έναν απ’ τους καλύτερους της ιστορίας τους. Μια προσωπικότητα τόσο ισχυρή και ξεχωριστή, που θα συγκεντρώσει πάνω της ευθύνες και αρμοδιότητες που δεν έπρεπε να της αναλογούν. Δεν είναι το σωστό αυτό που περιγράφουμε, αλλά είναι εκείνο που έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός.
Έναν μάνατζερ όπως τον ορίζουν στην Αγγλία, όχι έναν προπονητή. Μόνο που ακόμη κι αυτός ο όρος, να είναι διευρυμένος. Γιατί ο Παναθηναϊκός έχει κενά απ’ το σκάουτινγκ, μέχρι τη διοίκηση. Σε κάθε τομέα γύρω απ’ το ποδοσφαιρικό τμήμα. Άρα απλά ένας καλός τεχνικός, είναι ιδιαίτερα πιθανό να αποτύχει. Ειδικά αν δεν είναι συνηθισμένος σε τέτοιες καταστάσεις. Ο Βιτόρια είχε μάθει να δουλεύει σε κανονικές ομάδες αναφορικά με τη λειτουργία τους. Ο Παναθηναϊκός απέχει απ’ αυτό και μάλιστα αρκετά.
Πρέπει να υπάρξει ένας προπονητής τόσο ισχυρός ηγετικά και πνευματικά, σε σημείο που δε θα επηρεάζεται από ένα περιβάλλον το οποίο «καίει» όποιον βρεθεί μέσα του. Τον κάνει να φαίνεται χειρότερος απ’ αυτό που είναι. Αυτό έγινε και με τον Βιτόρια.
Το πόσο λάθος λειτουργεί ο Παναθηναϊκός σε θέματα προπονητή, φαίνεται και στην παρούσα φάση. Αν δηλαδή ο Βιτόρια βγει δεύτερος θα είναι καλός προπονητής κι αν ένα σουτ πάει δοκάρι αντί για γκολ και βγει τρίτος ή τέταρτος, θα είναι άχρηστος; Πόσο ποδοσφαιρικό μπορεί να είναι αυτό και ποιος επαγγελματίας μπορεί να σταθεί και να το αντέξει; Μόνος ένας πραγματικά ξεχωριστός στο χαρακτήρα, την προσωπικότητα, τα ηγετικά χαρακτηριστικά.
Αναφέρουμε ως παράδειγμα ένα όνομα που εκ των πραγμάτων δεν θα ερχόταν ποτέ. Έναν Μαρσέλο Μπιέλσα χρειάζεται ο Παναθηναϊκός. Μια τόσο… σαρωτική προσωπικότητα, πέρα από την ίδια την προπονητική ικανότητα. Μιλάμε για κάποιον που θα έχει «χτίσει» αυτά τα στοιχεία και δε θα τα βρει στο Τριφύλλι. Κοινώς, όχι δοκιμές, αλλά κάτι που θα μοιάζει σίγουρο.
Το αν αυτά που περιγράφουμε γίνουν πράξη, είναι αμφίβολο. Όχι μόνο επειδή δε θέλουν ή δεν μπορούν όπως μπορεί να σκεφτούν πολλοί. Είναι δύσκολο να γίνει μια τέτοια κίνηση στην Ελλάδα. Ο Παναθηναϊκός αν θέλει να πετύχει όμως, αυτό πρέπει να κάνει. Και υπό φυσιολογικές συνθήκες έπρεπε να πράξει το ίδιο και σε άλλα πόστα σημαντικά, εκτός αγωνιστικού τμήματος. Για εκεί ένας προπονητής-σημείο αναφοράς σε προσωπικότητα, ένας πραγματικός ηγέτης που θα ακολουθηθεί από την ομάδα και τον κόσμο, είναι απαραίτητος.
Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός δεν είναι οργανισμός δομημένος για να αντέχει απλά καλούς προπονητές όπως ο Ρουί Βιτόρια. Η πολύ περισσότερο, δεν είναι οργανισμός που θα αντέξει ρίσκα τύπου Αλόνσο.
