Στο σημερινό μας κείμενο, αναλύουμε γιατί ο Παναθηναϊκός αποτυγχάνει να αναδείξει το ταλέντο των ποιοτικών του μεσοεπιθετικών και πως ο coach Λουτσέσκου έχει βρει έναν Μάγκνουσον στο πρόσωπο του Μιχαηλίδη και λύνει
το δικό του πρόβλημα, καλύπτοντας την βαθμολογική διαφορά με στόχο την δεύτερη θέση.
Ομάδα χαμηλού επιπέδου από την μέση και πίσω
Όταν ο Παναθηναϊκός συναντά ομάδα που μπορεί στοιχειωδώς να του ασκήσει pressing ψηλά, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Κανένας από τους παίκτες που διαθέτει στο μεσοαμυντικό κομμάτι δεν έχει το σθένος να πάρει μια πρωτοβουλία, να κάνει μια ντρίμπλα, μια ατομική ενέργεια για να απελευθερώσει την μπάλα.
Με μεγάλη ευκολία οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού επιλέγουν την εύκολη λύση, σωστότερα την εύκολη φαινομενικά λύση, την πάσα προς τα πίσω. Γράφω “φαινομενικά”, γιατί υπάρχει η αίσθηση της ασφάλειας, ότι δε θα γίνει λάθος. Κανείς δεν θέλει να χρεωθεί το λάθος. Όμως η ομάδα είναι πάντα χαμένη, γιατί η πάσα προς τα πίσω οδηγεί μαθηματικά σε λάθος λίγα δευτερόλεπτα αργότερα καθώς είτε τα στόπερ είτε ο Ντραγκόφσκι θα οδηγηθούν σε απομάκρυνση (θα δούμε πιο κάτω τι συμβαίνει).
Η τοποθέτηση ως αριστερού στόπερ του Ίνγκασον και η μονιμοποίηση του Μαξίμοβιτς ως αριστερού εσωτερικού μέσου, προκαλεί τρομερά προβλήματα στην ανάπτυξη. Κανείς από τους δύο δεν έχει ικανότητα με την μπάλα στα πόδια και καθιστούν απαγορευτική την οποιαδήποτε προσπάθεια ορθολογικού build up.
Έτσι, η αριστερή πλευρά του Παναθηναϊκού είναι ανήμπορη να συνεισφέρει στο επιθετικό κομμάτι και προκαλεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει. Αν αναλογιστούμε ότι στο ματς με τον ΠΑΟΚ έπαιξε κατά συνθήκη αριστερό μπακ ο Λημνιός και ο Τζούρισιτς πρέπει να βρίσκεται ψηλά λόγω της ικανότητάς του στο σκοράρισμα, καταλαβαίνουμε εύκολα την αδυναμία των παικτών του Ρουί Βιτόρια να κυκλοφορήσουν την μπάλα σε εκείνη την πλευρά.
Κατάφεραν να μην έχουν playmaker
Ο Παναθηναϊκός τα τρία τελευταία χρόνια, ήταν η ομάδα που είχε τους περισσότερους οργανωτές ταυτόχρονα στο γήπεδο, σε ένα καλοκαίρι ξεκληρίστηκαν όλοι και τώρα παλεύει μόνος του ο Ουναΐ.
Ο Μπρινιόλι ήταν εξαιρετικός με την μπάλα στα πόδια (εκτός από το τελευταίο διάστημα της παρουσίας του), ο Μάγκνουσον έλεγχε το παιχνίδι στο χαμηλό αριστερό half – space, ο Ρουμπέν Πέρεθ βρισκόταν στον κεντρικό άξονα, ο Μπερνάρ στο ψηλό δεξί half – space και αν αναλογιστούμε και την παρουσία του Αϊτόρ που ερχόταν στο αντίστοιχο αριστερό, συναντάμε πέντε ποδοσφαιριστές στη βασική ενδεκάδα με playmaking abilities, άρτια τοποθετημένους σε συγκεκριμένα σημεία του γηπέδου για να υπάρχει flow.
Σε ένα καλοκαίρι μέσα έχουν εξαφανιστεί όλοι, δεν υπάρχει κανείς. Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα στην σύνδεση των γραμμών του και στην ορθολογική ανάπτυξη. Φτάνει σε σημείο να παίζει ντέρμπι με θεωρητικά ισοδύναμους αντιπάλους και έχει ποσοστό κατοχής 30%, μη μπορώντας να βρει λύση.
Ο Βιτόρια δεν έχει κάνει τίποτα να το αλλάξει
Θα περίμενε κανείς, ένας προπονητής που βελτιώνει την ομάδα του να ψάχνει να βρει λύσεις στα προβλήματά της. Ο Πορτογάλος όμως, δεν δείχνει να αλλάζει κάτι. Πέρα από τις αλλαγές προσώπων, δεν υπάρχει ούτε τακτική αλλαγή για την διόρθωση του προβλήματος, δεν υπάρχει όμως και επιλογή παίκτη “out of the box”...
Την μεταγραφική περίοδο του Γενάρη, σωστά ο Παναθηναϊκός απέκτησε τον Σιώπη, χρειαζόταν έναν ποδοσφαιριστή με τις ανασταλτικές ικανότητες που διαθέτει. Χρειαζόταν όμως και ποδοσφαιριστές με ικανότητα στο build up, δεν πήραν κανέναν. Ούτε αριστεροπόδαρο αμυντικό, ούτε αμυντικό χαφ.
Στην συγκεκριμένη συνθήκη, έστω ότι ο προπονητής δεν έχει ευθύνη (που έχει). Τι έχει κάνει για να αλλάξει το μόνιμα πρόβλημα που παρουσιάζεται από την αρχή της χρονιάς; Είναι δεδομένο πως με την παραμικρή πίεση η μπάλα θα απομακρυνθεί...
Δεν έχει δουλέψει το πιο απλό...
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, μια ομάδα πρέπει να δουλεύει τα πάντα, να είναι έτοιμη για οτιδήποτε βρει μπροστά της, να μπορεί να προσαρμοστεί στις συνθήκες ενός αγώνα και στα απρόσμενα που μπορεί να συμβούν κατά την διάρκεια μιας αναμέτρησης.
Πόσο μάλλον για τα εμφανή προβλήματα, όπως την αδυναμία στο build up. Το ξέρεις ότι υπάρχει, το βλέπουμε μήνες τώρα. Πρέπει να το αποδεχτείς, να το λύσεις με τακτική προσέγγιση και μεταγραφή (τίποτα από τα δύο δεν έγινε) και αν δεν τα καταφέρεις να στραφείς σε άλλες λύσεις.
Προκαλεί απορία, πως ο Παναθηναϊκός του coach Βιτόρια δεν έχει δώσει έμφαση στις “δεύτερες μπάλες”, στις τοποθετήσεις δηλαδή των ποδοσφαιριστών του όταν η μπάλα είναι διεκδικίσιμη έτσι ώστε να αυξήσει τις πιθανότητες οι αθλητές του να γίνουν κάτοχοί της.
Η αδυναμία στο build up όπως αναφέραμε παραπάνω, φέρνει απομάκρυνση. Είναι τόσο συχνό το φαινόμενο όταν ο Παναθηναϊκός πιέζεται, που θα περίμενε κανείς να δει μια προσέγγιση ώστε αυτό το μειονέκτημα, να γίνει προσπάθεια απόκτησης πλεονεκτήματος στην αντίδραση της δράσης αυτής.
Ο Σφιντέρσκι ή ο Ιωαννίδης όμως, στις διεκδικήσεις είναι εντελώς μόνοι, δεν υπάρχει κανείς κοντά τους σε εμβέλεια τέτοια ώστε να τους επιτραπεί να διεκδικήσουν αυτές τις κατοχές και έτσι σχεδόν πάντα, ο αντίπαλός του Παναθηναϊκού παίρνει την μπάλα εύκολα δική του, χωρίς προσπάθεια.
Θα ήταν πολύ λογικό, αποδεχόμενος την μη ικανότητα στην ανάπτυξη από την πίσω γραμμή, ο προπονητής του Παναθηναϊκού να στραφεί στην εκμάθηση της σωστής τοποθέτησης κοντά στον φορ κάποιον ποδοσφαιριστών του ώστε να κερδίζει τις μπάλες και να ξεκινά με αυτόν τον τρόπο τις επιθέσεις ψηλότερα...
Καμία προσαρμογή στον αντίπαλό του
Το πλάνο του coach Λουτσέσκου στην ανάπτυξη ήταν συγκεκριμένο. Στην δεξιά πλευρά, ο Πέλκας έπαιζε πάνω στην γραμμή, ο Γιόνι Ότο ερχόταν εσωτερικά και έκανε συνεχή underlap σε δεύτερο χρόνο, ενώ ο Κωνσταντέλιας υποστήριζε την πλευρά και ήταν ο συνδετικός κρίκος των δύο προαναφερθέντων.
Αριστερά, ο Μπάμπα ήταν αυτός που έδινε το πλάτος με τον Τάισον να έχει τον ρόλο του “false winger” και να κινείται σε ελεύθερο ρόλο, αρκετές φορές τον είδαμε να παίζει στο “10”.
Στην πίσω γραμμή όμως, αυτό που ξεχώρισε για ακόμα μια φορά φέτος και είναι καταλυτικό για την πορεία του ΠΑΟΚ στα play offs, είναι η επιδραστικότητα του Μιχαηλίδη σε playmaker ρόλο. Ο κεντρικός αμυντικός του ΠΑΟΚ είναι ο καλύτερος ball playing defender του Ελληνικού πρωταθλήματος, σύντομα θα τον δούμε και στην
Εθνική αν συνεχίσει έτσι. Τι έκανε για αυτό ο Παναθηναϊκός;
Άφησε τον Μιχαηλίδη να επιλέξει
Η ικανότητά του με την μπάλα στα πόδια, γνωστή. Ο Γιάννης Μιχαηλίδης κάνειεξαιρετικά play offs, ήταν ο λόγος της ανατροπής στο ματς με την ΑΕΚ στην Αθήνα. Έχει τρομερή ικανότητα με την μπάλα στα πόδια και οι μεταβιβάσεις του δεν έχουν περιορισμό εμβέλειας.
Αγωνίστηκε όχι απλά ως αριστερό στόπερ, όπως βλέπεται και το heatmap, οι χώροι που καταλαμβάνει είναι ανάλογοι με αυτούς που βλέπαμε τον Μάγκνουσον. Κάτι σαν αριστερός αμυντικός χαφ / αριστερό μπακ.
Η συγκεκριμένη θέση δεν είναι τυχαία, παίκτες που έχουν την ικανότητα μεταβίβασης του Μιχαηλίδη και αγωνίζονται ως κεντρικοί αμυντικοί, τοποθετούνται από τους προπονητές τους ακριβώς εκεί.
Από αυτό το σημείο, μπορούν να τροφοδοτήσουν και τα πέντε κανάλια του γηπέδου. Όταν είναι κάτοχοι, συνήθως η άμυνα μεταφέρεται προς την πλευρά τους, οπότε ανοίγονται διάδρομοι προς την απέναντι πλευρά.
Όπως στο ματς με την ΑΕΚ, είναι δυνατή η μεταβίβαση της μπάλας, ακόμα και στην ίδια πλευρά την αριστερή. Γενικά, τέτοιου είδους κεντρικοί αμυντικοί πρέπει να προσέχονται ιδιαίτερα από τους αντιπάλους, είναι ικανοί να δημιουργήσουν τεράστια προβλήματα.
Ο Μιχαηλίδης επιχείρησε εβδομήντα πάσες, είκοσι τρείς μεγάλες σαράντα και πενήντα μέτρων και ήταν καταλυτικός στην ανάπτυξη του ΠΑΟΚ, φυσικά σκόραρε και το γκολ της ισοφάρισης.
Ο Παναθηναϊκός δεν έδωσε καμία σημασία στον Μιχαηλίδη
Ούτε εδώ είχαμε κάποια προσαρμογή. Η επιλογή του coach Βιτόρια, φαίνεται πως ήταν να μην ασχοληθεί η ομάδα του με τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Δεν είχε θορυβηθεί από τις επιδόσεις του πριν το ματς, ούτε κατά την διάρκεια είδε πρόβλημα.
Ο Πελίστρι σωστά ήταν απασχολημένος με τα ανεβάσματα του Μπάμπα, όμως έπρεπε η εντολή στον Ουνάι να είναι σαφής. Ο Μαροκινός όμως δεν έδειξε από τον τρόπο παιχνιδιού του να έχει οδηγία να “προσέχει” τον αριστεροπόδαρο στόπερ του ΠΑΟΚ.
Του άφηναν επιδεικτικά όλο τον χρόνο που χρειαζόταν με την μπάλα στα πόδια, να επιλέξει να κατευθύνει το παιχνίδι του ΠΑΟΚ όπου ακριβώς ήθελε ο ίδιος. Αλλαγές παιχνιδιού, προώθηση κάθετα, ντρίμπλα, πάσες στη δυνατή πλευρά, το ρεπερτόριο του Μιχαηλίδη δεν είχε τελειωμό, οργίασε σε ένα βράδυ που ο αντίπαλος δεν του έδωσε ποτέ σημασία. Αποτέλεσμα όλων, ο ΠΑΟΚ να έχει τον πλήρη έλεγχο του αγώνα και η επίθεσή του να έχει ροή.
Έναν παίκτη σαν τον Μιχαηλίδη είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός, δεν τον πήραν ποτέ και τα αποτελέσματα φαίνονται. Οι ποιοτικοί μεσοεπιθετικοί του, δεν γίνεται να είναι ζεστοί και να επηρεάζουν τα αποτελέσματα όταν η αδυναμία στο build up έχει ως αποτέλεσμα η ομάδα τους να παίζει με 30% κατοχή μπάλας. Ακόμα και όταν η μπάλα πηγαίνει σε αυτόυς, από την στιγμή που δεν έχει βγει ορθολογικά από την άμυνα, δεν υπάρχουν οι κατάλληλες αποστάσεις και υποστηρίξεις για να κρίνουν οι ίδιοι έναν αγώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παναθηναϊκός στηρίζεται εξ’ εξολοκλήρου στις ατομικές τους εκλάμψεις, αφού δεν υπάρχει ορθολογική ανάπτυξη.
