Λέγαμε πέρυσι ότι εφέτος (για το πρωτάθλημα που τελειώνει) θα δούμε την πιο αμφίρροπη μάχη για τον τίτλο, λόγω του αυξανόμενου ανταγωνισμού.
Εν μέρει πέσαμε μέσα. Ακόμα και τώρα δεν ξέρουμε ποια ομάδα θα πάρει το δεύτερο εισιτήριο για το Champions League και βλέπουμε ντέρμπι που τα ευχαριστιόμαστε. Και κυρίως, γίνονται ματσάρες μεταξύ των «μεγάλων» που κανείς δεν εξαρτάται από κανέναν, παρά μόνο από τον καλό ή κακό εαυτό του. Ούτε Λαμίες, ούτε τίποτα...
Εν μέρει, λοιπόν, πέσαμε μέσα, και όχι 100% διότι την υπόθεση «πρωτάθλημα» την τελείωσε ο Ολυμπιακός με ασφάλεια και με περίπατο άλλων εποχών, στο φινάλε του πρώτου γύρου των play offs. Αφήνοντας τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ να τρέχουν πιο πίσω καταϊδρωμένοι για το «μετάλλιο» της παρηγοριάς, κάτι σαν τους μικρούς τελικούς που βλέπαμε κάποτε σε μεγάλες διοργανώσεις.
Αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο πρωτάθλημα για τον Ολυμπιακό. Για πολλούς λόγους:
- Τα 100 χρόνια ζωής του. Το ‘25 είναι η γενέθλια χρονιά και μόνο με πρωτάθλημα θα μπορούσε να γιορταστεί όπως αξίζει στην πιο επιτυχημένη ομάδα της Ελλάδας. Αν, μάλιστα, συνδυαστεί, και με το Κύπελλο Ελλάδας, τότε μιλάμε για την απόλυτη ονείρωξη του οπαδού.
- Είναι σχεδόν σίγουρος ότι τη νέα χρονιά θα πάρει μέρος στον όμιλο του Champions League. Απευθείας, μαζί με τα μεγαθήρια της Ευρώπης. Δεν θα τρέχει το καλοκαίρι να εξασφαλίζει το χειμώνα, ούτε θα βιάζεται για μεταγραφές και προετοιμασία. Εχει όλο το χρόνο με το μέρος του, σύμμαχό του για τις κινήσεις και το οξυγόνο που χρειάζεται μια ομάδα με τόσες υποχρεώσεις για όσα ακολουθούν.
- Η αυτοεπιβεβαίωσή του. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να αποδείξει σε όλο τον κόσμο, αλλά και στον εαυτό του ότι η κατάκτηση του Conference League δεν ήταν φωτοβολίδα. Δεν ήταν τυχαία. Δεν ήταν συγκυρία. Δεν ήταν η έδρα. Επρεπε να αναμετρηθεί με το ίδιο το ανάστημά του, που πλέον είναι υψηλότερο από οποιασδήποτε άλλης ελληνικής ομάδας. Μόνο οι ερυθρόλευκοι και η Εθνική το 2004 έχουν χαρίσει αυτή τη χαρά στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στη χώρα συνολικά. Επρεπε να «ξαναπεί» σε όλους (και στον ανταγωνισμό) ότι το θέμα δεν είναι να φτάσεις στην κορυφή, αλλά να παραμείνεις εκεί. Οπως λένε και στο πιο ακραίο σπορ του πλανήτη, στη Formula 1, άλλο πράγμα να φτάσεις τον προπορευόμενο και άλλο να τον προσπεράσεις.
- Ο Ολυμπιακός όχι μόνο έφτασε την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ που προηγήθηκαν στην κορυφή της Super League τα δύο προηγούμενα χρόνια, όχι μόνο έκοψε το βήχα του Παναθηναϊκού σε πρωτάθλημα και Κύπελλο, αλλά τους άφησε πίσω του επιδεικτικά. Κυριαρχικά, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία από «φίλους» κι εχθρούς. Με τριάρες, ντόρτια κι εξάρες!
- Και ο προπονητής: αυτό το ποδοσφαιρικό τζόκερ που λέγεται Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Τι ήρθε και βρήκε πριν από 14 μήνες ο Βάσκος, πού ήταν τότε ο Πειραιώτης πρωταθλητής και πού είναι τώρα; Πρωταθλητής, Κυπελλούχος Ευρώπης και οσονούπω νταμπλούχος.
Και δεν είναι μόνο αυτό: είναι ότι ο Μεντιλίμπαρ έχει εισάγει μια άλλη νοοτροπία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι ο πρώτος Ευρωπαίος τεχνικός που τόσο καιρό μετά έχει «αγνοήσει» επιδεικτικά την… ελληνική πραγματικότητα. Είναι αυτός που δε μιλάει για διαιτησίες, δεν αρπάζει κανέναν από το λαιμό, δεν βαφτίζει το ψάρι κρέας και δεν ψάχνει δικαιολογίες.
Όταν αποτυγχάνει βγαίνει στις κάμερες γνήσιος, αυθεντικός, αληθινός, στακάτος και ειλικρινής όσο κανείς άλλος. Και κυρίως αναγνωρίζει και παραδέχεται τα λάθη του. Ακόμα και τις «τρέλες» του, όταν δε του βγει το ματς.
«Εκμεταλλεύεται» την ακαδημία που βγάζει πλέον διαμαντάκια. Τα καθοδηγεί σοφά, τα διαχειρίζεται υποδειγματικά με τη βοήθεια της διοίκησης η οποία δικαιωματικά παίρνει όλα τα credits που τον πίστεψε κι ετοιμάζει την επόμενη δυναστεία μετά το διάλειμμα των δύο ετών.
Ο 64χρονος τεχνικός έφτασε τον Ολυμπιακό σε μια ευρωπαϊκή κορυφή. Εκεί που δεν έχει πατήσει κανείς, όσο και να έχει ταξιδέψει, με όσους… πρέσβεις και να έχει μιλήσει. Είναι ο Μπιλ Σάνκλι και ο Μπομπ Πέισλι του Ολυμπιακού μαζί.
Το άγαλμά του έξω από το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» πρέπει να πάρει θέση.
