Ποτέ δε μου άρεσαν οι ευχές και τα δήθεν. Η μαζική και καθιερωμένη έκρηξη αγάπης και θαυμασμού, τα ποστ και τα... μπενταντίν στις πληγές, που έπειτα ξεφτίζουν και το πρόβλημα παραμένει σχεδόν αναλλοιώτο.
Αυτό το κείμενο δεν έχει αποθέωση και "θα". Δεν έχει "μακάρι" και υποσχέσεις.
Σήμερα, ανήμερα των γενεθλίων του Άρη, ο οποίος κλείνει 111 χρόνια ιστορίας, θα ανοίξουμε εκείνο το συρτάρι με το ημερολόγιο των εφηβικών μας χρόνων, θα γυρίσουμε στη σελίδα που απευθύνεται στον μελλοντικό μας εαυτό και θα δούμε τι του υποσχεθήκαμε. Θα δούμε τι άλλαξε και τι βελτιώθηκε, τι πήγε στραβά και πόσο μας επηρέασε όλη αυτή η πορεία.
Ως τριαντάρης Αρειανός τολμώ να πω πως πέρασα όλα τα δυνατά στάδια της συνειδητοποίησης των φίλαθλων/οπαδικών μου προτιμήσεων. Από την απαξίωση ως την ελπίδα, κατόπιν στις πρόσκαιρες μικρές χαρές, έπειτα ως την πίκρα και την αποτυχία και πάλι από την αρχή. Ο ατέρμονος κύκλος του Αρειανού, του οποίου, βέβαια, οι αντοχές δε χάνονται και δεν τον οδηγούν στο να αλλάξει ομάδα και χρώματα. Οχι! Αυτό μπορώ να παραδεχτώ υπεύθυνα και περήφανα πως δεν συνέβη ποτέ. Πάντα υπήρχε στο φόντο μια παράδοξη ωριμότητα, η οποία υπενθύμιζε πως μιλάμε απλά για ομάδες και πολυτέλειες, όχι για κάτι ζωτικής σημασίας, που ίσως να θέλει διόρθωση και δεύτερες σκέψεις.
Θυμάμαι, όταν ήμασταν στη Β' κατηγορία, στα τέλη του Δημοτικού, σε μια αρκετά εύθραυστη δική μου παιδική ηλικία, άκουγα από το ραδιόφωνο τις μεταδόσεις του Άρη, στα χωράφια - μακριά από τα "σαλόνια" της πρώτης Εθνικής. Η χρονιά, αν δεν κάνω λάθος, δεν είχε ξεκινήσει καλά και το ενδιαφέρον μου έφθινε όλο και περισσότερο. "Άρης είμαι, αλλά μη με σκοτίζετε και πολύ. Αν κερδίσουμε και πλησιάσουμε στην άνοδο, πείτε μου..." έτσι έλεγα σε συγγενείς και φίλους. Για αυτή την περίοδο δεν είμαι ιδιαίτερα περήφανος. Όχι για την ομάδα, αλλά για την δική μου άρνηση και απαξίωση...
Προς τα τέλη της αγωνιστικής σεζόν θυμήθηκα πως είχα καιρό να ρωτήσω. Να μάθω...
Πρέπει να ήταν λίγες μέρες πριν το παιχνίδι στο Χαϊδάρι. Εκεί όπου ο Χρήστος Βελώνης μου έδωσε ένα καλοζυγισμένο χαστούκι πραγματικότητας και με ξύπνησε από τον λήθαργο του επιφανειακού και του "εύκολου".
Εκείνο το γκολ δε θα το ξεχάσω ποτέ. Εκείνη την στιγμή της χαράς για τα καλύτερα που έρχονται! Τι μίζερη σκέψη, ε; Τι μικρότητα... πόση μετριότητα αντέχεις; Θα ήταν πιο ωραίο να γράψω για κάτι πιο χολιγουντιανό, για κάτι λαμπερό και ένδοξο. Όμως ίσως κάποιοι φίλοι του Άρη με καταλάβουν σε αυτές τις αράδες.
Το γκολ του Βελώνη και η ελπίδα που μου γεννήθηκε ξανά ήταν αρκετά για να με κάνουν να ασχοληθώ. Να νιώσω έτοιμος για την βουτιά στον βυθό της γλυκόπικρης ζωής ενός Αρειανού. Ο τίτλος του κειμένου προέρχεται φυσικά από τον Νικόλα - τον Bloody Hawk. Χορεύοντας με την θλίψη λοιπόν συνέχισα. Πανηγύρισα τα λάθη και τις ανορθογραφίες και ετοιμάστηκα για μια ακόμη προσπάθεια δίπλα στα "θηρία".
Για λίγο το πίστεψα...
Θεώρησα πως το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Ευρώπες, Ατλέτικο, τελικοί κυπέλλου, Λάτιν ρυθμοί μου θόλωσαν το μυαλό. Είπα μέσα μου "Όχι, τελείωσαν τα δύσκολα. Είσαι Άρης και θα έρθουν καλύτερες μέρες". Εις μάτην...
Μεγαλώνοντας, έχοντας μάλιστα και καθημερινή τριβή με τα του Άρεως, μέσω του ρεπορτάζ, κατάλαβα πως Άρης δεν είναι όσα έγραφε ένας έφηβος στο ημερολόγιο του. Δεν είναι οι καλύτερες μέρες που έρχονται. "Δεν θα ξαναπέσουμε! Είμαι σίγουρος! Θα πάρουμε και κύπελλο. Ήρθαν Βραζιλιάνοι... κλπ κλπ". Τα σκέφτομαι τώρα και μου φαίνονται τόσο αφελή...
Μετά από χρόνια κατάλαβα πως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ακόμη το συνειδητοποιώ...
Άρης είναι να κοιτάζεις τα χρόνια αποτυχιών ως έναν πολύ καλό σου φίλο και να μη φοβάσαι να τα ξανααντιμετωπίσεις.
Άρης είναι να πέφτεις πολλές φορές, να υποφέρεις, να νομίζουν πως λύγισες, όμως εσύ να νιώθεις πιο άνετα από ποτέ και να γελάς. Να γελάς που πίστεψαν πως έσβησες. Πως θα τα παρατήσεις...
Ο δικός μας Άρης (για να δανειστώ και μια ατάκα, παραφράζοντας την λίγο) κερδίζει, αλλά και χάνει. Ίσως και να χάνει πολύ. Όμως μόνο αυτός αντέχει να ξανασηκωθεί και να προσπαθήσει, γιατί δεν φοβάται πλέον τίποτα.
Ο Αρειανός έχει βιώσει τον Γκάλη και τον Γιαννάκη του μπάσκετμπολ, αλλά έχει ζήσει και το κάθε μπαμπάκι και σπαρτό που βρήκε στο διάβα του, στα αλώνια των χαμηλών κατηγοριών στη φουτμπαλέρα. Έχει ακούσει τον Μάκη Νάτση να τραγουδάει "λιονταρίσια έχεις καρδιά" στα αποδυτήρια της ομάδας και τον Ιωαννίδη με τα "χρυσά" του παιδιά να σιγοντάρουν με "παραραμ παραραμ παμ" όλο χαρά και περηφάνια, αλλά έχει δει την ίδια ομάδα να βυθίζεται στον βούρκο και να βολοδέρνει, χωρίς να βρεθεί ένα χέρι να τη σηκώσει.
Τι να φοβηθεί για το μέλλον; Διαβάζει τις σελίδες του ημερολογίου των εφηβικών του χρόνων, που είναι γεμάτες ελπίδα, παράλληλα και φόβο για ενδεχόμενη επιστροφή στα "δύσκολα" και γελάει.
Πριν κάτι χρόνια είχα δει το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του Νέτφλιξ για την Σάντερλαντ. Κάπου στο δεύτερο κύκλο της σειράς, στο τέλος ενός επεισοδίου, μια συμπαθητική κυρία και οπαδός των "μαύρων γατών" είπε κάτι που με συντροφεύει έκτοτε: "Γιατί δε γιορτάζουμε ποτέ εμείς;". Έχοντας καταναλώσει πολύ υλικό της ποπ κουλτούρας, σε ταινίες και μουσική, δε θυμάμαι άλλη ατάκα που να με έχει παγώσει ως άνθρωπο όσο αυτή. "Έλα ντε!" απάντησα, όρθιος, μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή, και απόρησα και εγώ ο ίδιος.
Τόσοι χαμένοι τελικοί, τόσες αποτυχίες, τόση κατηφόρα στο μπάσκετ, μετά την "Αυτοκρατορία". Πότε θα ξαναγιορτάσει αυτός ο κόσμος για μια χαρά που πήρε;
Το να υποστηρίζεις όμως μια ομάδα δεν σημαίνει μόνο αυτό. Στην πραγματικότητα δεν απαιτούμε τίποτα. Δεν ζητάμε το παραμικρό. Ο αθλητισμός είναι για τους πρωταγωνιστές, τους αθλητές και τους προπονητές. Εκείνων η ζωή εξαρτάται από όλο αυτό. Εμείς βρισκόμαστε πίσω από την κουρτίνα και παρατηρούμε, με δική μας ευθύνη και μετά από δική μας επιλογή. Αν δεν το επιλέξαμε, τότε μας πέρασε ως παρακαταθήκη από άλλες γενιές, που περίμεναν καρτερικά την στιγμή χαράς για να τους λυτρώσει. Είσαι οπαδός μιας κατάστασης που θες να πάει καλά, αλλά είσαι προετοιμασμένος να την στηρίξεις λυσσαλέα ακόμη (και όσες φορές) και να αποτύχει.
Αν δεις τον αθλητισμό ως κάτι που αναγκαστικά πρέπει να σου δώσει χαρά, τότε δεν μπορείς να είσαι Άρης. Αν φοβάσαι τις στιγμές λύπης και αποτυχίας, τα δύσκολα χρόνια και τον χωματόδρομο, τότε ίσως δεν κάνεις για αυτό.
Από το 1914 κάποιοι άνθρωποι επέλεξαν τον Άρη ως μέσο άθλησης, έκφρασης και κοινωνικής πάλης. Σίγουρα δεν είχαν στο μυαλό τους πως χρωστούν τίποτα και σε κανέναν. Όσοι ακολούθησαν και άντεξαν συνεχίζουν να διατηρούν την φλόγα αναμμένη για τους επόμενους.
Λίγη ωριμότητα και γερό στομάχι χρειάζεται...
Για να ωριμάσεις και να καταλάβεις πως αυτό που αντέχει στον χρόνο, παρά τις δυσκολίες, είναι αυτό που αξίζει πραγματικά.
Για να κοιταχτείς στον καθρέφτη, να σταματήσεις να κοιμάσαι και να ονειρεύεσαι. Για να δουλέψεις για το όνειρο σου ξύπνιος. Χωρίς φόβο...
Ο Άρης καλείται (ακόμη) να δουλέψει για το όνειρο του και να πατήσει γερά στα πόδια του, να δώσει λίγη χαρά στον κόσμο του, χωρίς όμως εκείνος να τη ζητάει.
Στο γεμάτο Κλεάνθης Βικελίδης, στον ναό του παγκοσμίου μπάσκετ, το θρυλικό Αλεξάνδρειο, η γλυκιά και ταυτόχρονα λυπητερή μπαλάντα θα παίζει πάντα, για όσους θέλουν να χορέψουν και να τραγουδήσουν.
"Παραραμ παραραμ παμ..."
Ευτυχώς (ή δυστυχώς για κάποιους), υπάρχουν χιλιάδες, που θέλουν και αντέχουν...
Χρόνια Πολλά Άρη! Θα είμαστε πάντα εδώ για να κρυφοκοιτάμε από το παρασκήνιο κάθε σου βήμα. Με την ψυχή μας γεμάτη περηφάνια!
ΥΓ Χρήστο Βελώνη ευχαριστώ...
