Ακολουθεί αντιδημοφιλές σχόλιο, αλλά ανάμεσα σε αυτά που θεωρώ ως υποχρέωση των σχολιογράφων είναι να μην παρασύρονται χαλαρά από το κύμα, όσο δυνατό και εάν είναι. Αρα, ας ξεκινήσω λέγοντας σας το αυτονόητο. Αυτό που είδαν όλοι στο δεύτερο ημίχρονο του ματς με την Σκωτία στην Αθήνα και κυρίως χθες σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του ματς στο «νησί», ήταν εκθαμβωτικό. Μια ομάδα που έσφυζε από ταλέντο, που μπορούσε να παίζει σύγχρονο ποδόσφαιρο και να παίρνει αποτέλεσμα.
Ξάφνου, υπήρξε έρωτας για τα πιτσιρίκια. Κράξιμο για τα παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας, θαρρείς και ήταν Τούρκοι εκείνοι που πήραν το επικό διπλό στην Αγγλία πριν από μερικούς μήνες. Στη χώρα της απόλυτης υπερβολής, φαντάζομαι αρκετοί θα έστελναν στην πρόωρη συνταξιοδότηση όποιον αγγίζει τα 30. Παράλληλα, το λαϊκό αίτημα που εκφράζεται για ανανέωση και αλλαγή σε βάθος, μέχρι και τα… πλακάκια, θα έβαζε όλες τις μεγάλες ομάδες (ή όσες το έχουν ανάγκη και η ΑΕΚ είναι μέσα σε αυτές), σε μια τρελή αναζήτηση κάθε πιτσιρικά που μπορεί να κλωτσάει το τόπι με σχετική ικανότητα.
Δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία φορά που βιώνουμε τέτοια φαινόμενα. Σημεία των καιρών. Δεν μειώνουν σε τίποτα τη μεγάλη επιτυχία της ανόδου του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Είναι μια γενιά, που τουλάχιστον δημιουργικά δείχνει να έχει περισσότερο ταλέντο ακόμα και από τη μυθική ομάδα του 2004. Βέβαια, βρήκαμε και έναν αντίπαλο που με τον τρόπο που παίζει, σου δίνει περιθώριο να κάνεις πολλά πράγματα. Δεν μειώνει σε τίποτα την επιτυχία, αλλά σίγουρα απαιτείται χρόνος για να δούμε που μπορεί να φτάσει αυτή η ομάδα.
Τρολάρισμα σε κάθε ΑΕΚτζή
Ωστόσο, όλη αυτή η κατάσταση με την Εθνική ομάδα, θαρρείς και αποτελεί και ένα είδους τρολάρισμα για κάθε φίλο της ΑΕΚ. Δηλαδή, να βλέπεις στο γήπεδο μια ομάδα με μέσο όρο ηλικίας κάτω από τα 23 έτη, να αποδίδει σύγχρονο και δημιουργικό ποδόσφαιρο και παράλληλα να αποτελείται από Ελληνες παίκτες. Αρα, χτυπάς σε δύο στοιχεία που «πονάνε» κάθε ΑΕΚτζή: την έλλειψη Ελλήνων που να κάνουν τη διαφορά, τον υψηλό μέσο όρο ηλικίας που κράτησε η ΑΕΚ, παρά τις αρχικές αναφορές περί του αντιθέτου.
Ξεκινώντας από το δεύτερο σκέλος, καταλαβαίνω πως κάθε τι φρέσκο και νέο, ειδικά σε σεζόν που τείνουν να αποδειχθούν αποτυχημένες, προκαλεί ενθουσιασμό. Ειδικά όταν συνδυάζεται με στοιχεία σύγχρονου ποδοσφαίρου, πρέσινγκ ψηλά και αδιάκοπο τρέξιμο, γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας και υψηλού επιπέδου τεχνική κατάρτιση. Είναι σημαντικό να μπαίνουν πιτσιρικάδες και στους συλλόγους. Αλλά όπως έχει δείξει η ιστορία, όταν αυτό γίνεται άκριτα και δίχως σχέδιο, τότε οδηγεί σε αντίστροφα αποτελέσματα.
Περί ηλικίας
Κρίνω ως πλήρως αντιποδοσφαιρικό να συζητάμε το 2025 με γνώμονα την ηλικία. Το ζήτημα δεν μπορεί να είναι η ηλικία, αλλά πως διαχειρίζεσαι τους παίκτες. Δηλαδή, για παράδειγμα είναι ζήτημα για τον Ολυμπιακό ο 33χρονος Ροντινέι, ο 35χρονος Γκαρσία ή ο 32χρονος Ελ Κααμπί; Ή ο Παναθηναϊκός που επένδυσε στον 32χρονο Ινγκασον, παίζει ασταμάτητα ο 34χρονος Μλαντένοβιτς και στήριξε πολλά στον Αράο (33), Μπακασέτα (32), Σιώπη (31). Για να μην πάω στον ΠΑΟΚ των 31χρονων Μπάμπα και Οτο και του 37χρονου Τάισον.
Η ηλικία στον σύγχρονο αθλητισμό είναι απλά ένας αριθμός. Αρκεί να συνδυάζεται από την καλή αγωνιστική κατάσταση του αθλητή και βέβαια την σωστή χρήση από την ομάδα του. Εκτός αν το ζήτημα για την ΑΕΚ είναι ο 36χρονος Βίντα που έκανε ματσάρες φέτος, ο 32χρονος Γιόνσον που όποτε λείπει είναι άδεια η μεσαία γραμμή, ο 33χρονος Λαμέλα ή ο 30αρης Μαρσιάλ που είναι πρώτος σκόρερ της ομάδας. Το ζήτημα δεν είναι εκεί ή αν θέλετε, δεν είναι μόνο εκεί.
Οι Ελληνες
Μικρούς και Ελληνες, ναι. Αλλά ποιους; Από τους 11 που ξεκίνησαν στην Σκωτία από τον Γιοβάνοβιτς, μόνο οι τέσσερις αγωνίζονται σε ελληνικές ομάδες: Τζολάκης, Βαγιαννίδης, Μουζακίτης, Κωνσταντέλιας. Μπορεί η ΑΕΚ να πάρει κάποιον εξ αυτών; Από τους 16 που αγωνίστηκαν συνολικά, στην Ελλάδα παίζουν επίσης Πέλκας, Ιωαννίδης, Ρέτσος. Δηλαδή, οριακά το 50%. Και κανείς εξ αυτών, δεν μπορεί να αγοραστεί από την ΑΕΚ.
Συνολικά, η προώθηση Ελλήνων παικτών και η ανάδειξη τους είναι μια ιστορία με πολλές παραμέτρους. Αν εξαιρέσω 2-3 μετρημένες επιλογές που όντως αποτελούν προϊόν επένδυσης, τα υπόλοιπα προκύπτουν και συγκυριακά. Δεν ξέρω για παράδειγμα εάν θα βλέπαμε Μουζακίδη και Κωστούλα φέτος στον Ολυμπιακό, αν είχαν βγει έστω και κατ’ ελάχιστο οι μεταγραφές των Γουίλιαν, Στάμενιτς, Γιαζίτζι, Βέλντε, Ολιβέιρα που έκανε το καλοκαίρι. Και ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν σε όλους.
Πόσο αντέχει και πόσο μπορεί
Το να συζητάς να αγοράσει τώρα η ΑΕΚ κάποιο απ’ αυτά τα παιδιά, είναι πραγματικά εκτός πραγματικότητας. Δεν θα κληθεί απλά να πληρώσει υπεραξίες, αλλά θα πρέπει να καταβάλει τεράστια ποσά για παίκτες που δεν είναι δεδομένο πως θα αντέξουν το βάρος των απαιτήσεων που θα υπάρχουν. Χρειάζεται δουλειά, βάρος στις υποδομές, υπομονή και τύχη για να μπορέσει η ΑΕΚ να προσδοκά στο μέλλον πως θα έχει κάποια «σοδειά» που θα τις δίνει παίκτες σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Πολλοί σκέφτονται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις το παρελθόν και όταν η ΑΕΚ μάζευε από τις μικρές ελληνικές ομάδες ταλαντούχους ποδοσφαιριστές και τους αναδείκνυε. Ένα θέμα είναι πόσο αντέχει ξανά η ΑΕΚ να πάρει τερματοφύλακα από τους Πόντιους Βέροιας (Ατματσίδη), μπακ από την Καλαμαριά (Μπορμπόκης), δεκάρι από την Νάουσα (Τσιάρτας). Αλλά κυρίως, αν υπάρχει ξανά η μέθοδος, ώστε η ΑΕΚ να αναδείξει σωστά τέτοια παιδιά, όπως συνέβαινε εκείνα τα χρόνια.
Είναι κρίσιμο, πως η νέα τάξη πραγμάτων της ΑΕΚ δείχνει διάθεση να επενδύσει πάνω σε αυτό το κομμάτι. Γίνονται πολλά, κάποια εκ των οποίων γίναμε κοινωνοί πριν από λίγες εβδομάδες μέσω της συνέντευξης του Αντώνη Ηλιόπουλου, που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι. Δουλειά σε θέματα νοοτροπίας και της λογικής με την οποία λειτουργεί η Ακαδημία. Παράλληλα, γίνονται γήπεδα και έργα που θα μπορέσουν να συμβάλουν προς αυτήν την κατεύθυνση, με την ελπίδα, πως σε λίγα χρόνια η ΑΕΚ θα μπορεί να καμαρώνει παιδιά από την Ακαδημία της.
