Με τσιγάρα, ποτά και ξενύχτια μάς βλέπω του χρόνου το καλοκαίρι που το Παγκόσμιο Κύπελλο πάει Αμερική: ΗΠΑ, Καναδά και στο ιστορικό Μεξικό (εκεί ο κόσμος είδε την κορυφαία Εθνική όλων των εποχών, τη Βραζιλία, και τα όργια του Μαραντόνα) για να είμαστε συγκεκριμένοι.
Toύτο, θα μου πείτε, θα γινόταν ούτως ή άλλως. Παγκόσμιο Κύπελλο είναι αυτό. Δε θα μείνουμε ξάγρυπνοι αν περάσει τον Ατλαντικό η Εθνική του Γιοβάνοβιτς με τα «χρυσά μωρά» της; Και θα γίνει και θα το ευχαριστηθούμε και θα ξαναζήσουμε εποχές 2014 που εκείνη η ομάδα του Σάντος έφτασε ένα βήμα από την κορυφαία οκτάδα του πλανήτη.
Ας γυρίσουμε, όμως, στα ευρωπαϊκά μέρη μας και στην Εθνική ομάδα που χτίζεται με τα καλύτερα υλικά. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν πολύ ταλέντο. Εχουν άπειρο. Προσπαθώ να θυμηθώ, πότε στο παρελθόν είχαμε τόση πολύ… μπαλάρα την ίδια στιγμή στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Από τα μέσα του ’80 που μπορώ να γυρίσω το μυαλό μου, δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Μπορεί πιο παλιά με Δομάζους, Δεληκάρηδες και λοιπούς αξέχαστους τιτάνες. Από το ’80 και μετά, όμως, το αποκλείω και νομίζω πρόκειται για κάτι αντικειμενικό: αυτή η γαλανόλευκη είναι η πιο «μπαλάτη» των τελευταίων 50 ετών, του τελευταίου μισού αιώνα!
Απίστευτο, και ποιος περίμενε ότι θα ερχόταν η στιγμή να περιμένουμε με τόση λαχτάρα να δούμε αγώνα της Εθνικής; Αυτοί είναι ικανοί να μας πάνε σε εποχές… Άρη και Γκάλη που ερήμωνε η πόλη. Και χωρίς Φορτούνη…
Μέσος όρος ηλικίας κάτω από τα 23 και δεν παίζουν Play Station. Είναι το play station. Είναι η ομάδα μας, η Εθνική μας ομάδα που με τη μαεστρική και «πατρική» καθοδήγηση του Γιοβάνοβιτς καταπλήσσει τα πλήθη και φεύγει για άλλη μια φορά θριαμβεύτρια από το Νησί (διπλό στο Γουέμπλεϊ και διπλό στο Δουβλίνο θυμίζω).
Ο Γιοβάνοβιτς τόλμησε πρώτα απ’ όλα να ασκήσει κριτική στον ίδιο του τον εαυτό και στις επιλογές του στον πρώτο αγώνα με τους Σκωτσέζους. Σε ένα ματς που μας έλειψαν το σχέδιο, η υπομονή, η δημιουργία. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός έκανε ό,τι ακριβώς δεν έκανε στο πρώτο ματς και βοήθησε την ομάδα του όσο μπορούσε με το αλλαγμένο σχήμα που κατέβασε. Από εκεί και πέρα ήταν θέμα παικτών και απόδοσης.
Τι έκαναν τα «παλιόπαιδα»; Έπαιξαν με ωριμότητα 30ρηδων, ξεδιπλώνοντας ταυτόχρονα σε ισόποσες και ατελείωτες δόσεις τον ενθουσιασμό τους και την ποιότητά τους. Συνολική ποιότητα που κοιτάζει στα μάτια τα μεγαθήρια της Ευρώπης. Κι αν μαζέψουμε τρίμπαλο από τη Δανία, για παράδειγμα, δε θα φταίνε ούτε οι επιλογές του κόουτς, ούτε οι διεθνείς μας. Η απειρία θα είναι που σιγά σιγά θα μεταλλάσσεται προς το καλύτερο και τα αγόρια θα γίνονται ποδοσφαιρικά πανέμορφοι άντρες.
Το καλύτερο είναι που –στην κριτική των διεθνών- δεν υπήρχε… χειρότερος. Υπήρχαν οι καλύτεροι και ο ακόμα καλύτερος. Αυτός ο μικρός διάβολος, ο Καρέτσας. Αυτός ο17ρης που το μαγικό αριστερό του πόδι ξετρελαίνει. Το’ σταξε στο πλαϊνό δίχτυ λες κι έχε βγει από την ακαδημία της Μασία.
Μακάρι το παλικαράκι να ‘χει την υγεία του και να παραμείνει συγκεντρωμένος. Μακάρι να συνεχίσει να φιλάει το σήμα της Εθνικής μας, όπως έκανε μετά τη γκολάρα του. Η επιλογή του, άλλωστε, να επιλέξει την Ελλάδα και όχι το βαρύ όνομα του Βελγίου, δείχνει αρκετά για τον χαρακτήρα και το μεγάλωμά του.
Αυτός ο παικταράς, λοιπόν, έρχεται σε μια εποχή που τον χρειάζεται όσο τίποτα άλλο το ελληνικό ποδόσφαιρο και καλείται να εκμεταλλευτεί την ασύγκριτη τύχη του να παίζει μπάλα σήμερα που τα συμβόλαια για παίκτες της ποιότητάς του αρχίζουν από… ελληνικό τζόκερ με δεκαπλό τζακ ποτ. Αυτός ο μικρός μάγος κατάφερε να ξεχωρίσει όχι ανάμεσα σε ένα σύνολο απλά καλών παικτών, αλλά ανάμεσα σε παίκτες με ηγετική ποιότητα όπως ο Κωνσταντέλιας, ο Τζόλης, ο Ιωαννίδης, ο Μουζακίτης και όλοι οι υπόλοιποι.
Υπάρχει, να μου το θυμηθείτε, ένα πολύ μεγάλο διπλό ενδεχόμενο για τον Καρέτσα: πρώτον, να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος Έλληνας ποδοσφαιριστής και δεύτερον, να μπει μελλοντικά στις ποδοσφαιροκουβέντες για τον Ελληνα GOAT.
